Μια βιαστική κοπέλα περνάει και σκοντάφτει στην καρέκλα. Γυρίζει, κοιτάζει την καρέκλα και μου απευθύνεται λέγοντας "συγγνώμη". Η συγγνώμη της, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, απευθύνεται σε μια ενδιάμεση ζώνη. Ο χωρικός προσδιορισμός όλου αυτού που ονομάζω "ουδέτερη ζώνη " καθορίζεται από εμένα και την καρέκλα. Προσφάτως, μιλούσα με την ξαδέρφη μου που ζει στην Αγγλία και μου είχε αναφέρει πως μέσα στο μετρό είχε σκουντήξει κατά λάθος έναν επιβάτη. Ο επιβάτης αυτός, όλως παραδόξως, ένιωσε πως έσφαλλε και της ζήτησε αμέσως συγγνώμη αποφεύγοντας την βλεμματική επαφή!
Όλη αυτή η παράδοση και η θυσία του προσωπικού μας χώρου προς όφελος μιας μηχανιστικής αναπαραγωγής ευγενικών τρόπων, ουδετεροποιεί τις επαφές και εντάσσει τις διαπροσωπικές μας επαφές σε ζώνες ανακωχής.Τουλάχιστον, ας κοιταζόμαστε στα μάτια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου