Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

ΕΓΩΙΣΜΟΙ


Όταν παρακολουθώ παλιές ελληνικές ταινίες πάντα τις συσχετίζω με τον χρόνο της δικής μου ηλικίας. Πόσο χρονών ήμουν όταν γυριζόταν μια ταινία και πού βρισκόμουν όταν οι ηθοποιοί έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους διεκδικώντας φήμη και δόξα; Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι που ανυποψίαστοι συμμετέχουν στα πλάνα της ταινίας. Τι έκαναν και πού πήγαιναν την συγκεκριμένη στιγμή κατά την οποία γυριζόταν η ταινία; Τέλος, συσχετίζω τις ταινίες με αγαπημένα πρόσωπα που τότε ζούσαν ενώ σήμερα δεν ζουν. Από τον εαυτό μου, λοιπόν, φτάνω διαμέσου των ταινιών στους άλλους. Για τις ταινίες πριν τον Μάιο του 1968 απλά δεν υπάρχω

22.50 Μ.Μ.

Έχει κανένα μήνα που έγινε ένα σοβαρό δυστύχημα κοντά στην γειτονιά μου. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που επέβαινε σε μηχανή συγκρούστηκε με αυτοκίνητο. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και ο οδηγός της μηχανής που δεν φορούσε κράνος, εκτινάχτηκε στο οδόστρωμα βρίσκοντας ακαριαία τον θάνατο. Ο άτυχος οδηγός, όπως είπαν οι αυτόπτες μάρτυρες, επιτάχυνε στο κρίσιμο χρονικό διάστημα της εναλλαγής του πορτοκαλί σηματοδότη σε ερυθρό. Δυστυχώς, αν σε εκείνο το σημείο περνάει κάποιος με πορτοκαλί είναι πολύ πιθανόν να συγκρουστεί με αυτοκίνητο που ήδη έχει ξεκινήσει από τον άλλο δρόμο. Λίγο η ορατότητα του δρόμου, λίγο η ταχύτητα της ζωής που μας δυναστεύει και δεν άργησε να γίνει το μοιραίο. Στον τόπο του δυστυχήματος τα ασθενοφόρα παρέλαβαν το άψυχο σώμα του μοτοσικλετιστή και το έβαλαν στο σάκο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου με το οποίο συγκρούστηκε η μηχανή, τραυματίστηκε κι αυτός. Μια κοπέλα που ακολουθούσε με το αυτοκίνητο και είδε όλο αυτό το τρομερό γεγονός είχε κάτσει σε ένα τραπέζι σε κατάσταση σοκ και περιστοιχιζόταν από κόσμο που προσπαθούσε να της δώσει κουράγιο. Η αστυνομία είχε αποκλείσει τον δρόμο, η πυροσβεστική ήρθε να καθαρίσει το οδόστρωμα από τα δεκάδες θραύσματα. Στο πίσω μέρος της διαλυμένης μηχανής υπήρχε καρφωμένος ένας ξύλινος σταυρός με τον εσταυρωμένο. Προφανώς, ο σταυρός αυτός εκτινάχτηκε κατά τη σύγκρουση και κάποιος πήγε και τον τοποθέτησε στο μηχανάκι.Το μηχανάκι υπήρξε κάτι σαν προσχέδιο τάφου, ώρα 22.50 το βράδυ…

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΙΘΟΣ


Μια κοπέλα μιλάει δυνατά στο κινητό της τηλέφωνο .Το λεωφορείο είναι γεμάτο από επιβάτες που άθελά τους στήνουν αυτί σε αυτά τα οποία λέει η κοπέλα. Με μια πρώτη εντύπωση φαίνεται να είναι μπλεγμένη με ναρκωτικά. Μιλάει εξοργισμένη στον φίλο της για έναν Ρώσο κοντοστούπη που της έκλεψε 80 ευρώ μπροστά από το πλήρωμα ενός περιπολικού. Μέσα στο λεωφορείο φωνάζει και ωρύεται πως θα κάνει ζημιά στον Ρώσο. Κλείνοντας το τηλέφωνο συνεχίζει να βρίζει τις ελληνικές κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς που επέτρεψαν στους ξένους να έρθουν στην Ελλάδα. Μερικές γυναίκες που την ακούν κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. Μία βρίσκει την ευκαιρία να παραπονεθεί για μια Αλβανίδα που πήρε την θέση εργασίας από την εγγονή της. Η ίδια το πηγαίνει λίγο παραπέρα και ζητάει να φύγουν οι ξένοι από την χώρα μας. Η χρήστης παίρνει θάρρος και συνεχίζει να βρίζει τους «πούστηδες τους Ρώσους και όλους τους ξένους».Ένας ηλικιωμένος με βροντερή φωνή της απευθύνεται και την ρωτάει αν παίρνει ναρκωτικά. Αυτή αποφεύγει να δώσει απάντηση και καθώς αποβιβάζεται από το λεωφορείο ορκίζεται πως θα ρίξει βιτριόλι στο αμάξι του Ρώσου, «αυτό που είχαν ρίξει και στην Κούνεβα». Ο ηλικιωμένος την ακούει και λέει «ρίξε και εσύ να δούμε τι θα καταλάβουμε». Το λεωφορείο ξεκινάει και επιβιβάζεται μια κοπέλα που πάει να ακυρώσει το εισιτήριο. Μόλις την βλέπει ο ηλικιωμένος την ρωτάει αν είναι η Πετρούλα .Η κοπέλα φαίνεται να το διασκεδάζει και την πιάνουν τα γέλια. Την ένταση των προηγούμενων στιγμών την διαδέχεται μια χαλαρότητα και θυμηδία. Το λεωφορείο μπλέκεται σε μποτιλιάρισμα και σκέφτομαι κάτι τέτοιες στιγμές  πως οι ναρκομανείς μπορεί να είναι μια κατηγορία ανθρώπων που αντιμετωπίζεται με ρατσιστική διάθεση από πλευράς των «υγιών» της κοινωνίας, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει καθόλου να υιοθετούν ανάλογες συμπεριφορές και στάσεις προς τους ξένους. Επίσης, σκέφτομαι πως οι αλλοδαποί είναι υπεύθυνοι για την ανεργία των συμπατριωτών μου και ,τέλος, οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να διατηρούν στην μνήμη τους και να επαναφέρουν εντός του οπτικού τους πεδίου αναγνωρίσιμα πρόσωπα της τηλεόρασης…

Πετρούλα, τι καιρό θα κάνει όταν πεθαίνω;