Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

ΤΟ ΛΑΪΚΌ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

Το σκυλί είχε ένα πεντακάθαρο και λαμπερό τρίχωμα. Το βλέμμα του ήταν καλοσυνάτο και είχε μια μουσούδα που μας παρέπεμπε στην εικόνα ενός μικρού λύκου. Είμαι τελείως ανίδεος στις ράτσες των σκύλων αλλά κάπως σχετικός με τις φυλές των ανθρώπων. Το συμπαθέστατο σκυλάκι, λοιπόν, απολάμβανε την αγκαλιά της κοπέλας στον εξωτερικό χώρο ενός καφέ. Στο κοινό διάστημα της παρουσίας μας, το σκυλί έγινε κάτι σαν αντικείμενο λαϊκού προσκυνήματος. Αρκετοί περαστικοί κοντοστέκονταν για να το παρατηρήσουν, μικρές και μεγάλες κοπέλες του μιλούσαν με τρυφερά λόγια και το χάιδευαν•συνοδοί άλλων σκύλων άφηναν τα σκυλιά τους να γαβγίσουν και να παίξουν με το συγκεκριμένο σκυλί, αναζητώντας πληροφορίες από την κοπέλα.Ομολογουμένως, τέτοιο γλυκοκοίταγμα, ενδιαφέρον και τρυφερότητα-προβληματισμένος κάνω αυτή τη διαπίστωση- δεν έχω δει τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους ανθρώπους. Προφανώς, σιχαθήκαμε τόσο πολύ τη συνύπαρξη με τους συνανθρώπους μας που στραφήκαμε στα ζώα. Μπορεί να λέω κάτι λάθος, αλλά μπορεί να γράφω και το σωστό.