Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ο ΚΑΝΕΝΑΣ




Θα σε πάρω καμιά μέρα τηλέφωνο

να πάμε να πιούμε κανέναν καφέ

και μετά να φάμε τίποτα

Αθάνατη ελληνική γλώσσα και επικοινωνία που θα έλεγε και ο Σωτήρης Χατζάκης!

"ΜΑΣ ΤΑ ΕΙΠΑΝ ΑΛΛΟΙ"


Σήμερα, παραμονή των Χριστουγέννων, τα κάλαντα τα είπαν λιγότερα παιδιά. Αυτά, υπήρξαν τα πιο θαρραλέα που αγνόησαν τις δυσμενείς οικονομικές συγκυρίες και τήρησαν το έθιμο-δεν μιλάμε βέβαια για τα πολύ μικρά παιδιά.
 
Ένα τέτοιο παιδί είδα σήμερα να μπαίνει στο καφέ. Διστακτικά κατευθύνθηκε προς τον υπάλληλο που ετοίμαζε τους καφέδες. Το παιδί ήταν μεγαλόσωμο και βρισκόταν στο μεταίχμιο παιδιού και εφήβου! Κοντοστάθηκε και ρώτησε αν μπορεί να πει τα κάλαντα. Ο υπάλληλος του απάντησε ψυχρά, «Μας τα είπαν άλλοι». Το παιδί έφυγε με σκυμμένο κεφάλι και ελαφρώς ταπεινωμένο που δέχτηκε μια τέτοια προσβλητική απάντηση. Στον δρόμο, υποπτεύομαι, θα ένιωσε άσχημα όχι τόσο για τα χρήματα που δεν πήρε και τα κάλαντα που δεν είπε, όσο γιατί τον ταύτισε ο υπάλληλος με τα παιδιά που προηγήθηκαν. Το παιδί δεν είχε να κομίσει τίποτα το καινούριο στον υπάλληλο  παρεκτός από τα κάλαντα με ένα μουσικό όργανο, την φλογέρα.

Το περιστατικό αυτό με έκανε να σκεφτώ πως τα πρόσωπα που κοινωνούν το ίδιο μήνυμα εκμηδενίζονται στην πληθωριστική τους παρουσία. Το παιδί σαν να διαισθάνθηκε πως αποτελούσε ένα ακόμη άτομο που θα τραγουδούσε τα ίδια κάλαντα και πολύ πιθανό να ήθελε να διαφοροποιηθεί κάνοντας χρήση της φλογέρας.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ... ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Μια  γυναίκα συγγραφέας εδώ στην Ελλάδα λέει πως πάντα βρισκεται σε ετοιμότητα για την λήψη ενός γράμματος-μηνύματος. Δεν διευκρινίζει τον αποστολέα αλλά ούτε και το μέσο που θα χρησιμοποιηθεί για την αποστολή αυτού του γράμματος. Αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον και κρατά σε επαγρύπνηση την συγγραφέα είναι ,σίγουρα, το περιεχόμενο.
Όσο αόρατος παραμένει ο αποστολέας τόσο περισσότερο εξάπτει την φαντασία μας. Ένας αποστολέας που ξεφυτρώνει από το πουθενά και στέλνει ένα ουσιαστικό μήνυμα είναι η καλύτερη ανταμοιβή ενός καταξιωμένου συγγραφέα. Όπως θα έλεγε και ο Πάνος θεοδωρίδης "μια πετυχημένη ατάκα παρατείνει τη ζωή μας"... 

ΗΡΕΜΙΑ

Οι άνθρωποι ψάχνουν αγωνιωδώς την ηρεμία! Η ηρεμία θα πρέπει να είναι σαν εκείνα τα πράγματα για τα οποία αναστατώνουμε τον κόσμο αλλά δεν τα βρίσκουμε. Σε ανύποπτο χρόνο και μόλις αποσύρουμε το ενδιαφέρον μας από αυτό που ψάχνουμε, τότε, ως δια μαγείας, αυτό εμφανίζεται μπροστά μας. 
Σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως το αντικείμενο που παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας είναι αυτό που κάποια στιγμή το επιθυμήσαμε σφοδρά. 
Σε στιγμές κρίσης και αποδιοργάνωσης του εαυτού μας είναι καλό να θυμόμαστε το πόσο πολύ επιθυμούμε τις γαλήνιες στιγμές και γιατί ακριβώς τις θυσιάζουμε!

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΚΟΥΚΛΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Τα σκιάχτρα στα χωράφια είναι ομοιώματα ανθρώπων που λειτουργούν εκφοβιστικά σε όλους τους "ανεπιθύμητους επισκέπτες". Πιο μπροστά περπατούσα και πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο που είχε σε κάποια απόσταση το ομοίωμα μιας γυναίκας με άσπρη ποδιά και καπέλο ζαχαροπλαστικής. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η αληθοφάνεια της κούκλας! Θα έπρεπε κανείς να πλησιάσει αρκετά κοντά για να δει πως έχει να κάνει με μια κούκλα. Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, η κούκλα δεν λειτουργεί καθόλου εκφοβιστικά για τους επισκέπτες του μαγαζιού. Το αντίθετο! Καλεί όλους αυτούς που τυγχάνει να περνούν από το συγκεκριμένο σημείο να μπουν μέσα στο ζαχαροπλαστείο και να γλυκαθούν!

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

"ΑΝ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΙ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΗ;"

Ο κόσμος περιμένει να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις του στην τράπεζα. Μια υπάλληλος εξυπηρετεί τους πελάτες ενώ η προϊσταμένη της εντοπίζει ένα έγγραφο που έχει παραλείψει να ελέγξει η υπάλληλος. Η κοπέλα αποδέχεται το λάθος της αλλά, καθώς φαίνεται, αυτό δεν είναι αρκετό για την προϊσταμένη που θέλει να δώσει συνέχεια στο θέμα. Σε χαμηλό αλλά απειλητικό τόνο επαναλαμβάνει αρκετές φορές την φράση «ναι, αλλά να προσέχουμε!». Λογικά, η ίδια δεν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει τον εαυτό της στους απρόσεκτους αφού ήταν αυτή που είχε ανακαλύψει το λάθος. Βέβαια, η γενίκευση είναι μια συγκαλυμμένη πρόθεση για να ταπεινωθεί η υπάλληλος και απαιτεί μια επίφαση κοσμιότητας και ευγένειας ώστε να μην βρεθεί κανείς να προσάψει στην προϊσταμένη κατάχρηση εξουσίας. Ωστόσο, όλο αυτό το υποκριτικό σκηνικό δεν μπορεί να αντέξει για παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Η προϊσταμένη σπεύδει βεβιασμένα να συμπληρώσει, «αν δεν ήμουν κι εγώ δεν θα το βρίσκαμε!». Δυστυχώς, σπανίζουν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν σωστά την εξουσία τους. Το συνεργατικό πνεύμα και ο αλληλοσεβασμός υπονομεύονται από την ακαταμάχητη επιθυμία αυτών που κατέχουν πόστα εξουσίας να ενδυναμώνουν το αρχηγικό και εξουσιαστικό προφίλ τους.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΑΕΡΑΣ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Δύο νεαρές κοπέλες, ομοιόμορφα ντυμένες, μου αφήνουν δύο καρτελάκια που είναι φτιαγμένα από μαύρο  ιλουστρασιόν χαρτί και έχουν ορθογώνιο σχήμα. Το μέγεθος, το σχήμα και το χρώμα είναι τα πρώτα στοιχεία που παρατηρούμε και μας κάνουν εντύπωση. Ακολουθεί το περιεχόμενο των μηνυμάτων που αναγράφεται στα καρτελάκια. Σε περίοπτη θέση και μέσα σε πλαίσιο, υπάρχει το μήνυμα "Κέρδισε στο άψε-σβήσε"! Αμέσως  το μήνυμα προπαγανδίζει τους δικούς του χρόνους και την δική του ιδεολογία. Ο χρόνος είναι αμείλικτος  και τα κέρδη πρέπει να προκύπτουν εύκολα και γρήγορα σε όλους εμάς.

Για να κερδίσεις, όμως, θα πρέπει τα δώρα να είναι πολλά και ακριβά και η όλη διαδικασία της απόκτησης να σου επιτρέπει να το ονειρευτείς! Οι κληρώσεις προσελκύουν τον κόσμο γιατί δεν αποκλείουν την πιθανότητα να ευνοηθεί κάποιος από την τύχη! Για να φτάσουμε, όμως, στην εύνοια της τύχης και στο πολυπόθητο δώρο χρειάζεται να συμμετέχουμε στην κλήρωση. Η συμμετοχή  στην κλήρωση θα πρέπει να είναι μια απλή και εύκολη διαδικασία. Όλοι χρειάζεται να εξασφαλίζουν "άδεια εισόδου"- είναι σαν εκείνες  τις τηλεοπτικές εκπομπές με τις πανεύκολες ερωτήσεις στις οποίες οι τηλεθεατές καλούνται να απαντήσουν προκειμένου να κερδίσουν τα δώρα- στην Ελπίδα! Αλλά για να είσαι παρών και παρούσα στην κλήρωση, επιβάλλεται να παραλάβεις αυτοπροσώπως το κουπόνι. Για να παραλάβεις το κουπόνι θα πρέπει να πας εσύ ο ίδιος και να καταβάλλεις  πραγματικό χρήμα  για να εξασφαλίσεις την είσοδο. Δίνοντας πραγματικό χρήμα "αγοράζεις" αέρα κοπανιστό!

Σε περσινό άρθρο της εφημερίδας Ελευθεροτυπία διαβάζω: Ολα δείχνουν ότι ο περίφημος «αέρας» που στη χρυσή εποχή του Χρηματιστηρίου έφθανε τα 40 με 50 μηνιάτικα «μπροστά» στην Ερμού και άλλες προβεβλημένες εμπορικές πιάτσες τείνει να εξαφανισθεί. Ο "αέρας", λοιπόν, είναι η προπληρωμή ενός υπαρκτού χώρου-αντικειμένου που η  μελλοντική του χρήση και εκμετάλλευση θα μας επιτρέψει την απόσβεση της επένδυσης αλλά και την κερδοφορία.

Σε μια κλήρωση προπληρώνουμε τον "αέρα" της. Μια κλήρωση για να έχει "μπόλικο αέρα" θα πρέπει να προπαγανδίζει μεγάλα δώρα και άπιαστα όνειρα. Η "χρυσή εποχή" του τζόγου δεν μας εγκατέλειψε ποτέ... 


Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΠΕΝΘΩΝ

Για την Σιμόν ντε Μποβουάρ ο Σαρτρ αποτελούσε το άλλο της μισό. Καλύτερα: Η Μποβουάρ, σύμβολο των απανταχού φεμινιστριών και αγωνίστρια για την ισότητα των δύο φύλων, θα ήθελε να αποτελεί και αυτή το άλλο μισό για τον  Σαρτρ.

Ο γάλλος φιλόσοφος πέθανε πριν από αυτήν. Η έλλειψη και η απώλεια μεγενθύνει την παρουσία του άλλου μέσα μας. Ο Σαρτρ είχε διεισδύσει ψυχή και σώμα στην Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ήταν ο "αναγκαίος της έρωτας" αλλά και το πρόσωπο εκείνο που αφύπνιζε το πνεύμα και τη συνείδησή της. Το πάθος της για την έρευνα, την συζήτηση, τον λόγο και τα ταξίδια παρέμειναν και μετά τον θάνατο του Σαρτρ αλλά είχαν χάσει την αίγλη που τα περιέβαλλε η προσωπικότητα του συντρόφου της.

Την βλέπω στο ντοκιμαντέρ της ΕΤ1 σε έναν μοναχικό περίπατο. Από μια άγνωστη κυρία που φαίνεται στο βάθος του δρόμου γίνεται βαθμιαία και καθώς πλησιάζει, η γνωστή Σιμόν ντε Μποβουάρ.Ένα βαρύτατο πένθος μπορεί να διαλύσει ψυχικά ακόμη και τις πιο συγκροτημένες προσωπικότητες. Πεθαίνει από πνευμονία έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Σαρτρ  και ενταφιάζεται παραπλεύρως του φιλοσόφου στο Cimetière du Montparnasse του Παρισιού.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

«ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ, ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΙΛΑΕΙ,ΖΕΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ» (ΣΙΚΕΛΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ-ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

θυμάμαι στην ΕΤ3 μια εκπομπή ταξιδιωτικών εμπειριών που παρουσίαζε το Παλέρμο. Η γυναίκα που παρουσίαζε την εκπομπή είχε καταφέρει να "δέσει"  τα αξιοθέατα της πόλης με τα προβλήματα που έχουν οι κάτοικοι  με την Μαφία. Η Μαφία που ελέγχει ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής ζωής της πόλης, καταφέρνει να κυριαρχεί επιβάλλοντας τον νόμο της σιωπής. Η παρουσίαστρια σε εκείνη την εκπομπή  είχε βρει έναν κάτοικο που είχε τηλεοπτικό σταθμό και έκανε αγώνα εναντίον της Μαφίας. Ο ίδιος έλεγε πως οι συμπολίτες του έρχονταν κοντά του και του ψιθύριζαν πως είναι μαζί του και τον υποστήριζαν! Κανείς ,ωστόσο, δεν αποφάσιζε να ασχοληθεί πιο ενεργά και αυτό επειδή δεν ήθελε να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή την δική του και της οικογένειάς του!
Έτσι πορεύεται ο κόσμος ανά τους αιώνες. Κάποιοι ελάχιστοι θυσιάζονται προς όφελος των πολλών. Ο διάλογος, τα επιχειρήματα, η ουσιαστική σκέψη που οικοδομεί έναν δικαιότερο κόσμο  έρχονται σε δεύτερη μοίρα! Προηγείται πάντα η πειθώ των όπλων...

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Ο ταξιτζής μπορεί να πήγαινε κανονικά στον δρόμο δημοσίας χρήσης, ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα σε ένα τέτοιο δρόμο που να θεωρείται κανονικό! Μια γυναίκα οδηγός που έβγαινε με φόρα από ένα μικρό δρομάκι στο οποίο υπήρχε φαρδιά πλατιά η πινακίδα του STOP,  θα του έκοβε την ανάσα. Ο σαστισμένος επαγγελματίας της οδήγησης ακινητοποίησε το αυτοκίνητό του και φαινόταν να έχει κοψοχολιάσει. Η γυναίκα οδηγός από την άλλη,  έμοιαζε να μην έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Πιθανόν, θεωρούσε το συμβάν ως ακόμη ένα επεισόδιο της life style ζωής που ζούσε. Ο ταξιτζής μετά το αρχικό σοκ άρχισε να μιλάει και να διαμαρτύρεται με πολύ έντονο τρόπο. Η γυναίκα τον άκουγε σιωπηλή και μειδιώντας έκανε τον ταξιτζή να βγαίνει ακόμη περισσότερο εκτός εαυτού. Ο ταξιτζής είδε πως οι διαμαρτυρίες και οι υποδείξεις του για πιο προσεκτική οδήγηση πήγαιναν στράφι, οπότε, θεώρησε πως κάθε συζήτηση ήταν άνευ περιεχομένου και καθαρό χάσιμο χρόνου. Καθώς αποχωρούσε απευθύνθηκε στην γυναίκα λέγοντας, "Εσύ γελάς αλλά εγώ κλαίω". 

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΙ ΩΡΑΙΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ

Η Κοκό Σανέλ έλεγε πως οι γυναίκες δεν θέλουν να είναι ωραίες αλλά όμορφες. Αν το ωραίο είναι "αυτό που γίνεται στην ώρα του", τότε οι γυναίκες δεν θέλουν να γίνονται στην ώρα τους επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως οι μορφές τους θα ζυμώνονταν με την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου. Ο χρόνος είναι ο μεγάλος αντίπαλος και ο θανάσιμος εχθρός τους. Μην τολμήσει κάποιος να ζητήσει την ηλικία μιας γυναίκας και αμέσως χρεώνεται στην κατηγορία των αντιπάλων! Σπανίως συναντάμε γυναίκες να προσδιορίζουν την ηλικία τους. Στην αναμέτρηση με τον Χρόνο οι γυναίκες πρέπει να στεφθούν νικήτριες! Γαλουχημένες  με τον μύθο της "μοιραίας γυναίκας", δηλώνουν άχρονες, αιώνιες και συμπαντικές σε μια προσπάθεια να εκτοπίσουν  τις "ωραίες όμορφες", τις πραγματικά μοιραίες αυτής της ζωής...

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Μια παρέα πέντε ενηλίκων- δύο άντρες και τρεις γυναίκες- κοιτάζουν και σχολιάζουν τις αντιδράσεις του μοναδικού στην παρέα τους παιδιού. Σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, το ξέρουμε όλοι, τα παιδιά μονοπωλούν το ενδιαφέρον σε τέτοιο βαθμό που καταφέρνουν ερήμην τους να ακυρώνουν την παρουσία των ενηλίκων. Ναι, τα παιδιά κλέβουν την παράσταση αλλά την κλέβουν τόσο πολύ που οι ενήλικες παρουσιάζουν την όψη λεηλατημένων ανθρώπων...

ΟΥΔΕΤΕΡΕΣ ΖΩΝΕΣ

Μια βιαστική κοπέλα περνάει και σκοντάφτει στην καρέκλα. Γυρίζει, κοιτάζει την καρέκλα και μου απευθύνεται λέγοντας "συγγνώμη". Η συγγνώμη της, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, απευθύνεται σε μια ενδιάμεση ζώνη. Ο χωρικός προσδιορισμός όλου αυτού  που ονομάζω  "ουδέτερη ζώνη " καθορίζεται από εμένα και την καρέκλα. Προσφάτως, μιλούσα με την ξαδέρφη μου που ζει στην Αγγλία και μου είχε αναφέρει πως μέσα στο μετρό είχε σκουντήξει κατά λάθος έναν επιβάτη. Ο επιβάτης αυτός, όλως παραδόξως, ένιωσε πως έσφαλλε και της ζήτησε αμέσως συγγνώμη αποφεύγοντας την βλεμματική επαφή!
Όλη αυτή η παράδοση και η θυσία του προσωπικού μας χώρου προς όφελος μιας μηχανιστικής αναπαραγωγής ευγενικών τρόπων, ουδετεροποιεί τις επαφές και εντάσσει τις διαπροσωπικές μας επαφές σε ζώνες ανακωχής.Τουλάχιστον, ας κοιταζόμαστε στα μάτια...  

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ;(2)

Θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε εάν είχε προηγηθεί κάποιο σοβαρό επεισόδιο σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ.Τότε, οι επιβάτες που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο μέσο μαζικής μεταφοράς θα ένιωθαν φοβισμένοι και ανασφαλείς και τα μέτρα ασφαλείας θα αυξάνονταν προληπτικά  έτσι ώστε να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και η ζωή να συνεχίσει τους κανονικούς της ρυθμούς. Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει. Κλεφτρόνια που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον συνωστισμό, ναρκομανείς που ζουν στον κόσμο τους, επιβάτες που λογομαχούν "δια ασήμαντον αφορμήν", κουτραδόροι που θέλουν να βγάλουν τις διαδρομές στο τζάμπα είναι μερικά από τα πρόσωπα που "διαταράσσουν" τη ζωή εντός των λεωφορείων. Διαβάζω και έχω δει ότι στα λεωφορεία υπάρχουν σεκιουριτάδες που επεμβαίνουν όταν κάποιοι αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικοί. Η διοίκηση του ΟΑΣΘ κρίνει πως έτσι θα εξασφαλίσει την τάξη και την ηρεμία των επιβατών αλλά και των οδηγών που περνούν αρκετές ώρες της ημέρας στο τιμόνι μπροστά. Επίσης, μέσα στα λεωφορεία ακούγεται ένα ηχητικό μήνυμα που προτρέπει τους επιβάτες να ακυρώσουν τα εισιτήρια τους ειδάλλως "πραγματοποιούνται συνεχείς έλεγχοι". Το μήνυμα που ακούγεται έχει ως εξής:"
Παρακαλούμε να ακυρώσετε τα εισιτήριά σας. Πραγματοποιούνται συνεχείς έλεγχοι" 
Την παράκληση για την ακύρωση των εισιτηρίων την καταλαβαίνω. Η ένστασή μου έχει να κάνει με το δεύτερο μέρος του μηνύματος που νομίζω πως ακούγεται απειλητικό και είναι, λες,  βγαλμένο από ιστορίες που πρωταγωνιστούν διώκτες και διωκόμενοι. 
Ας μην μεταδίδουμε έτσι ασυλλόγιστα το αίσθημα τρομολαγνείας σε όλους αυτούς που επιλέγουν τα λεωφορεία για τις μετακινήσεις τους.   

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ;

Στον ηλεκτρονικό πίνακα του λεωφορείου υπάρχει το μήνυμα: "Χρησιμοποιώ το λεωφορείο γιατί έτσι μ' αρέσει". Το μήνυμα μας θυμίζει παλιότερη διαφήμιση μπύρας. Σ' αυτήν, ο καταναλωτής διεκδικεί το δικαίωμα να πίνει τη συγκεκριμένη μπύρα χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.

Με την έκφραση "έτσι μ' αρέσει" αιτιολογούμε τις επιλογές μας. Φαίνεται πως αυτή η έκφραση δημιουργείται μέσα σε ένα περιβάλλον καταπίεσης και συκοφαντίας. Σαν να απαντά ο χρήστης του καταναλωτικού προϊόντος στα κακόβουλα σχόλια και σε μια προπαγάνδα που στόχο έχει να πλήξει την συνείδηση όλων αυτών που επιλέγουν ως μέσο μετακίνησης τα λεωφορεία.

Ναι, τον τελευταίο καιρό υπήρξαν κινητοποιήσεις για την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων και αντιπαραθέσεις που έφτασαν μέχρι και στην παρέμβαση της αστυνομίας. Ωστόσο, το περιεχόμενο του μηνύματος που αναρτήθηκε μέσα στα λεωφορεία το βρίσκω υπερβολικό.     

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Είμαστε ελάχιστα φιλοσοφημένοι πάνω στο γεγονός του Θανάτου. Προσφάτως, σε διαφημιστικό σποτάκι -δυστυχώς δεν είδα όλη τη συνέντευξη- άκουσα γνωστό τραγουδιστή να δηλώνει πως ενώπιον του θανάτου είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος πράγμα εντελώς φυσιολογικό και αναμενόμενο. Τον θάνατο, συνεχίζει ο τραγουδιστής, δεν τον θέλει γιατί θα του "στερήσει την θάλασσα, τον ήλιο, τα βουνά και τις ωραίες γυναίκες". Πέρα από το κοινότοπο των δηλώσεων αυτών, με ξένισε η οικοδόμηση μιας πολύ  προσωπικής σχέσης  που ανέπτυξε ο τραγουδιστής με τον θάνατο. Συγκεκριμένα, είπε πως "μισεί τον θάνατο αλλά και ο θάνατος μισεί αυτόν".

Ένα καθολικό γεγονός που ισχύει για όλους εξατομικεύεται και γίνεται μια πολύ στενή προσωπική υπόθεση κατά την οποία δημιουργείται και μια αμοιβαία συναισθηματική σχέση. Όταν άκουσα όλα αυτά αισθάνθηκα πως η ενηλικίωση δεν σημαίνει αυτόματα και παρακμή κάποιων εγωκεντρικών στοιχείων της σκέψης μας. Είναι σαν ένα παιδί να σιχτιρίζει τον καιρό που βρέχει επειδή νομίζει πως όλο αυτό γίνεται επίτηδες για να μην παίξει στην παιδική χαρά. Στις κορυφαίες στιγμές της ζωής μας είμαστε μόνοι μας αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το εύρημα του ντόμινο το εμπνεύστηκα από μια άσκηση εμπιστοσύνης που παρακολούθησα στο Βερολίνο. Παιδιά νηπιαγωγείου με τις δασκάλες τους είχαν σχηματίσει φιδάκι. Το πρώτο παιδάκι έπεφτε και ο ένας έπρεπε να πιάσει τον άλλον. Η θεωρία του ντόμινο είναι βασική οικονομική θεωρία, η αλυσίδα του χρήματος, οι αγορές, τα χρηματιστήρια, πώς ο ένας επηρεάζει τον άλλον. Στην ταινία βέβαια δεν πρόκειται για άσκηση εμπιστοσύνης, αλλά για κατάρρευση... 

Γιώργος Ζώης,  elculture.gr.
H συμβολική φορά της ανάγνωσης είναι από τα αριστερά προς τα δεξιά. Την υιοθετούμε όταν βλέπουμε την μικρού μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, "Αιτία πολέμου". Μέσα σε έντεκα λεπτά ταινίας οι συμβολισμοί είναι πολλοί και τα νοήματα είναι ένα μικρό σύμπαν έτοιμο να εκραγεί. Η ταινία είναι ένα σκέτο ποίημα. Ο σκηνοθέτης ιερουργεί και το πλήθος των κομπάρσων στιχουργούν! Κάθε άνθρωπος είναι ο κρίκος μιας μεγάλης ανθρώπινης αλυσίδας. Το ανθρώπινο πλήθος είναι παραταγμένο σε ένα γιγαντιαίο ντόμινο λες και  το έχει τοποθετήσει κάποιο αόρατο χέρι. Στα super market, μέσα στις εκκλησίες για να προσκυνήσουν τον επιτάφιο, στις γκαλερί για να θαυμάσουν από κοντά έναν πίνακα ζωγραφικής, στα νυχτερινά και θορυβώδη μπαράκια, στα προποτζίδικα και στα συσσίτια των απόρων, όλοι εκπαιδεύονται να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.  Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι του αστικού περιβάλλοντος, των θαμώνων στο μπαρ και μιας ψυχικά διαταραγμένης γυναίκας που μονολογεί κάτι ακατάληπτα! Παντού βασιλεύει η τάξη έως την ώρα που ένας ρακένδυτος επαναστατεί δικαίως! Την στιγμή που πάει να παραλάβει το φαγητό του από την καντίνα αυτή κλείνει. Εξοργίζεται και σπρώχνει τον κόσμο πίσω του. Στο μπαράκι, το προποτζίδικο, στην γκαλερί, στην εκκλησία,  στο super market, όλοι καταρρέουν σαν ντόμινο και μεταλαμβάνουν την οργή του απόρου. Ένα παραγεμισμένο με αγαθά καροτσάκι , σύμβολο της υπεραφθονίας και του ξιπασμένου καταναλωτισμού, είναι αυτό που απορροφάει όλη την ενέργεια της απότομης πτώσης των ανθρώπων. Με καύσιμο την  οργή του ρακένδυτου ανθρώπου το καροτσάκι μοιάζει εκτός ελέγχου. Ταξιδεύει πάνω στα πεζοδρόμια και μέσα σε τούνελ  ώσπου να καταλήξει σ' ένα έρημο τοπίο. Μόνος κάτοικος αυτού του έρημου τόπου είναι ο επαναστατημένος ρακένδυτος άνθρωπος. Τελικά υπάρχει δικαιοσύνη...  

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Επικοινωνία είναι μια συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από ερωτήσεις για τις οποίες δεν υπάρχουν απαντήσεις. Το πρώτο πράγμα που δοκιμάζεται στην επικοινωνία είναι οι αντοχές όλων αυτών που την διακονούν!

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Μια γυναίκα είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει πηδώντας από τον δεύτερο όροφο  μιας πολυκατοικίας σε μεγάλη πόλη της χώρας μας. Η κοπέλα περνούσε φάση πένθους από την απροσδόκητη απώλεια και των δύο γονιών της -πάντα είναι απροσδόκητες, αδιανόητες και ασύλληπτες τέτοιες απώλειες. Κατέληξε βαρύτατα τραυματισμένη στο νοσοκομείο και δεν γνωρίζω αν κατάφερε να επιζήσει. Παλιότερα, ένας συνομήλικος γνωστός μου μάθαινε κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας πως η οικογένεια του -μάνα, πατέρας και αδελφή-  ξεκληριζόταν σε τροχαίο δυστύχημα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα από αυτήν την απίστευτη τραγωδία  απολυόταν από το στρατό, παντρευόταν και έκανε παιδιά.
Στην πρώτη περίπτωση η γυναίκα δεν θέλει να συνεχίσει την ζωή της. Ο πόνος της είναι ανίκητος και αναζητά τον δρόμο για να ξανασμίξει με τα προσφιλή της πρόσωπα που έχουν αποβιώσει. Στην δεύτερη περίπτωση ο γάμος και η διαιώνιση του είδους μετράει περισσότερο και είναι μια "κάποια λύσις" μπροστά στην ανείπωτη τραγωδία. Ο γιος πρέπει να εξασφαλίσει στο διηνεκές την εξέλιξη των γονιδίων. Ναι, η ζωή συνεχίζεται αλλά για ποιούς;
 

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

ΣΤΟ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Ο Ρουμάνος αυτόχειρας στην Κρήτη θα μπορούσε να πολεμήσει το πένθος του μεθοκοπώντας, βιαιοπραγώντας ή κλέβοντας τις συντάξεις κατάκοιτων και ανήμπορων ηλικιωμένων. Τίποτα από αυτά δεν έκανε. Φαίνεται πως ήταν αρκετά περήφανος και αξιοπρεπής. Ζούσε άστεγος και κοιμόταν στα παγκάκια. Η δική του ιστορία έλεγε πως η γυναίκα του τον είχε εγκαταλείψει με τα δυο παιδιά τους. Στο πένθος του αποχωρισμού ήρθε να προστεθεί και το πένθος από την απώλεια του πατέρα του. Ένας πενηντάχρονος Κρητικός συγκινήθηκε από το δράμα του και προσπαθησε να τον σώσει, εξασφαλίζοντάς του στέγη και τροφή. Αλλά το πένθος ήταν βαρύ και η καρδιά δεν μπορούσε να αντέξει την μεγάλη θλίψη! Ένα τελευταίο σημείωμα- ένδειξη ευγνωμοσύνης για τον Κρητικό που ουσιαστικά τον περιέθαλψε- και μια αυτοσχέδια κρεμάλα ήταν αρκετά για να γραφτεί ο επίλογος μιας καταπονημένης ψυχής. Τώρα η ψυχή του Ρουμάνου πάει να συναντήσει την ψυχή του πρόσφατα νεκρού πατέρα του...

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΣΗΜΑΤΑ ΚΑΠΝΟΥ

Πριν δυο δεκαετίες περίπου είχα παρακολουθήσει μια συζήτηση που είχε οργανωθεί στον κινηματογράφο Κλειώ. Το θέμα της συζήτησης ήταν οι κλιματικές αλλαγές και η ευθύνη του ανθρώπου γι' αυτές τις αλλαγές. Τότε η οικολογία δεν είχε προλάβει να είναι στην μόδα. Το κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να ακούσει τους ομιλητές ήταν αρκετό και ως επί το πλείστον νεανικό. Δεν πρέπει να πέρασε ένα μισάωρο από την έναρξη των ομιλιών και ο χώρος, θυμάμαι, είχε πνιγεί σε ένα απίστευτο σύννεφο καπνού από τα τσιγάρα του κοινού. Παρέμεινα στην συζήτηση με βαριά καρδιά και με πνευμόνια γεμάτα από τον καπνό. Τα μάτια μου είχαν κοκκινίσει και η αναπνοή μου δεν ήταν και τόσο εύκολη. Οι νέοι εκείνης της εποχής αγωνιούσαν για τις επιπτώσεις της ανθρώπινης παρέμβασης στον πλανήτη γη αλλά δεν ήταν ικανοί να διατηρήσουν καθαρό το μικροπεριβάλλον τους. Γι' αυτήν την τερατώδη αντίφαση, αν θυμάμαι καλά, δεν είχε μιλήσει κανείς!

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ!

Κάθομαι και πίνω τον καφέ μου. Παραδίπλα καταφτάνουν μαμά και κόρη. Η κόρη σπρώχνει το καροτσάκι με το μωρό της. Φαίνεται να έχουν ξεκλέψει χρόνο από τις υποχρεώσεις τους για να τα πούνε. Η κόρη βάζει το καροτσάκι δίπλα σε εμένα. Προτού το κάνει έχει κάποιες αναστολές και αναρωτιέται αν το καροτσάκι θα με ενοχλεί. Λίγο πριν λάβει την αρνητική μου απάντησή πετιέται η μάνα και αποφαίνεται για λογαριασμό μου πως το καροτσάκι δεν με ενοχλεί.
Το παραπάνω απλό γεγονός είναι ενδεικτικό της διαπαιδαγώγησης που έλαβαν οι παλιότερες γενιές για αυτό που ονομάζουμε "προσωπικός χώρος" των ανθρώπων. Η μάνα δεν έχει την στοιχειώδη ευγένεια να με ρωτήσει αλλά ούτε και την απαραίτητη υπομονή για να με ακούσει. Αγνοεί την παρουσία μου, προεξοφλώντας πως δεν ενοχλούμαι απ' το καροτσάκι. Η συμπεριφορά της αυτή δείχνει πως στις «μάχες της ζωής της» έχει σαν πολεμοφόδια το θράσος και την ανάγκη για το προσωπικό της βόλεμα. Για αυτήν την κυρία, φαντάζομαι, δεν υπήρξε ποτέ διάκριση προσωπικού και δημόσιου χώρου αλλά μια συγχώνευση και των δύο. Η μάνα συγχωνεύει και η κόρη δεν χωνεύει .Κάτι είναι και αυτό στην δύσκολη εποχή μας!

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ΠΟΤΕ ΑΥΝΑΝΙΣΤΗΣ, ΠΟΤΕ ΙΟΥΔΑΣ

Όταν ο Μανώλης Ρασούλης ήθελε να πληρώσει τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας στην οποία διέμενε, άπλωνε απλά  την χούφτα του με τα λεφτά. Μέσα από αυτήν την χούφτα η διαχειρίστρια έπαιρνε τα λεφτά που χρειαζόταν για να εξοφλήσει τον λογαριασμό. Διάβασα τις τελευταίες μέρες πως η κόρη του Ρασούλη διαμαρτύρεται γιατί δύο μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες συμπεριέλαβαν στην κυριακάτικη έκδοσή τους  cd με τραγούδια του πατέρα της. Η βιασύνη των εφημερίδων να εκμεταλλευτούν εμπορικά την συγκινησιακή φόρτιση των αναγνωστών από την πρόσφατη απώλεια του Ρασούλη δείχνει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο πενθούν οι αγορές. Σύμφωνα με αυτό το πένθος ο Ρασούλης υπήρξε πεθαμένος προτού καν έρθει το βιολογικό του τέλος! Οι τυφλωμένες από τον ανταγωνισμό και το κέρδος αγορές ποντάρουν πολλά στον θάνατο ενός δημιουργού -είναι πια γνωστό πως μετά από ένα τέτοιο γεγονός το ενδιαφέρον του κοινού γίνεται ζωηρότερο, οι πωλήσεις αυξάνονται θεαματικά και η εμπορική απήχηση είναι δεδομένη.

Από τον τάφο του ο Μανώλης Ρασούλης μας απλώνει και πάλι την χούφτα του. Αυτήν την φορά δεν κρατάει λεφτά αλλά μας ξαναθυμίζει την κίνηση του αυνανιστή! Είμεθα κοινωνίες που μαλακίζονται και αυτό το ξέρουν ακόμη και οι νεκροί...

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Οι πενθούντες καταπίνουν χιλιόμετρα με τα αυτοκίνητά τους.Τα αυτοκίνητα γίνονται τα μέσα διαφυγής από έναν στενόχωρο τόπο. "Δεν με χωράει ο τόπος" φωνάζουν προς πάσα κατεύθυνση οι οδηγοί. Το πένθος τους διαλύεται εντός της  αυστηρής τήρησης ή παραβίασης του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Οι τοποθεσίες αλλάζουν, τα "τοπία αποκεφαλίζονται". Η απρόβλεπτη συνάντηση με το τυχαίο της διαδρομής γίνεται το ισχυρότερο κίνητρο για τους οδηγούς που παλεύουν την υπέρβαση του πένθους! Καλοτάξιδοι οι νεκροί, καλοτάξιδοι και οι πενθούντες...

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΟΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Περνούσα πιο μπροστά από ένα super market που έβαζε λουκέτο.Ήξερα για αυτήν την εξέλιξη  εδώ κι ένα τριήμερο από τους υπαλλήλους που ενημέρωναν τους πελάτες.Το super market άδειασε σε χρόνο ρεκόρ.Σήμερα το βραδάκι οι υπάλληλοι -δέκα τον αριθμό- είχαν κάνει πηγαδάκι και αν κρίνω από τα λεγόμενά τους, μάλλον, θα περνούσαν και αυτοί στην ανεργία. Πάνω τους μπορούσες να διακρίνεις την ανησυχία τους για το μέλλον αλλά και την συγκίνησή  που θα αποχωρίζονταν το χώρο της εργασίας τους, εκεί που περνούσαν αρκετές ώρες της ημέρας. Η απώλεια του μισθού και η αναθεώρηση του συγκινησιακού δεσμού  που αναπτύσσει ο εργαζόμενος με τον χώρο και  τους συναδέλφους πάνε πάντοτε μαζί και ποτέ χωριστά...

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ

Ένας τούρκος τραγουδιστής, κουρδικής καταγωγής, πυροβολήθηκε στο κεφάλι σε μια ενέδρα που του έστησαν δύο οπλοφόροι.Τον είδα στιγμιαία στα ειδησεογραφικά δελτία να διασκεδάζει τον κόσμο και να δηλώνει πως είναι κατά των όπλων -αυτό για να είμαι ειλικρινής πρέπει να το αλίευσα από τον έντυπο τύπο. Ακόμα τον άκουσα -αυτό σίγουρα στην τηλεόραση- να αναρωτιέται γιατί τόσος θυμός και οργή. Δεν ξέρω πού ακριβώς απευθυνόταν ούτε και τι ακριβώς εννοούσε. Μπορούσα όμως να τον καταλάβω όταν διέκρινε την ματαιότητα πίσω από την επιθυμία των ανθρώπων για περισσότερη ομορφιά, πλούτο και εξουσία αφού, όπως δήλωνε, "όλοι στο ίδιο μέρος θα πάμε"! 

