Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ"

H μάνα μου πέρασε τη ζωή της μέσα από μια βελόνα. Μικρή δεν έκοβε άνθη στούς κήπους. Έβγαζε κάτι μακρόσυρτα τραγούδια από το στόμα της. Έμενε ακίνητη ώρες. Συχνά τις νύχτες ήταν δέκα χρονώ κι είχε πεθάνει η μάνα της. Δεν έκλαιγε. Οι συγγενείς τής έλεγαν να πάει κοντά της. Όχι, έλεγε. Την άλλη μέρα, όταν την κατεβάζανε, άκουγε το χώμα και το φτυάρι να ξηλώνει χώμα, άνοιξε το δρόμο και βγήκε μπροστά. Καθότανε και κοίταγε. Είδε τη μάνα της να κλαίει δίπλα της και να οδύρεται, κορίτσι μου, κοριτσάκι μου.

Θάνος Σταθόπουλος, Η ιστορία της Μουσικής, εκδ.Ίκαρος

"ΟΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ"

Κινείται γύρω μου η ζωή
λάσπη πανάρχαια
που ξέρει τη δουλειά της.
Με χτίζει λίγο λίγο και 
με κλείνει από παντού
μέχρι να βγει το αρχέτυπο καλούπι
για να 'ρθει ύστερα ο θάνατος
και να το σπάσει
να βγάλει από κει το αντίγραφό μου
και να το οδηγήσει, πάλι απ' την αρχή
σε άλλο τόπο.


Νίκος Χουλιαράς,Οι λεπτομέρειες του μαύρου,εκδ.Νεφέλη,1993

"ΕΝΘΥΜΙΟΝ"

Φυτέψαμε κυπαρίσσια και μεγάλωσαν γρήγορα.

Το πένθος που μας βρήκε ξαφνικά
μας ξανάσμιξε όλους
τώρα θα πρέπει να βλεπόμαστε
ξεχασμένα ξαδέρφια μακρινές θείες
κάποτε τούς είχαμε δει ντυμένους νύφες και γαμπρούς
χρόνια περασμένα σε φωτογραφίες
το σημερινό πένθος μάς ξανάσμιξε
ο θάνατος
μάς ζωντάνεψε είμαστε όλοι μαζί.

Φυτέψαμε κυπαρίσσια και μεγάλωσαν γρήγορα.

Είναι πια πολλές οι φορές έρχονται και φεύγουν
δίπλα μας μέσα μας
πρόσωπα που δε γελούν ή γελούν ψεύτικα
δίκαιοι και αμαρτωλοί και πένητες
το πένθος είναι του καθενός και στρατιώτες
παρουσιάζουν όπλα σε ζωντανούς και πεθαμένους.
Μουσική  περνά σε κρυμμένους καθρέφτες.
Χρώματα φωνές πέτρες πουλιά.

Ουρανέ.

Νίκος Καρύδης, Ενθύμιον, εκδόσεις Ίκαρος, Μάρτιος 1972

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΤΡΕΜΟΥΛΟ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

"Γράφουμε γιατί φοβόμαστε τον θάνατο. Γράφουμε γιατί θέλουμε να προκαλέσουμε τον θάνατο. Γράφουμε γιατί, πιθανόν, θέλουμε να επιστρέψουμε στην μήτρα της μητέρας μας. Κυρίως γράφουμε γιατί ολόκληρη η ζωή δεν μας φτάνει"....Κάπως έτσι τα έλεγε ο Αντόνιο Ταμπούκι στην εκπομπή "Οι Κεραίες της Εποχής μας".

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

ΓΙΑΓΜΑ ΟΙ ΔΟΣΕΙΣ

Έψαχνα να βρω το πολίτευμα της χώρας μου και κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό μπορεί να είναι ένα μείγμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του λαϊκισμού μαζί με μια τηλεοπτική σοσιαλδημοκρατία. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές-αναφέρω κυρίως ανθρώπους που ασκούν προπαγάνδα και χειραγωγούν την κοινή γνώμη- συναγωνίζονταν σε μια χυδαία επίδειξη λαϊκισμού! Όσο περισσότερο έδειχναν να επικαλούνται τα συμφέροντα του λαού τόσο περισσότερο αγωνίζονταν για τα προσωπικά τους συμφέροντα! Δεκαετίες το ίδιο παιχνίδι και οι ίδιες πρακτικές! Αργότερα, θα μιλούσαμε για κανονική επέλαση της τηλεόρασης σε τέτοιο βαθμό που η κοινοβουλευτική δημοκρατία του λαϊκισμού θα συγχωνευόταν με την γαλαντόμα και γενναιόδωρη tv που μοίραζε λεφτά και δώρα στους τηλεθεατές. Κανονικά για τις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα θα έπρεπε να εξουσιοδοτηθεί η κ.Αννίτα Πάνια που οι εκπομπές της ήταν "λαϊκό προσκύνημα" αλλά και, επιπλέον, γιατί ήξερε να μοιράζει τα λεφτά στον κόσμο. "Αννίτα", "γλυκιά μας Αννίτα", τίναξε τα μαλλάκια σου μπροστά στους ανέραστους λογιστές της τρόϊκας και έχουμε κερδίσει την επόμενη δόση. Προτείνω για την συνέχιση των διαπραγματεύσεων την "Αννίτα μας".