ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Είμαστε ελάχιστα φιλοσοφημένοι πάνω στο γεγονός του Θανάτου. Προσφάτως, σε διαφημιστικό σποτάκι -δυστυχώς δεν είδα όλη τη συνέντευξη- άκουσα γνωστό τραγουδιστή να δηλώνει πως ενώπιον του θανάτου είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος πράγμα εντελώς φυσιολογικό και αναμενόμενο. Τον θάνατο, συνεχίζει ο τραγουδιστής, δεν τον θέλει γιατί θα του "στερήσει την θάλασσα, τον ήλιο, τα βουνά και τις ωραίες γυναίκες". Πέρα από το κοινότοπο των δηλώσεων αυτών, με ξένισε η οικοδόμηση μιας πολύ  προσωπικής σχέσης  που ανέπτυξε ο τραγουδιστής με τον θάνατο. Συγκεκριμένα, είπε πως "μισεί τον θάνατο αλλά και ο θάνατος μισεί αυτόν".

Ένα καθολικό γεγονός που ισχύει για όλους εξατομικεύεται και γίνεται μια πολύ στενή προσωπική υπόθεση κατά την οποία δημιουργείται και μια αμοιβαία συναισθηματική σχέση. Όταν άκουσα όλα αυτά αισθάνθηκα πως η ενηλικίωση δεν σημαίνει αυτόματα και παρακμή κάποιων εγωκεντρικών στοιχείων της σκέψης μας. Είναι σαν ένα παιδί να σιχτιρίζει τον καιρό που βρέχει επειδή νομίζει πως όλο αυτό γίνεται επίτηδες για να μην παίξει στην παιδική χαρά. Στις κορυφαίες στιγμές της ζωής μας είμαστε μόνοι μας αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας...