"Μιλούσα την άλλη φορά με τον διευθυντή των ΜΑΤ", λέει ο ηλικιωμένος όταν το διακόπτει αιφνιδίως ο συνομιλητής του: "Το όνομά του; Ποιό είναι τ' όνομά του;".Ο ηλικιωμένος κομπιάζει αλλά το θυμάται και του το λέει. "Τώρα μάλιστα!" , σκέφτομαι. Όλοι και όλα λέγονται με το όνομά τους! Υπάρχει βρε παιδί μου μέσα σε κάτι τέτοιο μια αληθοφάνεια που ανθίσταται σθεναρά στο ψεύδος και την υποκρισία. Τ' όνομά μας η ψυχή μας;
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου