Σήμερα, περίμενα με την μηχανή στο φανάρι για να ανάψει το πράσινο. Από το πεζοδρόμιο με ρώτησε μια ηλικιωμένη κυρία αν θα προλάβαινε να περάσει τη διάβαση. Η ηλικιωμένη κυρία, βέβαια, ήθελε να εξασφαλίσει ότι δεν θα ξεκινούσα σε περίπτωση που δεν θα προλάβαινε να περάσει. Μου έχει συμβεί κι άλλες φορές κάτι ανάλογο. Σκέφτομαι με πόση μεγσλη ανασφάλεια κινούνται οι ηλικιωμένοι άνθρωποι και ότι αρκετοί από αυτούς αποφεύγουν τις μετακινήσεις εξαιτίας αυτής της ανασφάλειας. Θυμάμαι κάποιον στο Πανόραμα να βγαίνει στο δρόμο και να κάνει σινιάλο με τα χέρια του προκειμένου οι οδηγοί των αυτοκινήτων να ανακόψουν ταχύτητα και να τον διευκολύνουν να περάσει το άτομο που συνόδευε.Αυτή η τελευταία εικόνα μου είχε φανεί αρκούντως τριτοκοσμική!
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου