Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

MEΡΕΣ ΤΟΥ 1950

Μου το αφηγήθηκε συγγενικό μου πρόσωπο που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στην Κεφαλλονιά αρχές του μακρινού 1953: 
 Ένας στρατιώτης καραγκιοζοπαίκτης ζήτησε από τον διοικητή την άδεια για να πραγματοποιήσει μια παράσταση καραγκιόζη. Για τον διοικητή ο καραγκιόζης δεν ήταν φορέας κομμουνιστικών ιδεών και αξιών και έτσι δεν θα υπήρχε κανένα εμπόδιο για να δώσει την άδεια στον στρατιώτη να ψυχαγωγήσει τους υπόλοιπους του στρατοπέδου. Η παράσταση έγινε και όλοι την είχαν απολαύσει! Ο φαντάρος καραγκιοζοπαίκτης έβγαλε το κράνος και βγήκε για να μαζέψει χρήματα που προαιρετικώς και με καλή καρδιά θα έδιναν οι υπόλοιποι φαντάροι. Το κράνος ωστόσο θα γέμιζε όχι με χρήματα αλλά με κουμπιά που θα έκοβαν οι στρατιώτες θεατές από τα χιτώνια τους. Ανάμεσα στα κουμπιά υπήρχε και ένα κέρμα που όπως διαπιστώθηκε ήταν ξένο νόμισμα. Ο καραγκιοζοπαίκτης ενδιαφέρθηκε να μάθει για την αξία αυτού του κέρματος...

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

OI ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ;

Παρατηρώ δύο νήπια που παίζουν. Παραπέρα είναι οι γονείς τους που δεν τα αφήνουν ούτε στιγμή από τα μάτια τους. Τα παιδιά όπως είναι λογικό δεν κάθονται σε ησυχία.Το αγοράκι είναι περισσότερο κινητικό και σκανταλιάρικο. Μετακινεί καρέκλες, τσιρίζει, κινείται σαν σβούρα. Κάποια στιγμή η μητέρα τους σηκώνεται και τα παίρνει κοντά τους. Το κορίτσι αντιδρά γιατί καθώς λέει, "θέλω να δουλέψω". Εκείνη τη στιγμή το μικρό κορίτσι νιώθει να δουλεύει. Ωστόσο,αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι το κοριτσάκι υποδύεται την πριγκίπισσα και πιστεύει πως οι πριγκίπισσες δουλεύουν. Η μητέρα της για να την καθησυχάσει και να την φέρει κοντά της λέει πως οι πριγκίπισσες δεν δουλεύουν. Μήπως πρέπει να προσεχουμε τι λέμε στα παιδιά;Τίποτα δεν είναι αθώο και όλα είναι φορτισμένα με τα δικά τους νοήματα!

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

"ΤΟΥ ΟΚΤΑΩΡΟΥ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΑΥΝΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΣΟΝΤΕΣ"


Ήρθε ένα e-mail, λένε, που έγραφε , λένε, για το πενθήμερο, λένε, πως πρέπει να καταργηθεί, λένε...


Έτρωγε τυρόπιτα και κάθε τόσο σκούπιζε με τα χέρια του τα υπολείμματα της τυρόπιτας απ' το στόμα. Με τα λιγδιασμένα χέρια του χάιδευε το πέος του για να προκαλέσει υπεραιμία και να το δει να διεγείρεται. Ματαίως! Το πέος καθόταν ακίνητο και ατάραχο. Με τα λιγδιασμένα χέρια πάλι, άρχισε να πληκτρολογεί ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στο οποίο συμβούλευε τους νοικοκυραίους να εργάζονται οκτώ ημέρες την εβδομάδα- και πώς να γίνει αυτό; είναι αδύνατο! Και πάλι με τα βουτυρωμένα χέρια έκλεισε τον υπολογιστή. Είχε κοπιάσει αρκετά για να ολοκληρώσει τη συγγραφή και την αποστολή του μηνύματος. Έπειτα, έβαλε τα δάχτυλά του στον πρωκτό και ένιωσε στιγμιαία να ερεθίζεται. Η στιγμή ήταν πολυπόθητη και κάλεσε τους φίλους κτηνοβάτες για να συμμετάσχουν σε ομαδικές πράξεις σοδομισμού...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΟΝΑ ΧΑΝΕΙΣ, ΖΥΓΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΑΝΕΙΣ!


Έβλεπα προχτές την εκπομπή ΜΟΝΑ-ΖΥΓΑ. Η Φωτεινή Τσαλίκογλου μαζί με την σκηνοθέτρια Πένυ Παναγιωτοπούλου παρουσίαζαν την περίπτωση ενός ανθρώπου που είναι οροθετικός, τραβεστί και χρήστης ναρκωτικών. Η στάση αυτού του ανθρώπου που εξομολογείται δημοσίως την τραγική προσωπική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, ήταν ομολογουμένως αξιοθαύμαστη! Για την κοινωνία μας αυτός ο άνθρωπος είναι πολλαπλώς στιγματισμένος. Κάποια στιγμή, καθώς μιλάει για τις εμπειρίες του, χάνει τα λόγια του! Η συγκίνηση είναι μεγάλη. Στην συνέντευξη διαλέγει ως φόντο το μισογκρεμισμένο πατρικό του σπίτι και χαίρεται που έχει απομείνει κάτι που να συντηρεί τις αναμνήσεις. Μιλάει στη συνέχεια για τους γιατρούς και νοσοκόμους που τον είχαν σε απόσταση και για τα σκεύη της μίας χρήσης με τα οποία τού έδιναν το φαγητό. Όταν, συνεχίζει, είχε διαμαρτυρηθεί για αυτό το γεγονός, ένας γιατρός του ανακοίνωνε ορθά κοφτά και χωρίς περιστροφές πως αυτό γινόταν επειδή ήταν φορέας του AIDS. Το σοκ από τις κουβέντες του γιατρού ήταν τόσο ισχυρό που εξομολογείται πως σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή να πηδήξει από τον δέκατο όροφο του νοσοκομείου. Αλήθεια, ποιό σύστημα δίνει πτυχία και άδειες άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος σε τέτοιους ανθρώπους; Ειλικρινά αναρωτιέμαι!

NA MHN ΣΑΣ ΜΑΤΙΑΞΩ!

To ζευγάρι των ηλικιωμένων ήταν περήφανοι για την ποντιακή τους καταγωγή! Μόλις είχαν αποχωρήσει από την ύπαίθρια λαϊκή αγορά και στο δρόμο σταμάτησαν σε έναν παρείσακτο μικροπωλητή που είχε στήσει τα προϊόντα σε σημείο εκτός της λαϊκής. Ο μικροπωλητής πουλούσε σταφύλια, πατάτες, πιπεριές, σκόρδα και ρίγανη. Η γιαγιά σκέφτηκε πως της έλειπαν τα σκόρδα από το τραπέζι και παρήγγειλλε ένα κιλό. Ο μικροπωλητής εντυπωσιάστηκε με την ποσότητα της παραγγελίας και αμέσως έκανε να την εξυπηρετήσει. Ζύγισε ένα κιλό σκόρδα και της είπε το ποσό που κόστιζε. Η γιαγιά το θεώρησε υπερβολικό και του ξαναζήτησε σκόρδα αλλά αυτή τη φορά  ένα. Η αλλαγή από το ένα κιλό σκόρδα στο ένα μόλις σκόρδο ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή χωρίς, ωστόσο, ο μικροπωλητής να χάσει την ψυχραιμία του. Τα πράγματα βέβαια θα ζόριζαν πιο πολύ! Η γιαγιά στάμπαρε-ο παππούς είχε έναν παθητικό ρόλο- ένα σκόρδο από το οποίο του έλειπαν 2-3 σκελίδες και ζήτησε να το πάρει χωρίς βέβαια να το πληρώσει. Το ήθελε, λέει, για να το φυτέψει! Ο μικροπωλητής της εξήγησε πως το σκόρδο είναι για φάγωμα και πως αργότερα που τα σκόρδα θα έβγαζαν τη πράσινη φύτρα θα ήταν κατάλληλα για φύτεμα.Για να μην τα πολυλογώ, η γιαγιά έλαβε το δωράκι της και αποχώρησε εμφανώς ικανοποιημένη. Ο μικροπωλητής μου είπε επί λέξει "το έκανα για τις ψυχούλες των γονιών μου! Δεν βαριέσαι". Καθώς τον άκουγα, σκέφτηκα πως το πένθος των ανθρώπων είναι στενά συνδεδεμένο με την προσφορά. Σας αφήνω, λοιπόν, να αναρωτηθείτε ΠΟΙΟΙ ασκούν ασφυκτικό έλεγχο στο ατομικό και συλλογικό βίωμα του πένθους.  

H ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΤΩΝ "ΝΑΙ"

Υπάρχει μια ύποπτη βιασύνη και μια ταχύτητα που αιφνιδιάζει τον αντίπαλο. Για τον άθλιο κόσμο των αγορών και των τοκογλύφων οι λαοί αντιμετωπίζονται ως αντίπαλοι και εχθροί. Μια από τις στρατηγικές επιλογές των περίφημων αγορών είναι η διασπορά φημών. Είναι τέτοια η ταχύτητα, που οι φήμες προτού γίνουν φήμες αποκτούν το χαρακτήρα του οριστικού και τελεσίδικου. Οι φήμες και ο προϊδεασμός φαίνεται να εξουδετερώνουν τις αντιστάσεις των ανθρώπων καθώς τους εντάσσουν, σκοπίμως, σε ένα περιβάλλον συζητήσεων που αφορά φήμες και όχι πραγματικά γεγονότα. Έτσι, στήνεται μια φάμπρικα των "ΝΑΙ' και των "yes sir" ένας "βιομηχανικός' τρόπος αποδοχής και μια μοιρολατρική αντιμετώπιση όλων αυτών που μας πλασσάρουν.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ

Ένας δρόμος τις χωρίζει. Οι δύο γυναίκες βρίσκονται σε αντικριστά μαγαζιά. Περνώντας, τις βλέπω να "μιλάνε" μεταξύ τους. Μιλάνε, τρόπος του λέγειν! Η μια υπάλληλος είναι μέσα από την βιτρίνα ενώ η άλλη έχει περισσότερο θάρρος και μιλάει απ' έξω από το μαγαζί. Με κινήσεις και νοήματα προσπαθούν να δώσουν η μία στην άλλη να καταλάβει. Το γεγονός αυτό μού φέρνει στο νου, την γνώριμη σε όλους, εικόνα κάποιου που βρίσκεται μέσα σε ένα λεωφορείο και με κλειστά παράθυρα προσπαθεί να χαιρετήσει ένα φίλο που βλέπει έξω από το λεωφορείο! Συνήθως, αυτός που κάνει νεύματα τα συνοδεύει και με φωνή γνωρίζοντας πως ο άλλος δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει! Αυτό τα στιγμιότυπα τα παραλληρίζω με την επικοινωνία των ανθρώπων. Μιλάμε αλλά δεν μας ακούνε! Τουλάχιστον να μάντευαν τις κινήσεις των χειλιών μας...

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ

Περπατάει η γιαγιά μαζί με τον εγγονό. Κάποια στιγμή, το παιδάκι προσέχει ένα πλατύφυλλο κάτω στο πεζοδρόμιο. Με τα πόδια του προσπαθεί να το πατήσει. θέλει να βιώσει και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του φύλλου και έτσι να λάβει ανατροφοδότηση πάνω στο γνωστικό σχήμα του σώματός του! Η πράξη του είναι αθώα και κοστίζει μόλις λίγα δευτερόλεπτα διακοπή στην κίνηση της γιαγιάς! Η γιαγιά, ωστόσο, τον τραβάει για να φύγουν! Από τις στιγμές που παρατηρώ καθως περπατώ στους δρόμους της πόλης!

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΄ΔΩΣΑΝ... ΖΩΝΤΑΝΗ

Έβλεπα την προηγούμενη φορά στην εκπομπή της ΕΤ3 "Ελλήνων Δρώμενα" να υποστηρίζει κάποιος κύριος -αν δεν κάνω λάθος ήταν δάσκαλος- πως η τσακωνική διάλεκτος ακολουθεί την μοίρα των γλωσσών που ανοίγονται στην κοινωνία και φθίνουν. Σύμφωνα με την πεποίθηση αυτή, η εσωστρέφεια και η περιχαράκωση της γλώσσας διασφαλίζει την αυθεντική χρήση της αλλά αποκλείει -είναι αναμφισβήτητο αυτό- τον εμπλουτισμό της με στοιχεία άλλων γλωσσών -υπάρχει άραγε γλώσσα που δεν έχει υποστεί μετάλλαξη στο βάθος του χρόνου; Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι γλώσσες ακολουθούν την πορεία ενός ζωντανού οργανισμού που υπόκειται στον νόμο της φθοράς και της αναγέννησης.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Μπορούμε να ζήσουμε μια ζωή με τα ένστικτα μας, τις μεταφυσικές μας ανησυχίες, τις νευρώσεις, τις ψυχώσεις, την τρέλα και την κατάθλιψή μας; Ναι, η πράξη μας δείχνει πως μπορούμε να ζούμε αδιαφορώντας για το εύρος των σκέψεων μας και της βαθύτερης κατανόησης της συναισθηματικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Η ζωή είναι περαστική και γι' αυτό δεν είναι απαραίτητο να συναναστρεφόμαστε τις τέχνες , ούτε να διατυπώνουμε σοβαρούς επιστημονικούς συλλογισμούς, ούτε,τέλος, να είμαστε ποιητές.