ΕΓΩΙΣΜΟΙ

Όταν παρακολουθώ παλιές ελληνικές ταινίες πάντα τις συσχετίζω με τον χρόνο της δικής μου ηλικίας. Πόσο χρονών ήμουν όταν γυριζόταν μια ταινία και πού βρισκόμουν όταν οι ηθοποιοί έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους διεκδικώντας φήμη και δόξα; Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι που ανυποψίαστοι συμμετέχουν στα πλάνα της ταινίας. Τι έκαναν και πού πήγαιναν την συγκεκριμένη στιγμή κατά την οποία γυριζόταν η ταινία; Τέλος, συσχετίζω τις ταινίες με αγαπημένα πρόσωπα που τότε ζούσαν ενώ σήμερα δεν ζουν. Από τον εαυτό μου, λοιπόν, φτάνω διαμέσου των ταινιών στους άλλους. Για τις ταινίες πριν τον Μάιο του 1968 απλά δεν υπάρχω…

22.50 Μ.Μ.

Έχει κανένα μήνα που έγινε ένα σοβαρό δυστύχημα κοντά στην γειτονιά μου. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που επέβαινε σε μηχανή συγκρούστηκε με αυτοκίνητο. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και ο οδηγός της μηχανής που δεν φορούσε κράνος, εκτινάχτηκε στο οδόστρωμα βρίσκοντας ακαριαία τον θάνατο. Ο άτυχος οδηγός, όπως είπαν οι αυτόπτες μάρτυρες, επιτάχυνε στο κρίσιμο χρονικό διάστημα της εναλλαγής του πορτοκαλί σηματοδότη σε ερυθρό. Δυστυχώς, αν σε εκείνο το σημείο περνάει κάποιος με πορτοκαλί είναι πολύ πιθανόν να συγκρουστεί με αυτοκίνητο που ήδη έχει ξεκινήσει από τον άλλο δρόμο. Λίγο η ορατότητα του δρόμου, λίγο η ταχύτητα της ζωής που μας δυναστεύει και δεν άργησε να γίνει το μοιραίο. Στον τόπο του δυστυχήματος τα ασθενοφόρα παρέλαβαν το άψυχο σώμα του μοτοσικλετιστή και το έβαλαν στο σάκο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου με το οποίο συγκρούστηκε η μηχανή, τραυματίστηκε κι αυτός. Μια κοπέλα που ακολουθούσε με το αυτοκίνητο και είδε όλο αυτό το τρομερό γεγονός είχε κάτσει σε ένα τραπέζι σε κατάσταση σοκ και περιστοιχιζόταν από κόσμο που προσπαθούσε να της δώσει κουράγιο. Η αστυνομία είχε αποκλείσει τον δρόμο, η πυροσβεστική ήρθε να καθαρίσει το οδόστρωμα από τα δεκάδες θραύσματα. Στο πίσω μέρος της διαλυμένης μηχανής υπήρχε καρφωμένος ένας ξύλινος σταυρός με τον εσταυρωμένο. Προφανώς, ο σταυρός αυτός εκτινάχτηκε κατά τη σύγκρουση και κάποιος πήγε και τον τοποθέτησε στο μηχανάκι.Το μηχανάκι υπήρξε κάτι σαν προσχέδιο τάφου, ώρα 22.50 το βράδυ…

ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΙΘΟΣ

Μια κοπέλα μιλάει δυνατά στο κινητό της τηλέφωνο .Το λεωφορείο είναι γεμάτο από επιβάτες που άθελά τους στήνουν αυτί σε αυτά τα οποία λέει η κοπέλα. Με μια πρώτη εντύπωση φαίνεται να είναι μπλεγμένη με ναρκωτικά. Μιλάει εξοργισμένη στον φίλο της για έναν Ρώσο κοντοστούπη που της έκλεψε 80 ευρώ μπροστά από το πλήρωμα ενός περιπολικού. Μέσα στο λεωφορείο φωνάζει και ωρύεται πως θα κάνει ζημιά στον Ρώσο. Κλείνοντας το τηλέφωνο συνεχίζει να βρίζει τις ελληνικές κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς που επέτρεψαν στους ξένους να έρθουν στην Ελλάδα. Μερικές γυναίκες που την ακούν κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. Μία βρίσκει την ευκαιρία να παραπονεθεί για μια Αλβανίδα που πήρε την θέση εργασίας από την εγγονή της. Η ίδια το πηγαίνει λίγο παραπέρα και ζητάει να φύγουν οι ξένοι από την χώρα μας. Η χρήστης παίρνει θάρρος και συνεχίζει να βρίζει τους «πούστηδες τους Ρώσους και όλους τους ξένους».Ένας ηλικιωμένος με βροντερή φωνή της απευθύνεται και την ρωτάει αν παίρνει ναρκωτικά. Αυτή αποφεύγει να δώσει απάντηση και καθώς αποβιβάζεται από το λεωφορείο ορκίζεται πως θα ρίξει βιτριόλι στο αμάξι του Ρώσου, «αυτό που είχαν ρίξει και στην Κούνεβα». Ο ηλικιωμένος την ακούει και λέει «ρίξε και εσύ να δούμε τι θα καταλάβουμε». Το λεωφορείο ξεκινάει και επιβιβάζεται μια κοπέλα που πάει να ακυρώσει το εισιτήριο. Μόλις την βλέπει ο ηλικιωμένος την ρωτάει αν είναι η Πετρούλα .Η κοπέλα φαίνεται να το διασκεδάζει και την πιάνουν τα γέλια. Την ένταση των προηγούμενων στιγμών την διαδέχεται μια χαλαρότητα και θυμηδία. Το λεωφορείο μπλέκεται σε μποτιλιάρισμα και σκέφτομαι κάτι τέτοιες στιγμές  πως οι ναρκομανείς μπορεί να είναι μια κατηγορία ανθρώπων που αντιμετωπίζεται με ρατσιστική διάθεση από πλευράς των «υγιών» της κοινωνίας, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει καθόλου να υιοθετούν ανάλογες συμπεριφορές και στάσεις προς τους ξένους. Επίσης, σκέφτομαι πως οι αλλοδαποί είναι υπεύθυνοι για την ανεργία των συμπατριωτών μου και ,τέλος, οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να διατηρούν στην μνήμη τους και να επαναφέρουν εντός του οπτικού τους πεδίου αναγνωρίσιμα πρόσωπα της τηλεόρασης…

Πετρούλα, τι καιρό θα κάνει όταν πεθαίνω;

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ, ΚΑΘΑΡΑ ΧΕΡΙΑ

Δεν υπάρχει σάλιο

(Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης)

Τον παρατηρούσα από το τζάμι του λεωφορείου. Ήταν ένας επαίτης που υποβοηθούσε την κίνησή του με δύο πατερίτσες. Κοντοστάθηκε μπροστά σε ένα δέντρο και άνοιξε το καπάκι από ένα μικρό μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού. Θα ανέμενε κανείς να πιει αρκετά για να ξεδιψάσει. Αυτός, όμως, ήπιε ελάχιστο νερό από το μπουκάλι και το υπόλοιπο το έριξε στις ρίζες του δέντρου. Στην συνέχεια άφησε το άδειο μπουκαλάκι και σκύβοντας μπροστά, άνοιξε τα δύο του χέρια και τα ξέπλυνε βγάζοντας από το στόμα του σάλιο αναμεμειγμένο με την ελάχιστη ποσότητα νερού που είχε κατακρατήσει. Ο εν λόγω επαίτης μας έδειξε πως για να ξεπλύνουμε τα χέρια μας πρέπει να προνοήσουμε και για λίγο νερό... 

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ

Οι φτωχοί ζούσαν πλουσιοπάροχα και δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν από τους πλούσιους. Με συνεχείς συνάψεις δανείων κατάφερναν να μοιάζουν στους πλούσιους που έφτασαν στο σημείο να αναρωτιούνται για την αληθινή τους ταυτότητα και την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ' αυτούς και τους φτωχούς  στον κόσμο της αγοράς! Ο φτωχός που μπορούσε να συμπεριφέρεται ως πλούσιος, υπήρξε το αληθινό πρόβλημα του συστήματος. Η οικονομική κρίση που ενέσκηψε είναι στην πραγματικότητα η εξέγερση των πλουσίων ενάντια σε όλους αυτούς που κάποια στιγμή τους υποδύθηκαν με τον καλύτερο και πιο πειστικό τρόπο...

"ΕΝΔΟΝ ΣΚΑΠΤΕ"

Η κοινοπραξία των εταιρειών που έχουν αναλάβει την αποπεράτωση των έργων του Μετρό λέει πως δουλεύει στην καρδιά της Θεσσαλονίκης για το πιο σύγχρονο μετρό της Ευρώπης. Με δεδομένες τις καθυστερήσεις (διαβάζω στο blog του Μετρό:"Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα μετά από 46 μήνες από την υπογραφή της σύμβασης έχει προχωρήσει μόνο το 12,9%  αξίας 102 εκ. ευρώ του έργου αντί για το 58% αξίας 550 εκ. ευρώ.."), τα εμπόδια, την συνεχή ανανέωση της τεχνογνωσίας, μάλλον, δεν θα μιλάμε για το πιο σύγχρονο μετρό της Ευρώπης όταν αυτό με το καλό ολοκληρωθεί!

ΜΑΛΛΙΑ ΚΟΥΒΑΡΙΑ

Δύο κοπελίτσες κατεβαίνουν τον δρόμο. Καθώς διασταυρώνομαι μαζί τους, τις ακούω να μιλάνε για ένα γεγονός του παρελθόντος. Φαίνεται πως υπάρχουν κενά μνήμης και η μία της παρέας αναλαμβάνει να ζωηρέψει τις αναμνήσεις. Η ανάκληση του παρελθόντος γεγονότος γίνεται με την φράση "φορούσα εκείνες τις ψηλές μπότες"! Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σκέφτομαι, ξετυλίγεται όλο το κουβάρι της μνήμης που είναι όλο τυλιγμένο με το νήμα της υπερβολικής αυταρέσκειας και ματαιοδοξίας.Τελικά, το μόνο νήμα που κόβεται είναι αυτό της ζωής. Πρώτα η ψυχή και μετά το χούι...

"ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"

Tα συσσωρευμένα κεφάλαια στις τράπεζες διαρκώς μετακινούνται.Το πλήγμα που δέχεται το περίφημο ελβετικό απόρρητο των τραπεζών έχει κάνει πολλούς από τους πλούσιους να χάσουν, κυριολεκτικώς, τον ύπνο τους. Διαβάζω πως δεκάδες δισεκατομμύρια σε τράπεζες της Ελβετίας μεταφέρθηκαν από τους κατόχους τους σε τράπεζες της Κύπρου, στην Σιγκαπούρη και σε άλλες Ασιατικές χώρες. Κύπρος και Ασία είναι ο επίγειος παράδεισος για όλα τα πλουσιόπαιδα που αυτόν τον καιρό ζούνε την δική τους κόλαση...

ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ

Eίναι εγγεγραμμένη η στιγμή του θανάτου στον γενετικό μας κώδικα;Αν αποκωδικοποιούσαμε τον γενετικό κώδικα θα μπορούσαμε να μάθουμε για πόσο καιρό ακόμη θα ζήσουμε; Θα θέλαμε να ξέρουμε την ακριβή στιγμή που θα λέγαμε το ποίημα; Προσωπικά, δεν θα το ήθελα! Με ένα απλό πείραμα που κάνω στον εαυτό μου, αντιλαμβάνομαι γιατί δεν θα επεδίωκα να γνωρίζω τον χρόνο του θανάτου μου.Υποθέτω μια χρονική περίοδο κατά την οποία φτάνω στα όρια των βιολογικών μου αντοχών και διαπιστώνω ότι ο χρόνος συρρικνώνεται δραματικά.Με πιάνει ένα μικρό σύγκρυο όταν μπαίνω στην διαδικασία να προσδιορίσω χρονικά το τέλος της ύπαρξής μου.Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να μετράνε αντίστροφα και ούτε επιθυμούν να γνωρίζουν την στιγμή του θανάτου τους. Ίσως γι΄αυτό παραμένουν τάφοι με χρονολογία ανοιχτή- κάπως έτσι δεν το διατύπωσε ο Καρυωτάκης;

Υ.Γ Υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που προέβλεψαν επακριβώς τον χρόνο του θανάτου τους!

ΧΡΕΩΣΤΙΚΑ

Στην πιάτσα της αγοράς σέβονται αυτούς που χρωστάνε.Ο δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε αυτούς που χρωστάνε και σε αυτούς που αναμένουν να εισπράξουν τα χρωστούμενα είναι μονίμως ανοιχτός.Οι μπαταχτσήδες θα πρέπει να παραμένουν ζωντανοί για να μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους.Η σχέση ανάμεσα σε αυτούς που χρωστούν και σε αυτούς που έχουν να λαμβάνουν είναι μια σχέση εξάρτησης και στενής διαπροσωπικής επαφής.Όλο και περισσότερο πιστεύω πως αυτός που χρωστάει κάνει μια απεγνωσμένη προσπάθεια να δημιουργήσει σχέση και να νιώσει πως υπάρχει μέσα στο πεδίο των αφιλόξενων κοινωνικών σχέσεων που, όπως όλα, έχουν εμπορευματοποιηθεί. Αν σου χρωστάω, ψάξε να με βρεις...

ΤΟ ΓΡΑΦΤΟ ΜΑΣ

Η Ελβίρα Ντε Ιντάλγκο(1882-1980) υπήρξε δασκάλα της Μαρίας Κάλλας. Διαβάζω στο βιβλιαράκι της εφημερίδας "Χρήμα" πως η Ντε Ιντάλγκο έπινε, έτρωγε, κάπνιζε και γλεντούσε χωρίς όρια. Με τόσες καταχρήσεις κάποιος θα πίστευε ότι δεν θα ζούσε για πολλά χρόνια! Αντιθέτως, η Ντε Ιντάλγκο πέθανε σε πολύ βαθιά γεράματα. Η αλήθεια είναι ότι, μάλλον, υπήρξε γυναίκα ελεύθερη και απαλλαγμένη από τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής και απεχθανόταν την ιδέα να λογοκρίνει τα ένστικτά της. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως εκείνος ο άνθρωπος που ζει μια ζωή χωρίς απαγορεύσεις επιταχύνει την φθορά του σώματος και της ψυχής. Για την Ντε Ιντάλγκο η ελευθερία να πράττει με βάση τα ένστικτα, τον αυθορμητισμό και τις ανάγκες της ήταν κάτι που της πρόσφερε μεγάλη ικανοποίηση που λειτουργούσε ευεργετικά στον ψυχισμό και επιμήκυνε τον χρόνο της ζωής της. Σίγουρα είναι όλα γραμμένα στον γενετικό μας κώδικα;

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ

H Boυλγάρα υπάλληλος με τις κοτσίδες μπαίνει μέσα στο λεωφορείο. Μετράει κεφάλια επιβατών και ελέγχει τις ταυτότητες. Αποχωρώντας, απευθύνεται σε όλους εμάς τους άγνωστους επιβάτες και μας εύχεται "καλό βράδυ". Φεύγοντας από το τελωνείο του Προμαχώνα σκέφτομαι πως οι ευχές μας είναι πολύ περιορισμένες στον χρόνο. Η συμπαθής Βουλγάρα, αντί να προτιμήσει ένα "νάστε καλά" που θα μπορούσε, κάλλιστα, να αφορά το υπόλοιπο της ζωής μας, διάλεξε μια ευχή πολύ κοντινή στον χρόνο.Το βράδυ πέρασε και έχουμε πολλές (είμαστε σίγουροι γι' αυτό;) νύχτες για να σκεφτούμε πως ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας ξημερώνει...

ΛΙΜΑΝΙΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ

Έχει το προνόμιο της εξωτερικής εμφάνισης. Φαίνεται να μοιράζει απλόχερα την ομορφιά της αλλά γρήγορα σου την παίρνει πάλι πίσω.Η ομορφιά μιας γυναίκας δοκιμάζεται σε συνθήκες ματαίωσης της επιθυμίας και στον τρόπο με τον οποίο η γυναίκα διαχειρίζεται την απώλεια αυτής της επιθυμίας. Στην κοινωνία της υπεραφθονίας τα απωθημένα πολλαπλασιάζονται.Να ξέρεις όμορφη κοπελίτσα με τις χοντροκομμένες μπότες ότι οι επαναστάτες και οι πέστροφες είναι πάντα του γλυκού νερού...

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ

Το λέει πολύ όμορφα και ο Ελύτης: Από το τίποτα γίνεται ο παράδεισος. Από μικρές καθημερινές στιγμές που φαινομενικά είναι ασήμαντες, αλλά που στο βάθος κουβαλούν πολύ ενέργεια και ένταση. Αυτήν την ενέργεια προσπαθούμε να μετουσιώσουμε σε αληθινή δημιουργία! Για να κάνουμε τους άλλους να νιώσουν όμορφα, για να τους δείξουμε πως το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού έχει άπειρες διαδρομές. Κάθε μια από αυτές τις διαδρομές είναι και ένας καινούριος αόρατος κόσμος που μας περιμένει να του δώσουμε μορφή!

Ο κρυμμένος θησαυρός βρίσκεται εντός μας! Αν το καταλάβουμε αυτό, τότε θα πάψουμε να είμαστε κακόκεφοι και βαριεστημένοι! Η ζωή είναι ΕΔΩ και μας καλεί στην κάθε της στιγμή!

ΤΑ "ΕΣΩΨΥΧΑ"

Θυμάμαι πως φεύγαμε από ένα νησί του Ανατολικού Αιγαίου για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μας.Είχαμε ξεκινήσει με θαλασσοταραχή.Το Ικάριο πέλαγος, βέβαια, ήταν και είναι φημισμένο για τα ανήσυχα νερά του! Μια συναδέλφισσα είχε προλάβει να φάει ένα τόστ πάνω στο καράβι.Σε μια στιγμή εκεί που ήμασταν μια μεγάλη παρέα και μιλούσαμε την βλέπω να βγάζει ήρεμα και ωραία ένα φύλλο εφημερίδας και να εναποθέτει τον εμετό της μέσα! Χωρίς καμιά δόση ταραχής την βλέπω να σκουπίζει το στόμα της, να τυλίγει το εφημεριδόχαρτο και να το πετάει στο καλάθι! Ήταν μια απίστευτη σκηνή και εγώ έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην γελάσω! Η απάθεια και η ηρεμία της κοπέλας υπήρξε  σε τέτοιο βαθμό παραδοξότητα που να αναρωτιέται κάποιος αν ο εμετός  δύναται να είναι ιεροτελεστία...

ΣΤΟ ΚΑΝΑΒΑΤΣΟ

Νομίζω πως ήταν στο "Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης". Ο Βέγγος στην προσπάθεια του να στεριώσει σε μια δουλειά γίνεται διατητής σε έναν πυγμαχικό αγώνα. Το παιχνίδι είναι στημένο. Σαν διαιτητής θα πρέπει να ευνοήσει τον έναν από τους δυο αγωνιζόμενους. Από κάτω οι θεατές το αντιλαμβάνονται και αποφασίζουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ξυλοκοπούν τον Βέγγο. Στον ξυλοδαρμό συμμετέχει και ο αγωνιζόμενος που θα δεχόταν την εύνοια του διαιτητή ! Την επόμενη μέρα και με εμφανή τα σημάδια του ξυλοδαρμού, ο Βέγγος αφηγείται σε έναν φίλο την περιπέτεια που έζησε.Του αναφέρει πως ανάμεσα σε αυτούς που τον ξυλοκοπούσαν ήταν και ο πυγμάχος που ήθελε να αναδείξει νικητή. Ο φίλος του απορεί και εκπλήσσεται με αυτό το γεγονός.Τον ρωτάει γιατί συνέβει αυτό και ο Βέγγος με αφοπλιστικό τρόπο του εξηγεί πως σαν πυγμάχος δεν είχε ιδιαίτερες ικανότητες και άρα του δινόταν η μοναδική ευκαιρία να δείρει κάποιον!!!

"ΤΗΣ ΙΝΤΙΑΣ ΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ"

H δουλειά είναι θρησκεία. Δουλεύουνε, δουλεύουνε μέχρι να πεθάνουνε.Μετά τούς περιμένει η μετεμψύχωση. Ανάλογα με τις καλές τους πράξεις και την αφοσίωσή τους θα μεταμορφωθούν σε σεβάσμιες μορφές της πανίδας κατά την επιστροφή τους στην γη.Ο μύθος της μετεμψύχωσης καθησυχάζει τους ανθρώπους και συμβάλει στην διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.Φαντάζεστε την πολυπληθή Ινδία να μην πιστεύει στην μετεμψύχωση;

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΣΚΗΣΗ

Το σύμπτωμα της νυχτερινής ενούρησης λύνεται με τον καλύτερο τρόπο! Προχτές, ένας φίλος και συμφοιτητής μου στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών μου έλεγε για το κοριτσάκι ενός γνωστού του που παρουσίαζε το παραπάνω σύμπτωμα. Μόλις οι γονείς αγόρασαν εσώρουχα με την στάμπα της Μπάρμπι το πρόβλημα λύθηκε.Ε όχι και να κατουράμε την Μπάρμπι, αυτό πάει πολύ!!!

ΠΑΡΑΣΙΤΑ

Περπατούσα προχτές σε έναν μικρό δρόμο στην δυτική πλευρά της πόλης και είδα έναν ηλικιωμένο να κάθεται στο περβάζι ενός μαγαζιού που ήταν κλειστό. Ο παππούς, σχεδόν ρακένδυτος, είχε ένα μικρό τρανζιστοράκι με σηκωμένη την κεραία.Πάλευε να βρει κάποιον σταθμό.Ήθελε κάτι να ακούσει, ήθελε να νιώσει την επαφή ανάμεσα στον πομπό και τον δέκτη. Πάει καιρός που χάθηκε αυτή η επαφή. Διαισθάνομαι πως το τρανζιστοράκι αποτελούσε δωρεά κάποιου ανθρώπου που είχε συγκινηθεί με την μοναχικότητα του παππού.

ΧΑΡΤΟΠΟΛΤΟΣ

Αγαπώ τον χαρτοπολτό γιατί είναι εύπλαστος.

Έτσι πρέπει να είναι και οι λέξεις!

Να ζυμώνονται εύκολα και να στεγνώνουν με το πέρασμα του χρόνου.

Να παλιώνουν τα σχήματα τους σαν από χαρτοπολτό και να αναζητούν άλλα καλούπια για την καινούρια τους φόρμα.