Κατέβαινα προχτές από ένα δρομάκι της Τούμπας. Ενας πιτσιρικάς είχε μια μπάλα ποδοφαίρου και , ελλείψει συμπαίκτη, την χτυπούσε στο τοιχάκι μιας πολυκατοικίας. Κλωτσούσε την μπάλα και αυτή επέστρεφε σ'αυτόν. Η ώρα ήταν 6 παρά τέταρτο. Μια κυρία από το ισόγειο, βγήκε στο μπαλκόνι και άρχισε να του λέει σε έντονο ύφος ότι το παιχνίδι του είναι ενοχλητικό. Το παιδί αντέδρασε και λογομάχησαν. Η κυρία το στόλισε με λέξεις του στυλ "κωλόπαιδο", "ηλίθιο" και του ζήτησε να απομακρυνθεί. Το παιδί επικαλέστηκε το επιχείρημα ότι η ώρα της κοινής ησυχίας είχε παρέλθει και ,καθώς απομακρυνόταν , ζητούσε από την κυρία να κρατήσει τις βρισιές για το παιδί της.
Όλο το παραπάνω γεγονός μού ξαναθύμισε τον μεσημεριανό ύπνο που έκαναν οι εργαζόμενοι τα παλιότερα χρόνια και την ώρα της κοινής ησυχίας που εξακολουθεί να υφίσταται. Μού θύμισε τους αλλόκοτους χωμάτινους δρόμους στην πόλη της Θεσσαλονίκης λίγο προτού ασφαλτοστρωθούν και τις ατέλειωτες ώρες του παιχνιδιού έξω από τα σπίτια μας. Συνήθως, παίζαμε ποδόσφαιρο και ξεσηκώναμε τον κόσμο. Όποτε περνούσε αυτοκίνητο, κάναμε στην μπάντα-μπορεί να έκανε και μια ώρα να περάσει αυτοκίνητο. Οι οικογένειες και το σχολείο μάς ζητούσαν να είμαστε προσεκτικοί και να μην τρέχουμε να πιάσουμε την μπάλα χωρίς να ελέγχουμε τον δρόμο. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια σοβαρή λογομαχία εκείνα τα χρόνια. Παρεμπιπτόντως, παίζαμε σε δρόμους ενώ είχαμε άφθονο ελεύθερο χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου