Στο βιβλίο του Daniel Goleman για τη Συναισθηματική Νοημοσύνη(σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου και σε βιβλίο διανεμημένο από την εφημερίδα Καθημερινή) ένα δεκατριάχρονο παιδί σε μια έκρηξη θυμού εγκαταλείπει το σπίτι του και ορκίζεται ότι δεν θα επιστρέψει ξανά. Η μέρα είναι ηλιόλουστη και καλοκαιρινή. Περιπλανιέται σε μονοπάτια ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Η περιήγησή του είναι ένα καλό μάθημα αρμονίας με την φύση. Μετά από κάποιο διάστημα πεζοπορίας, το παιδί νιώθει ότι οι αιτίες του θυμού και της οργής του έχουν εξαλειφθεί με έναν ανεπαίσθητο τρόπο. Ξαφνικά, έχει πλημμυρίσει με γλυκά συναισθήματα και εμφανίζεται μετανιωμένο για τις κακές σκέψεις που έχουν προηγηθεί.
Όπως διαβάζουμε, οι εξομολογήσεις του παιδιού αφορούσαν ένα άτομο που συμμετείχε σε μια από τις πρώτες μελέτες του θυμού που πραγματοποιήθηκε το 1899. Άραγε πόσα τοπία με αισθητική αξία θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε στο κλεινόν άστυ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου