Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΠΕΝΘΩΝ

Για την Σιμόν ντε Μποβουάρ ο Σαρτρ αποτελούσε το άλλο της μισό. Καλύτερα: Η Μποβουάρ, σύμβολο των απανταχού φεμινιστριών και αγωνίστρια για την ισότητα των δύο φύλων, θα ήθελε να αποτελεί και αυτή το άλλο μισό για τον  Σαρτρ.

Ο γάλλος φιλόσοφος πέθανε πριν από αυτήν. Η έλλειψη και η απώλεια μεγενθύνει την παρουσία του άλλου μέσα μας. Ο Σαρτρ είχε διεισδύσει ψυχή και σώμα στην Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ήταν ο "αναγκαίος της έρωτας" αλλά και το πρόσωπο εκείνο που αφύπνιζε το πνεύμα και τη συνείδησή της. Το πάθος της για την έρευνα, την συζήτηση, τον λόγο και τα ταξίδια παρέμειναν και μετά τον θάνατο του Σαρτρ αλλά είχαν χάσει την αίγλη που τα περιέβαλλε η προσωπικότητα του συντρόφου της.

Την βλέπω στο ντοκιμαντέρ της ΕΤ1 σε έναν μοναχικό περίπατο. Από μια άγνωστη κυρία που φαίνεται στο βάθος του δρόμου γίνεται βαθμιαία και καθώς πλησιάζει, η γνωστή Σιμόν ντε Μποβουάρ.Ένα βαρύτατο πένθος μπορεί να διαλύσει ψυχικά ακόμη και τις πιο συγκροτημένες προσωπικότητες. Πεθαίνει από πνευμονία έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Σαρτρ  και ενταφιάζεται παραπλεύρως του φιλοσόφου στο Cimetière du Montparnasse του Παρισιού.