NA MHN ΣΑΣ ΜΑΤΙΑΞΩ!

To ζευγάρι των ηλικιωμένων ήταν περήφανοι για την ποντιακή τους καταγωγή! Μόλις είχαν αποχωρήσει από την ύπαίθρια λαϊκή αγορά και στο δρόμο σταμάτησαν σε έναν παρείσακτο μικροπωλητή που είχε στήσει τα προϊόντα σε σημείο εκτός της λαϊκής. Ο μικροπωλητής πουλούσε σταφύλια, πατάτες, πιπεριές, σκόρδα και ρίγανη. Η γιαγιά σκέφτηκε πως της έλειπαν τα σκόρδα από το τραπέζι και παρήγγειλλε ένα κιλό. Ο μικροπωλητής εντυπωσιάστηκε με την ποσότητα της παραγγελίας και αμέσως έκανε να την εξυπηρετήσει. Ζύγισε ένα κιλό σκόρδα και της είπε το ποσό που κόστιζε. Η γιαγιά το θεώρησε υπερβολικό και του ξαναζήτησε σκόρδα αλλά αυτή τη φορά  ένα. Η αλλαγή από το ένα κιλό σκόρδα στο ένα μόλις σκόρδο ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή χωρίς, ωστόσο, ο μικροπωλητής να χάσει την ψυχραιμία του. Τα πράγματα βέβαια θα ζόριζαν πιο πολύ! Η γιαγιά στάμπαρε-ο παππούς είχε έναν παθητικό ρόλο- ένα σκόρδο από το οποίο του έλειπαν 2-3 σκελίδες και ζήτησε να το πάρει χωρίς βέβαια να το πληρώσει. Το ήθελε, λέει, για να το φυτέψει! Ο μικροπωλητής της εξήγησε πως το σκόρδο είναι για φάγωμα και πως αργότερα που τα σκόρδα θα έβγαζαν τη πράσινη φύτρα θα ήταν κατάλληλα για φύτεμα.Για να μην τα πολυλογώ, η γιαγιά έλαβε το δωράκι της και αποχώρησε εμφανώς ικανοποιημένη. Ο μικροπωλητής μου είπε επί λέξει "το έκανα για τις ψυχούλες των γονιών μου! Δεν βαριέσαι". Καθώς τον άκουγα, σκέφτηκα πως το πένθος των ανθρώπων είναι στενά συνδεδεμένο με την προσφορά. Σας αφήνω, λοιπόν, να αναρωτηθείτε ΠΟΙΟΙ ασκούν ασφυκτικό έλεγχο στο ατομικό και συλλογικό βίωμα του πένθους.