"ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙΣ"

Από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου, μια κυρία είχε έναν σύντομο χαιρετισμό με δυο άλλους κυρίους που επιβιβάζονταν βιαστικά στο αυτοκίνητο. Απευθυνόμενη στον έναν απ' αυτούς, η κυρία ζήτησε να μάθει τι κάνει. Κατά καιρούς, έχουν δοθεί έξυπνες απαντήσεις στην δημοφιλή και επίμονη ερώτηση "τι κάνεις;".Σε μια από αυτές, συγκαταλέγω και την απάντηση "Όπως μας βλέπεις" , που έδωσε ο κύριος στην περίπτωση για την οποία μιλώ. Η απάντηση δεν είναι πρωτότυπη, ωστόσο δείχνει ότι η εικόνα μας αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Στους βιαστικούς ρυθμούς της ζωής, η γυναίκα επιθυμεί να λάβει μηνύματα από την εικόνα και τη συνομιλία ενώ ο άντρας την παραπέμπει αποκλειστικά στην εικόνα.Διαχρονική απάντηση στην ερώτηση "τι κάνεις;" είναι και το "καλά είμαι". Αυτή, είναι λόγος που ματαιώνει ακαριαία κάθε πιθανότητα ανάπτυξης του προφορικού λόγου ανάμεσα στους εν δυνάμει συνομιλητές! Γενικώς, ο λόγος παρουσιάζεται σαν μια παγίδα που κοιτάζουμε να αποφεύγουμε στις τυχαίες συναντήσεις μας με τους άλλους.

"ΜΑΣ ΠΙΑΣΑΝΕ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ"

Από την έκφραση των λωποδυτών "μας πιάσανε στα πράσα" περάσαμε στην έκφραση των πολιτών "μας πιάσανε στη συζήτηση". Ένας παππούς με το μπαστούνι έχει χιουμοριστική διάθεση και απευθύνεται σε ένα μικρό κορίτσι που κινείται μ' ένα πατίνι. Η παράδοξη εικόνα κάνει τον παππού να αστειευτεί με την ερώτηση " έχεις δίπλωμα για αυτό που οδηγείς;". Ασφαλώς, το μικρό κορίτσι δεν έχει έτοιμη την απάντηση. Ωστόσο, οι γονείς του παραδίπλα την έχουν: η μητέρα προτρέπει την κόρη της να κάνει πιο γρήγορα και ο πατέρας συγκατανεύει ανόρεχτα στο στιγμιαίο χιούμορ του παππού. Μπορεί όλες οι ώρες να μην είναι ίδιες, ωστόσο έχω την εντύπωση ότι η έκφραση "μας πιάσανε στη συζήτηση" ακούγεται σε όλες τις ώρες της ημέρας. Το νου μας μην μας πετύχουν πουθενά οι λέξεις!!!

ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ

Ο πεζός άντρας περίμενε να διασχίσει καθέτως τον δρόμο. Στα είκοσι μέτρα από το σημείο που κοντοστεκόταν, υπήρχε ένα φανάρι.Έλεγξε δεξιά και αριστερά την κίνηση των αυτοκινήτων και ένιωσε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να περάσει το δρόμο. Την στιγμή που πήγε να το κάνει, ένα αυτοκίνητο βρέθηκε από το πουθενά και του 'κοψε την φόρα. Ο νεαρός οδηγός ήταν αλήθεια πως έδινε γκαζιές στο αμάξι•το έκανε ακόμη και όταν στα είκοσι μέτρα το φανάρι έδειχνε κόκκινο. Ο πεζός άντρας ταράχτηκε από το συμβάν και φώναξε με όλη του τη δύναμη "Βρε ζώο πού τρέχεις αφού θα σταματήσεις σε λίγο;". Ο νεαρός συνεπαρμένος από τις γκαζιές , δεν φάνηκε να ακούει τα κοσμητικά επίθετα. Πολύ πιθανόν, να ήθελε να επιταχύνει την ταχύτητα του αυτοκινήτου προκειμένου να διαπιστώσει την λειτουργία των φρένων και τον χρόνο που θα χρειαζόταν για να ακινητοποιηθεί το αυτοκίνητο. Όπως διαφαίνεται, άλλοι καταναλώνουν φαιά ουσία στον εγκέφαλο και άλλοι νομίζουν ότι ο εγκέφαλος είναι μια μηχανή που την ισχύ του την υπολογίζουν σε ιπποδύναμη. .

Καλούς καλπασμούς σε όλους!

ΠΑΡΚΑΡΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Γνωρίζω τρεις τουλάχιστον ανθρώπους που είναι υπερβολικά προσηλωμένοι με τα αυτοκίνητά τους. Η εμμονή τους δεν αφορά την μάρκα , την καθαριότητα ή την πολυτέλεια που αυτά εκπέμπουν, αλλά το μέρος που θα τα έχουν παρκαρισμένα. Τα αυτοκίνητά τους θεωρούνται συνηθισμένα και μικρομεσαία και τα θέλουν κεντραρισμένα μπροστά από τα μπαλκόνια τους, ώστε να μπορούν να τα ελέγχουν. Φαντάζομαι ότι τις μέρες κατά τις οποίες δεν βρίσκουν παρκάρισμα στο ποθητό σημείο, οι ψυχές τους υποφέρουν λες και υπομένουν τα βασανιστήρια της κόλασης, εκεί που "καίγονται από την φωτιά και το θειάφι". Σαν συνταξιούχοι χασομέρηδες, παραφυλάνε πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων.Οι ψυχές τους αναζητούν την λύτρωση. Μόλις δουν ένα αυτοκίνητο να ξεπαρκάρει, τρέχουν με τα σώβρακα για να προλάβουν να παρκάρουν το δικό τους.Όπως διαπιστώνετε, η κατάληψη μιας θέσης στον "Παράδεισο" απαιτεί μια κάποια αγρυπνία...

ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Είχε συμβεί πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, αλλά διατηρώ ζωηρή την ανάμνησή του. Τότε, έβαζα την μηχανή σε ένα υπαίθριο πάρκινγκ κοντά στο σπίτι μου και αφού είχα εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη των περισσοτέρων ιδιοκτητών της πολυκατοικίας. Ο χώρος ήταν μεγάλος και η μηχανή ήταν σαν να μην υπήρχε. Ωστόσο, πάντα θα υπάρχει σε ένα σύνολο ανθρώπων κάποιος για τον οποίο δεν θα περνάς απαρατήρητος εσύ και η μηχανή σου! Ήταν τότε, λοιπόν, που με πλησίασε ένας κύριος από την πολυκατοικία για να μου εκφράσει την ανησυχία του για την  μηχανή μου που  γειτνίαζε με το δικό του αυτοκίνητο. Όπως καταλαβαίνετε, φοβόταν πολύ την πιθανή πτώση της δικής μου μηχανής και τις ενδεχόμενες φθορές στο δικό του  αμάξι. Εξηγώντας  ότι με τον ορθοστάτη να στηρίζει την μηχανή ένα τέτοιο ατύχημα φάνταζε αδύνατο , αυτός είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να ανησυχεί! Θέλοντας να αποδείξει το βάσιμο των φόβων του είχε προβεί στην παράθεση μιας απίστευτης λογικής αλληλουχίας γεγονότων που ειλικρινά με είχαν αφήσει άναυδο! Σύμφωνα μ' αυτήν, θα βρισκόταν μια γάτα που θα ανέβαινε στο κλαδί του δέντρου και το κλαδί θα έσπαζε από το βάρος της γάτας και το κλαδί θα έπεφτε στην παρκαρισμένη μηχανή μου και αυτή με τη σειρά της θα έπεφτε στο διπλανό αμάξι και θα προκαλούσε ζημιές. Ειλικρινά, με έναν τέτοιο μεγαλειώδη συλλογισμό  ο κύριος αυτός είχε ξεπεράσει και τις διάσημες μπουρδολογίες κατά τις οποίες, "όταν θέλουμε κάτι,  όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχουμε". Το μακρινό 1996 ξέχασα να ζητήσω και αυτόγραφο..

"Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ"

Μια μεγάλη περίοδο άρνησης κυοφορεί εξίσου μια μεγάλη κατάφαση!Περπατούσα σήμερα στην Εγνατία και είδα γραμμένο σε έναν τοίχο το αρκετά δημοφιλές σύνθημα "Η Παιδεία δεν είναι εμπόρευμα". Το σύνθημα που έβλεπα, είχε παραποιηθεί από κάποιον που είχε μεριμνήσει ώστε να σβήσει το "δεν". Το σύνθημα λοιπόν,στην καινούρια του μορφή, μας πληροφορούσε ότι η άρνηση της πραγματικότητας υπήρξε ουσιαστικά η πρώτη φάση κατανόησης και αποδοχής της πραγματικότητας. Η ιδεολογία της άρνησης, αυτή η άρνηση στην υπηρεσία της άρνησης, έφερε πιο κοντά την πραγματικότητα και την κατέστησε πιο αδυσώπητη. Σε γνώση και σε επίπεδο συνείδησης, τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά.Τώρα, είμαστε στη φάση που "η Παιδεία είναι εμπόρευμα και θα πεις κι ένα τραγούδι". Τουλάχιστον, το τραγούδι να 'ναι το δικό μας δημιούργημα!

ΥΛΙΚΟ ΠΡΟΣ ΒΡΩΣΗ

Ένας γνωστός στέλνει το παιδί του να γυμνάζεται με μια ομάδα ποδοσφαίρου. Τα παιδιά της ομάδας πηγαίνουν δυο με τρεις φορές την εβδομάδα και προπονούνται κάτω από τις οδηγίες που τους δίνουν έμπειροι γυμναστές που έχουν εξειδικευτεί στη διδακτική του ποδοσφαίρου. Στη συζήτηση που κάνουμε, καταλαβαίνω ότι ο συγκεκριμένος πατέρας ενδιαφέρεται μόνο για την ψυχαγωγία και την εκγύμναση του παιδιού του. Μια φορά και κατά τη διάρκεια της προπόνησης,  έχασε την ψυχραιμία του και λογομάχησε με έναν άλλο πατέρα που προέτρεπε το παιδί του με ανθρωποφαγικές ιαχές και την  λέξη "φά'τον!" Ο συγκεκριμένος πατέρας, παρασυρμένος από έναν θλιβερό ανταγωνισμό που βλέπει μόνο στόχους προς εξόντωση, θέλει να διεγείρει το πάθος του γιου του με ένα τελείως λανθασμένο τρόπο. Να "φάει" ένα εντεκάχρονο παιδί τους συμπαίκτες με τους οποίους μοιράζεται την χαρά του παιχνιδιού, είναι το χειρότερο μήνυμα που θα μπορούσε να δώσει ένας πατέρας στο παιδί του!