Είχα να κάνω κάποια δουλειά για το σπίτι και έπρεπε να περάσω ένα δίωρο σε ένα μαγαζί που από πελατεία έσχιζε. Ο μαγαζάτορας, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερο στυλ και απίστευτα εξυπηρετικός, ήταν σε διαρκή κίνηση. Σε όλο αυτό το δίωρο που χρειάστηκε να καθίσω, έβλεπα τους πελάτες να μπαίνουν συνεχώς, να κάνουν ερωτήσεις, να αναζητούν τις πιο πρακτικές και οικονομικές λύσεις. Στα ενδιάμεσα κενά της δουλειάς, πιάναμε την κουβέντα. Προλάβαινε να μου μιλήσει για τις συνήθειες , τις καταναλωτικές συμπεριφορές, τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων που καθημερινά επισκέπτονται το μαγαζί του. Η όσμωση με δεκάδες πελάτες τον κάνουν απαισιόδοξο. Θα υπάρξει μεγαλύτερη φτωχοποίηση του κόσμου και θα επιβιώσουν μόνο αυτοί που ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ. Σε μια στιγμή της κουβέντας μας, μου είπε ότι αναγκάζεται να επεξηγεί διαρκώς στους πελάτες επειδή αισθάνεται ότι αυτοί κουνάνε καταφατικά το κεφάλι τους προκειμένου να συγκαλύψουν την άγνοια τους." Είμαστε τόσο εγωιστές", καταλήγει, "που σε κάθε επεξήγηση θέλουμε να δείξουμε στον άλλον ότι τα καταλαβαίνουμε όλα".Όλο αυτό, μου θυμίζει εκείνον τον μαθητή που δεν τολμά να διατυπώσει τις ερωτήσεις του από φόβο μην θεωρηθούν βλακώδεις από τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Αν κάποιος χάνει από όλο αυτό, είναι η μαθησιακή διαδικασία και η ανάπτυξη της γνώσης.
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου