Η παράδοση ενός καφέ ελαφρώς χυμένου στο σερβίτσιο, φανερώνει μια μικρή απειρία από πλευράς αυτών που σερβίρουν. Στην πλειονότητά τους, οι σερβιτόροι και οι σερβιτόρες σπεύδουν να συγκαλύψουν την αδεξιότητά τους λέγοντας το γνωστό κλισεδάκι «θα πάρετε λεφτά». Αυτοί που έχουν αναπτύξει περισσότερη οικειότητα με τους πελάτες λένε αστειευόμενοι, «θέλουμε και ποσοστά». Τα λεφτά, βέβαια, δεν έρχονται ποτέ ακόμη κι αν χύνουμε δεκάδες καφέδες την ημέρα! Αντιθέτως, τον καφέ τον πληρώνουμε. Μέχρι πρότινος, τον χρυσοπληρώναμε!
Την ώρα της πληρωμής υπάρχουν εργοδότες που παρακινούν και ενθαρρύνουν τους σερβιτόρους να λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση στην επιστροφή των ρέστων. Οι εργοδότες, αν δεν είναι παχύδερμα, νιώθουν ένοχοι για τις μικρές απολαβές των σερβιτόρων και επιθυμούν τα πουρμπουάρ να αποτελούν ένα μικρό συμπλήρωμα, κάτι σαν υποκατάστατο της κουτσουρεμένης αμοιβής που δίνουν στους υπαλλήλους τους. Να, «μισό λεπτό περιμένετε», να «μόλις κάνω ρέστα θα σας τα δώσω», κάτι άσχετες κουβέντες για τον «καιρό που αγρίεψε και θα χιονίσει στα ορεινά» και οι υπάλληλοι επιλέγουν στρατηγικές αυτού του είδους για να καθυστερήσουν να παραδώσουν τα ρέστα και να κάνουν τους πελάτες να αποχωρήσουν βιαστικά.
Τα φιλοδωρήματα βασίζονται στην γενναιοδωρία και την καλή διάθεση των πελατών και όχι στην κουτοπονηριά αυτών που τα εκβιάζουν! Θυμηθείτε: από τα απλά και καθημερινά χτίζονται πολυσύνθετες κοινωνικές πραγματικότητες αλλά και «εθνικά σχέδια σωτηρίας» που αποτελούν το αντίπαλο δέος στην επαπειλούμενη κατάρρευση της εικονικής και πραγματικής Οικονομίας . Τώρα, νομίζω, έγινα πιο σαφής…