Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

«ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ, ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΙΛΑΕΙ,ΖΕΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ» (ΣΙΚΕΛΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ-ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

θυμάμαι στην ΕΤ3 μια εκπομπή ταξιδιωτικών εμπειριών που παρουσίαζε το Παλέρμο. Η γυναίκα που παρουσίαζε την εκπομπή είχε καταφέρει να "δέσει"  τα αξιοθέατα της πόλης με τα προβλήματα που έχουν οι κάτοικοι  με την Μαφία. Η Μαφία που ελέγχει ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής ζωής της πόλης, καταφέρνει να κυριαρχεί επιβάλλοντας τον νόμο της σιωπής. Η παρουσίαστρια σε εκείνη την εκπομπή  είχε βρει έναν κάτοικο που είχε τηλεοπτικό σταθμό και έκανε αγώνα εναντίον της Μαφίας. Ο ίδιος έλεγε πως οι συμπολίτες του έρχονταν κοντά του και του ψιθύριζαν πως είναι μαζί του και τον υποστήριζαν! Κανείς ,ωστόσο, δεν αποφάσιζε να ασχοληθεί πιο ενεργά και αυτό επειδή δεν ήθελε να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή την δική του και της οικογένειάς του!
Έτσι πορεύεται ο κόσμος ανά τους αιώνες. Κάποιοι ελάχιστοι θυσιάζονται προς όφελος των πολλών. Ο διάλογος, τα επιχειρήματα, η ουσιαστική σκέψη που οικοδομεί έναν δικαιότερο κόσμο  έρχονται σε δεύτερη μοίρα! Προηγείται πάντα η πειθώ των όπλων...

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Ο ταξιτζής μπορεί να πήγαινε κανονικά στον δρόμο δημοσίας χρήσης, ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα σε ένα τέτοιο δρόμο που να θεωρείται κανονικό! Μια γυναίκα οδηγός που έβγαινε με φόρα από ένα μικρό δρομάκι στο οποίο υπήρχε φαρδιά πλατιά η πινακίδα του STOP,  θα του έκοβε την ανάσα. Ο σαστισμένος επαγγελματίας της οδήγησης ακινητοποίησε το αυτοκίνητό του και φαινόταν να έχει κοψοχολιάσει. Η γυναίκα οδηγός από την άλλη,  έμοιαζε να μην έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Πιθανόν, θεωρούσε το συμβάν ως ακόμη ένα επεισόδιο της life style ζωής που ζούσε. Ο ταξιτζής μετά το αρχικό σοκ άρχισε να μιλάει και να διαμαρτύρεται με πολύ έντονο τρόπο. Η γυναίκα τον άκουγε σιωπηλή και μειδιώντας έκανε τον ταξιτζή να βγαίνει ακόμη περισσότερο εκτός εαυτού. Ο ταξιτζής είδε πως οι διαμαρτυρίες και οι υποδείξεις του για πιο προσεκτική οδήγηση πήγαιναν στράφι, οπότε, θεώρησε πως κάθε συζήτηση ήταν άνευ περιεχομένου και καθαρό χάσιμο χρόνου. Καθώς αποχωρούσε απευθύνθηκε στην γυναίκα λέγοντας, "Εσύ γελάς αλλά εγώ κλαίω". 

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΙ ΩΡΑΙΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ

Η Κοκό Σανέλ έλεγε πως οι γυναίκες δεν θέλουν να είναι ωραίες αλλά όμορφες. Αν το ωραίο είναι "αυτό που γίνεται στην ώρα του", τότε οι γυναίκες δεν θέλουν να γίνονται στην ώρα τους επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως οι μορφές τους θα ζυμώνονταν με την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου. Ο χρόνος είναι ο μεγάλος αντίπαλος και ο θανάσιμος εχθρός τους. Μην τολμήσει κάποιος να ζητήσει την ηλικία μιας γυναίκας και αμέσως χρεώνεται στην κατηγορία των αντιπάλων! Σπανίως συναντάμε γυναίκες να προσδιορίζουν την ηλικία τους. Στην αναμέτρηση με τον Χρόνο οι γυναίκες πρέπει να στεφθούν νικήτριες! Γαλουχημένες  με τον μύθο της "μοιραίας γυναίκας", δηλώνουν άχρονες, αιώνιες και συμπαντικές σε μια προσπάθεια να εκτοπίσουν  τις "ωραίες όμορφες", τις πραγματικά μοιραίες αυτής της ζωής...

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Μια παρέα πέντε ενηλίκων- δύο άντρες και τρεις γυναίκες- κοιτάζουν και σχολιάζουν τις αντιδράσεις του μοναδικού στην παρέα τους παιδιού. Σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, το ξέρουμε όλοι, τα παιδιά μονοπωλούν το ενδιαφέρον σε τέτοιο βαθμό που καταφέρνουν ερήμην τους να ακυρώνουν την παρουσία των ενηλίκων. Ναι, τα παιδιά κλέβουν την παράσταση αλλά την κλέβουν τόσο πολύ που οι ενήλικες παρουσιάζουν την όψη λεηλατημένων ανθρώπων...

ΟΥΔΕΤΕΡΕΣ ΖΩΝΕΣ

Μια βιαστική κοπέλα περνάει και σκοντάφτει στην καρέκλα. Γυρίζει, κοιτάζει την καρέκλα και μου απευθύνεται λέγοντας "συγγνώμη". Η συγγνώμη της, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, απευθύνεται σε μια ενδιάμεση ζώνη. Ο χωρικός προσδιορισμός όλου αυτού  που ονομάζω  "ουδέτερη ζώνη " καθορίζεται από εμένα και την καρέκλα. Προσφάτως, μιλούσα με την ξαδέρφη μου που ζει στην Αγγλία και μου είχε αναφέρει πως μέσα στο μετρό είχε σκουντήξει κατά λάθος έναν επιβάτη. Ο επιβάτης αυτός, όλως παραδόξως, ένιωσε πως έσφαλλε και της ζήτησε αμέσως συγγνώμη αποφεύγοντας την βλεμματική επαφή!
Όλη αυτή η παράδοση και η θυσία του προσωπικού μας χώρου προς όφελος μιας μηχανιστικής αναπαραγωγής ευγενικών τρόπων, ουδετεροποιεί τις επαφές και εντάσσει τις διαπροσωπικές μας επαφές σε ζώνες ανακωχής.Τουλάχιστον, ας κοιταζόμαστε στα μάτια...