Μια γυναίκα είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει πηδώντας από τον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας σε μεγάλη πόλη της χώρας μας. Η κοπέλα περνούσε φάση πένθους από την απροσδόκητη απώλεια και των δύο γονιών της -πάντα είναι απροσδόκητες, αδιανόητες και ασύλληπτες τέτοιες απώλειες. Κατέληξε βαρύτατα τραυματισμένη στο νοσοκομείο και δεν γνωρίζω αν κατάφερε να επιζήσει. Παλιότερα, ένας συνομήλικος γνωστός μου μάθαινε κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας πως η οικογένεια του -μάνα, πατέρας και αδελφή- ξεκληριζόταν σε τροχαίο δυστύχημα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα από αυτήν την απίστευτη τραγωδία απολυόταν από το στρατό, παντρευόταν και έκανε παιδιά.
Στην πρώτη περίπτωση η γυναίκα δεν θέλει να συνεχίσει την ζωή της. Ο πόνος της είναι ανίκητος και αναζητά τον δρόμο για να ξανασμίξει με τα προσφιλή της πρόσωπα που έχουν αποβιώσει. Στην δεύτερη περίπτωση ο γάμος και η διαιώνιση του είδους μετράει περισσότερο και είναι μια "κάποια λύσις" μπροστά στην ανείπωτη τραγωδία. Ο γιος πρέπει να εξασφαλίσει στο διηνεκές την εξέλιξη των γονιδίων. Ναι, η ζωή συνεχίζεται αλλά για ποιούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου