Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Είμαστε ελάχιστα φιλοσοφημένοι πάνω στο γεγονός του Θανάτου. Προσφάτως, σε διαφημιστικό σποτάκι -δυστυχώς δεν είδα όλη τη συνέντευξη- άκουσα γνωστό τραγουδιστή να δηλώνει πως ενώπιον του θανάτου είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος πράγμα εντελώς φυσιολογικό και αναμενόμενο. Τον θάνατο, συνεχίζει ο τραγουδιστής, δεν τον θέλει γιατί θα του "στερήσει την θάλασσα, τον ήλιο, τα βουνά και τις ωραίες γυναίκες". Πέρα από το κοινότοπο των δηλώσεων αυτών, με ξένισε η οικοδόμηση μιας πολύ  προσωπικής σχέσης  που ανέπτυξε ο τραγουδιστής με τον θάνατο. Συγκεκριμένα, είπε πως "μισεί τον θάνατο αλλά και ο θάνατος μισεί αυτόν".

Ένα καθολικό γεγονός που ισχύει για όλους εξατομικεύεται και γίνεται μια πολύ στενή προσωπική υπόθεση κατά την οποία δημιουργείται και μια αμοιβαία συναισθηματική σχέση. Όταν άκουσα όλα αυτά αισθάνθηκα πως η ενηλικίωση δεν σημαίνει αυτόματα και παρακμή κάποιων εγωκεντρικών στοιχείων της σκέψης μας. Είναι σαν ένα παιδί να σιχτιρίζει τον καιρό που βρέχει επειδή νομίζει πως όλο αυτό γίνεται επίτηδες για να μην παίξει στην παιδική χαρά. Στις κορυφαίες στιγμές της ζωής μας είμαστε μόνοι μας αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το εύρημα του ντόμινο το εμπνεύστηκα από μια άσκηση εμπιστοσύνης που παρακολούθησα στο Βερολίνο. Παιδιά νηπιαγωγείου με τις δασκάλες τους είχαν σχηματίσει φιδάκι. Το πρώτο παιδάκι έπεφτε και ο ένας έπρεπε να πιάσει τον άλλον. Η θεωρία του ντόμινο είναι βασική οικονομική θεωρία, η αλυσίδα του χρήματος, οι αγορές, τα χρηματιστήρια, πώς ο ένας επηρεάζει τον άλλον. Στην ταινία βέβαια δεν πρόκειται για άσκηση εμπιστοσύνης, αλλά για κατάρρευση... 

Γιώργος Ζώης,  elculture.gr.
H συμβολική φορά της ανάγνωσης είναι από τα αριστερά προς τα δεξιά. Την υιοθετούμε όταν βλέπουμε την μικρού μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, "Αιτία πολέμου". Μέσα σε έντεκα λεπτά ταινίας οι συμβολισμοί είναι πολλοί και τα νοήματα είναι ένα μικρό σύμπαν έτοιμο να εκραγεί. Η ταινία είναι ένα σκέτο ποίημα. Ο σκηνοθέτης ιερουργεί και το πλήθος των κομπάρσων στιχουργούν! Κάθε άνθρωπος είναι ο κρίκος μιας μεγάλης ανθρώπινης αλυσίδας. Το ανθρώπινο πλήθος είναι παραταγμένο σε ένα γιγαντιαίο ντόμινο λες και  το έχει τοποθετήσει κάποιο αόρατο χέρι. Στα super market, μέσα στις εκκλησίες για να προσκυνήσουν τον επιτάφιο, στις γκαλερί για να θαυμάσουν από κοντά έναν πίνακα ζωγραφικής, στα νυχτερινά και θορυβώδη μπαράκια, στα προποτζίδικα και στα συσσίτια των απόρων, όλοι εκπαιδεύονται να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.  Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι του αστικού περιβάλλοντος, των θαμώνων στο μπαρ και μιας ψυχικά διαταραγμένης γυναίκας που μονολογεί κάτι ακατάληπτα! Παντού βασιλεύει η τάξη έως την ώρα που ένας ρακένδυτος επαναστατεί δικαίως! Την στιγμή που πάει να παραλάβει το φαγητό του από την καντίνα αυτή κλείνει. Εξοργίζεται και σπρώχνει τον κόσμο πίσω του. Στο μπαράκι, το προποτζίδικο, στην γκαλερί, στην εκκλησία,  στο super market, όλοι καταρρέουν σαν ντόμινο και μεταλαμβάνουν την οργή του απόρου. Ένα παραγεμισμένο με αγαθά καροτσάκι , σύμβολο της υπεραφθονίας και του ξιπασμένου καταναλωτισμού, είναι αυτό που απορροφάει όλη την ενέργεια της απότομης πτώσης των ανθρώπων. Με καύσιμο την  οργή του ρακένδυτου ανθρώπου το καροτσάκι μοιάζει εκτός ελέγχου. Ταξιδεύει πάνω στα πεζοδρόμια και μέσα σε τούνελ  ώσπου να καταλήξει σ' ένα έρημο τοπίο. Μόνος κάτοικος αυτού του έρημου τόπου είναι ο επαναστατημένος ρακένδυτος άνθρωπος. Τελικά υπάρχει δικαιοσύνη...  

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Επικοινωνία είναι μια συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από ερωτήσεις για τις οποίες δεν υπάρχουν απαντήσεις. Το πρώτο πράγμα που δοκιμάζεται στην επικοινωνία είναι οι αντοχές όλων αυτών που την διακονούν!

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Μια γυναίκα είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει πηδώντας από τον δεύτερο όροφο  μιας πολυκατοικίας σε μεγάλη πόλη της χώρας μας. Η κοπέλα περνούσε φάση πένθους από την απροσδόκητη απώλεια και των δύο γονιών της -πάντα είναι απροσδόκητες, αδιανόητες και ασύλληπτες τέτοιες απώλειες. Κατέληξε βαρύτατα τραυματισμένη στο νοσοκομείο και δεν γνωρίζω αν κατάφερε να επιζήσει. Παλιότερα, ένας συνομήλικος γνωστός μου μάθαινε κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας πως η οικογένεια του -μάνα, πατέρας και αδελφή-  ξεκληριζόταν σε τροχαίο δυστύχημα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα από αυτήν την απίστευτη τραγωδία  απολυόταν από το στρατό, παντρευόταν και έκανε παιδιά.
Στην πρώτη περίπτωση η γυναίκα δεν θέλει να συνεχίσει την ζωή της. Ο πόνος της είναι ανίκητος και αναζητά τον δρόμο για να ξανασμίξει με τα προσφιλή της πρόσωπα που έχουν αποβιώσει. Στην δεύτερη περίπτωση ο γάμος και η διαιώνιση του είδους μετράει περισσότερο και είναι μια "κάποια λύσις" μπροστά στην ανείπωτη τραγωδία. Ο γιος πρέπει να εξασφαλίσει στο διηνεκές την εξέλιξη των γονιδίων. Ναι, η ζωή συνεχίζεται αλλά για ποιούς;
 

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

ΣΤΟ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Ο Ρουμάνος αυτόχειρας στην Κρήτη θα μπορούσε να πολεμήσει το πένθος του μεθοκοπώντας, βιαιοπραγώντας ή κλέβοντας τις συντάξεις κατάκοιτων και ανήμπορων ηλικιωμένων. Τίποτα από αυτά δεν έκανε. Φαίνεται πως ήταν αρκετά περήφανος και αξιοπρεπής. Ζούσε άστεγος και κοιμόταν στα παγκάκια. Η δική του ιστορία έλεγε πως η γυναίκα του τον είχε εγκαταλείψει με τα δυο παιδιά τους. Στο πένθος του αποχωρισμού ήρθε να προστεθεί και το πένθος από την απώλεια του πατέρα του. Ένας πενηντάχρονος Κρητικός συγκινήθηκε από το δράμα του και προσπαθησε να τον σώσει, εξασφαλίζοντάς του στέγη και τροφή. Αλλά το πένθος ήταν βαρύ και η καρδιά δεν μπορούσε να αντέξει την μεγάλη θλίψη! Ένα τελευταίο σημείωμα- ένδειξη ευγνωμοσύνης για τον Κρητικό που ουσιαστικά τον περιέθαλψε- και μια αυτοσχέδια κρεμάλα ήταν αρκετά για να γραφτεί ο επίλογος μιας καταπονημένης ψυχής. Τώρα η ψυχή του Ρουμάνου πάει να συναντήσει την ψυχή του πρόσφατα νεκρού πατέρα του...