Γνωρίζω τρεις τουλάχιστον ανθρώπους που είναι υπερβολικά προσηλωμένοι με τα αυτοκίνητά τους. Η εμμονή τους δεν αφορά την μάρκα , την καθαριότητα ή την πολυτέλεια που αυτά εκπέμπουν, αλλά το μέρος που θα τα έχουν παρκαρισμένα. Τα αυτοκίνητά τους θεωρούνται συνηθισμένα και μικρομεσαία και τα θέλουν κεντραρισμένα μπροστά από τα μπαλκόνια τους, ώστε να μπορούν να τα ελέγχουν. Φαντάζομαι ότι τις μέρες κατά τις οποίες δεν βρίσκουν παρκάρισμα στο ποθητό σημείο, οι ψυχές τους υποφέρουν λες και υπομένουν τα βασανιστήρια της κόλασης, εκεί που "καίγονται από την φωτιά και το θειάφι". Σαν συνταξιούχοι χασομέρηδες, παραφυλάνε πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων.Οι ψυχές τους αναζητούν την λύτρωση. Μόλις δουν ένα αυτοκίνητο να ξεπαρκάρει, τρέχουν με τα σώβρακα για να προλάβουν να παρκάρουν το δικό τους.Όπως διαπιστώνετε, η κατάληψη μιας θέσης στον "Παράδεισο" απαιτεί μια κάποια αγρυπνία...
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου