Tην Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013 δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία και σε άλλες εφημερίδες, η περίπτωση της δασκάλας Δήμητρας Ματάλα που πέθανε μέσα στις φυλακές του Ελεώνα στην Θήβα. Η δασκάλα εξέτιε ποινή για κατοχή ναρκωτικών. Ο εισαγγελέας, διαβάζω, δεν είχε αναγνωρίσει ότι ήταν τοξικομανής και έτσι της είχε απαγγείλει κατηγορίες για "αγορά και κατοχή παρά μη τοξικομανούς". Η δασκάλα είχε σπουδές στην Ελλάδα και την Ολλανδία, είχε αποκτήσει διδακτορικό και ενδιαφερόταν να δώσει έκφραση στα ανθρώπινα δράματα της φυλακής μέσα από τη συμμετοχή της σε θεατρικές παραστάσεις. Έπασχε από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Δεν θα αναφέρω όλο το ρεπορτάζ παρά μόνο αυτό:
"Το βράδυ πριν πεθάνει , χτυπούσε το κουδούνι. Έπειτα από ώρα, όπως καταγγέλλει ο συνήγορός της, πήγε ο αρχιφύλακας, από τον οποίο ζητούσε επίμονα τα χάπια της γιατί δεν ένιωθε καλά."Όχι τώρα, το πρωί", φέρεται να ήταν η απάντησή του(...)
Διαβάζω αυτές τις καταγγελίες και, αν αληθεύουν, σκέφτομαι πόσο ανατριχιαστικό είναι να υπάρχει μια ανθρώπινη ψυχή που είναι έρμαιο των στιγμιαίων διαθέσεων και της ικανότητας κάποιου να κρίνει τη σοβαρότητα μιας κατάστασης. Σκεφτείτε κι εσείς: Είναι σαν να είμαστε ανήμποροι και να αποφασίζει κάποιος άλλος για τη ζωή και το θάνατό μας!
"Το βράδυ πριν πεθάνει , χτυπούσε το κουδούνι. Έπειτα από ώρα, όπως καταγγέλλει ο συνήγορός της, πήγε ο αρχιφύλακας, από τον οποίο ζητούσε επίμονα τα χάπια της γιατί δεν ένιωθε καλά."Όχι τώρα, το πρωί", φέρεται να ήταν η απάντησή του(...)
Διαβάζω αυτές τις καταγγελίες και, αν αληθεύουν, σκέφτομαι πόσο ανατριχιαστικό είναι να υπάρχει μια ανθρώπινη ψυχή που είναι έρμαιο των στιγμιαίων διαθέσεων και της ικανότητας κάποιου να κρίνει τη σοβαρότητα μιας κατάστασης. Σκεφτείτε κι εσείς: Είναι σαν να είμαστε ανήμποροι και να αποφασίζει κάποιος άλλος για τη ζωή και το θάνατό μας!