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

8 TOY ΚΛΑΨΟΜΑΡΤΗ

Στις 8 Μαρτίου 1908, διαβάζω στην Ελευθεροτυπία, 129 εργαζόμενες στo εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας Cotton της Νέας Υόρκης καίγονται ζωντανές στην προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο διαφυγής. Οι εργαζόμενες μετανάστριες εκείνα τα χρόνια απεργούσαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ο εργοδότης τους για να τις εκδικηθεί τις σφράγισε όλες τις εξόδους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι άτυχες εργαζόμενες να απανθρακωθούν. Ένεκα αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος επιλέχθηκε η 8η Μαρτίου ως ημέρα κατά την οποία γιορτάζουν οι γυναίκες. Σίγουρα πολλές γυναικοπαρέες βρήκαν ευκαιρία να βγουν και να διασκεδάσουν αγνοώντας, βέβαια, πως η συγκεκριμένη μέρα είναι γιορτή που κουβαλάει μέσα της τις μνήμες από τις ανθρωποθυσίες των 129 γυναικών. Κάθε αληθινή γιορτή κουβαλάει μέσα της την μνήμη της απώλειας. Καιρός να επαγρυπνούμε για όλους αυτούς που από άγνοια και ασέβεια ξεφτιλίζουν τo πένθoς της ζωής…

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

1 0 2 ΧΡΟΝΙΑ!

Βροντόφωνος και με εκπληκτική πνευματική διαύγεια. Μπορεί να θυμάται λεπτομέρειες της μακρόχρονης ζωής του και να μιλάει χωρίς διακοπή για αυτές. Θυμάται περισσότερο τα παλιά και λιγότερο τα καινούργια. Έχασε τον πατέρα του και την μητέρα του μέσα σε μια νύχτα. Κήδεψε τον γιο του και την γυναίκα του. Έχει καθετήρα και κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι. Το μπαστουνάκι που είναι κρεμασμένο πίσω από την πόρτα δεν το χρησιμοποιεί γιατί είναι περήφανος χωρίς να το ομολογεί. Αναμένει το καλοκαίρι και τις ζεστές μέρες για να ξεμυτίσει στο μπαλκονάκι του σπιτιού του. Πότε γκρινιάζει και πότε ευθυμεί τραγουδώντας! Είναι ο θείος της μητέρας μου που ζει σε αυτόν τον κόσμο για 102 χρόνια. Προχτές συζητούσαμε και  με διακόπτει λέγοντας:"Φτάνει τόση πολλή ζωή! Εγώ λέω τον θεό να με πάρει αλλά αυτός με κρατάει".

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

ΠΡΕΛΟΥΝΤΙΟ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΥ

Σώπα!
Μην μιλάς καθόλου!
Δεν βλέπεις τι γίνεται τριγύρω σου;

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

ΓΚΑΛΟΠ

Πάντα μου αρέσει να βλέπω το σύνθημα που είναι γραμμένο σε έναν τοίχο στην οδό Εγνατία:
Ψηφίζω
τον Αλή Μπαμπά
που έχει
μόνο σαράντα κλέφτες

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ!

Ένας φίλος μου διαβάζει αυτές τις μέρες ένα βιβλίο για τον εμφύλιο και αναρωτιέται γιατί δεν μάθαμε ακόμα την αλήθεια για όλα αυτά που είχαν συμβεί εκείνη την περίοδο.Τον ακούω έκπληκτος  και τον παραπέμπω αμέσως στην χθεσινή τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και ακριβώς στην στιγμή που ο σχολιαστής ψάχνει να βρει δικαιολογίες για να μην εκφέρει άποψη για το κανονικότατο γκολ του Παναθηναϊκού. Σε ένα κρατικό κανάλι ο σχολιαστής που περιγράφει το ματς και έχει  την πολυτέλεια να δεί την φάση πολλές φορές, κομπιάζει και δεν έχει το θάρρος της γνώμης του. Και όλα αυτά σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα! Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αναζητούσαμε την αλήθεια για τον εμφύλιο!!!

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

ΤΡΙΓΩΝΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

Οι μόνοι που χαίρονται στην μελαγχολία των ημερών είναι τα περιπλανώμενα μαυράκια που πουλάνε cd και dvd.Σε περίοπτη θέση έχουν την καινούρια ταινία πορνό της Αλεξανδράτου.Είναι χαρούμενοι και πλασσάρουν το προϊόν τους με ένα βλέμμα που υπονοεί πολλά! Οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας κάνουν τους απανταχού μαύρους φυλετικά υπερήφανους...

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ

Μια γιαγια έχει τελειώσει τα ψώνια από το super-market- κάτι λιγοστές σακούλες. Στο ένα της χέρι κρατάει μπαστουνάκι που την διευκολύνει στο περπάτημα.Φαίνεται πάσχουσα γυναίκα! Εκείνη την στιγμή -είναι παραμονή Χριστουγέννων 2010- δύο περιπλανώμενοι μουσικοί λένε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και μοιράζουν αφειδώς τις ευχές στους περαστικούς. Η γιαγιά τους ακούει και τους δίνει χρήματα. Της ανταποδίδουν με ευχές για υγεία και μακροζωία και αυτή τους παροτρύνει να τις επαναλάβουν και άλλες φορές.Μια φορά οι ευχές δεν πιάνουν, πολλές ίσως να το κάνουν...