Κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένα τραγικό γεγονός( για παράδειγμα, ο προχθεσινός στραγγαλισμός του παιδιού από τον ίδιο τον πατέρα του) οι γείτονες, οι φίλοι και το συγγενικό περιβάλλον αδυνατούν να πιστέψουν το κακό που τους έχει βρει. Οι κακές ειδήσεις πέφτουν σαν τους κεραυνούς εν αιθρία. Δυστυχώς, τα μπουμπουνητά και το ξέσπασμα της καταιγίδας είναι αόρατα από ανθρώπους που μαθαίνουν να ασκούνται στην ρηχή και επιφανειακή παρατήρηση των συμπεριφορών και στάσεων ενός ανθρώπου. Όλοι τους δηλώνουν ότι ο δράστης του στυγερού εγκλήματος δεν είχε δώσει ποτέ του δικαιώματα για να αρχίσουν να σχολιάζουν αρνητικά και να ανησυχούν. Ώρες ώρες, αρχίζω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι προτιμότερο να δίνουν στο διάβα της ζωής και του χρόνου τους μικρά δικαιώματα παρά ένα μεγάλο και συγκλονιστικό. Με τα μικρά, οι συνέπειες των πράξεων τους είναι διαχειρίσιμες.Με ένα μεγάλο-φόνος-δεν μπορεί κανείς να επανορθώσει, ξαναφέροντας στη ζωή το δύστυχο εφτάχρονο παιδί.
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου