Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ


  1. Φέτος είδα λιγότερα παιδιά να λένε τα κάλαντα μεμονωμένα. Ένα παιδί που τριγυρνάει μόνο του δείχνει ότι διαθέτει περισσότερη αυτοπεποίθηση και θάρρος. Για τα παιδιά, τα κάλαντα είναι ασκήσεις θάρρους. Κι εμείς ως παιδιά νιώθαμε ντροπαλότητα μπροστά σε άγνωστους ενήλικες.Μπορεί να τηρούσαμε το έθιμο, ωστόσο νιώθαμε ότι ζητούσαμε εκβιαστικά τα λεφτά από τους μεγάλους. Ακόμη μπορώ να θυμάμαι τις βαθιές αναπνοές που παίρναμε μπαίνοντας σε καταστήματα. Πάντα μέσα μας υπήρχαν οι φυσικές συστολές ενός μικρού παιδιού που έχει σαν όραμά του να γεμίσει τον κουμπαρά.
  2. Φέτος είδα λιγότερα παιδιά να λένε τα κάλαντα μόνα τους. Είδα περισσότερα να βγαίνουν σε μικρές ομάδες. Ένα παιδί κρύβει καλύτερα την ντροπή του και νιώθει πιο απελευθερωμένο μέσα στην ομάδα. Επίσης, μέσα στην ομάδα νιώθουν περισσότερη ασφάλεια και έλλειψη φόβου. Τα παιδιά που τραγουδάνε τα κάλαντα μοιάζουν με χρηματαποστολές που αναμένουν κάθε στιγμή  τον αιφνιδιασμό από τα κλεφτρόνια που παραμονεύουν για  να βάλουν χέρι στα λιγοστά τους χρήματα.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

ΜΑΓΕΙΡΕΥΤΟ ΚΑΙ ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΟ!

Δυο κυρίες περπατούν και μοιράζονται με πάθος το κοινό τους ενδιαφέρον για την μαγειρική. Για κάποιες από τις γυναίκες, η μαγειρική εξακολουθεί να είναι μια διαδικασία που δεν ασκείται καταναγκαστικά αλλά προκαλεί απόλαυση. Οι κυρίες για να επανελθω στο θέμα, μιλούν για τα υλικά που χρησιμοποιούν, για τον τρόπο παρασκευής του φαγητού και για τη δόση των υλικών. Δείχνουν χαρούμενες που μοιράζονται τα μυστικά που έχουν στην κουζίνα τους. Για αυτές τις γυναίκες, η παρασκευή ενός φαγητού είναι μια πράξη κατεξοχήν δημιουργική που προϋποθέτει άσκηση της φαντασίας. Ξέρουν πολύ καλά ότι η συνταγή δεν πετυχαίνει ακόμη και αν εφαρμόζουν κατά γράμμα όλα αυτά που προτείνονται μέσα σ'  αυτή. Τη συνταγή χρειάζεται να την ερμηνεύουν, να την μεταφράζουν μέσα από τον προσωπικό τους κώδικα και να την αναδημιουργούν βάζοντας τη δική τους σφραγίδα. Η ενεργός φαντασία τις βοηθάει  να επινοούν καινούριους συσχετισμούς υλικών και διαφορετικές δοσολογίες.

Είναι σίγουρο ότι η ενασχόληση με την μαγειρική μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να νιώσει δημιουργικός. Αν έχουν πυκνώσει οι εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση είναι ,ίσως, επειδή αντανακλούν την αδυναμία μας να  νιώσουμε δημιουργικοί μέσα σε μια τέτοια διαδικασία.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

ΤΡΑΒΑΤΕ ΜΕ ΚΙ ΑΣ ΚΛΑΙΩ!

Ο πατέρας τραβολογάει από το μανίκι του μπουφάν το παιδί του. Όλη η εικόνα παραπέμπει σε βίαιη προσαγωγή υπόπτου προς εξακρίβωση στοιχείων στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Υποθετικά μιλώντας, καταλαβαίνω τα εξής: Το παιδάκι είναι περίπου στην ηλικία των δέκα ετών και στο χέρι του κρατάει ένα τρίγωνο για τα κάλαντα. Προφανώς, το παράκανε στον χρόνο που είχε στη διάθεσή του να πει τα κάλαντα και ο πατέρας του βγήκε από το σπίτι για  να τον περιμαζέψει.Το παιδί αντιστέκεται σθεναρά στις προθέσεις του πατέρα που θέλει να το μαντρώσει στο σπίτι. Βλέποντας αυτές τις αντιδράσεις, ο πατέρας τον αφήνει και, κάνοντας λίγα βήματα παραπέρα, προσπαθεί να τον δελεάσει με "κάτι" που έχει στο σπίτι και είναι πολύ ενδιαφέρον. Το παιδί, μάλλον, έχει ξαναδεί το έργο αυτό και δεν δείχνει να εμπιστεύεται αυτά που τού λέει ο πατέρας του. Επιμένει στη στάση του και ο πατέρας προκειμένου να τον μεταπείσει αλλάζει μέθοδο. Ανακατεύει εκφοβισμό με απειλές και του λέει πως θα τον εγκαταλείψει στο δρόμο.

Δεν γνωρίζω την εξέλιξη του περιστατικού. Ωστόσο, βλέπω ότι σαν ενήλικες δυσκολευόμαστε να πείσουμε τα παιδιά για ορισμένα ζητήματα που θα έπρεπε να επιλύονται με μεγαλύτερη ευκολία. Το δέλεαρ, η απειλή και ο εκφοβισμός είναι τα συνηθισμένα μέσα που μετέρχονται οι μεγάλοι όταν ο διάλογος δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΛΗΝ ΗΜΕΡΑ ΑΡΧΟΝΤΕΣ...

Η μάνα έχει ξαμολήσει τα παιδιά της να πούνε τα κάλαντα. Η μαμά καραδοκεί και,μόλις τα παιδιά αποχωρούν από το μαγαζί που είχαν πει τα κάλαντα, προτάσσει επιτακτικά την ανοικτή παλάμη και ζητάει τα λεφτά. Τα παιδιά χωρίς να χαρούν τα χρήματα ,τα παραδίδουν στην εποπτεύουσα αρχή και ενθαρρύνονται για συνεχόμενες "εξορμήσεις".

Το παραπάνω γεγονός μου θύμισε έναν επιχειρηματία που στις εποχές της ευμάρειας στεκόταν στην είσοδο του μαγαζιού του και μετρούσε, με την πλάτη στους πελάτες και ρίχνοντας κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά, τα χρήματα επιτόπου. Όλη αυτή η εικόνα φανέρωνε έναν άνθρωπο απίστευτα άπληστο!

Φαίνεται ότι το μόνο εθιμοτυπικό για μερικούς ανθρώπους είναι η συλλογή χρημάτων...

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...

Όπως τα λεφτά πηγαίνουν στα λεφτά έτσι και ο κόσμος πηγαίνει στον κόσμο. Την προηγούμενη φορά, δύο καλοντυμένες κυρίες μπήκαν στην καφετερία για να πιουν καφέ και να πούνε τα δικά τους. Διάλεξαν ένα τραπέζι και κάθισαν αντικριστά. Μέσα σε δευτερόλεπτα κοίταξαν συνομωτικά η μία την άλλη και αποφάσισαν ακαριαία να σηκωθούν και να εγκαταλείψουν τον καλαίσθητο χώρο της καφετερίας λίγο προτού δώσουν  παραγγελία. Οι κυρίες αποχώρησαν επειδή τη στιγμή της επίσκεψης υπήρχαν ελάχιστες παρέες στο μαγαζί! Θα έλεγα ότι δεν είναι ούτε οι πρώτες αλλά ούτε και οι τελευταίες που συναντώ να αντιδρούν έτσι. Ξέρω αρκετό κόσμο που συμπεριφέρεται με παρόμοιο τρόπο σε ανάλογες περιπτώσεις. Ο αξιοπρεπής χώρος, το καλό σέρβις, το διακριτικό περιβάλλον και η συνεύρεση των φίλων,  φαίνεται πως δεν αρκούν και αφήνουν ανικανοποίητους κάποιους ανθρώπους. Επίσης σκέφτομαι ότι οι δύο γυναίκες της παρέας δεν διαθέτουν αυτάρκεια και μοιάζουν σαν να θέλουν να μετατραπούν σε αντικείμενα παρατήρησης και σχολιασμού μέσα σε ένα περιβάλλον με περισσότερο κόσμο. Θα είχε ενδιαφέρον να μιλήσουμε για τη μοναξιά αυτού του τύπου...

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

ΟΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ!

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης μπορούμε να διαπιστώσουμε αρκετά. Δυο φίλες πίνουν τον καφέ τους και μπουχτισμένες από την οικογενειακή ζωή  με το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών τους, βιάζονται να πουν όσα γίνεται περισσότερα στον λίγο χρόνο που διαθέτουν. Η μια κυρία έχει μαζί  και τα δυο της παιδιά. Το ένα περιφέρεται ασκόπως στο χώρο του καφέ και το μεγαλύτερο είναι απορροφημένο με ένα τάμπλετ. Τάμπλετ, υπολογιστές, τηλεόραση επιστρατεύονται πάντα από τους ενήλικες που αναζητούν προσωρινώς να κατευθύνουν την προσοχή των παιδιών και , έτσι, να βρουν την ησυχία τους. Ωστόσο, τα παιδιά που απασχολούνται με τα τάμπλετ μπορεί να γίνουν ενοχλητικά και να διακόπτουν την φλυαρία των γονέων τους. Στην προκειμένη περίπτωση, το αγόρι βρίσκει μια άγνωστη λέξη και διακόπτει την μητέρα του ζητώντας αποσαφήνιση. Η μητέρα ακούει και, χωρίς να δείχνει κανέναν ενθουσιασμό να εξηγήσει, συνεχίζει την ομιλία με την φίλη της ρουφώντας δυνατά μια τζούρα από το τσιγάρο της...

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΟΣ ΟΛΟ ΜΕΛΑΝΩΜΑ...

Κάποτε, στην δεκαετία του '70 ας πούμε, μπορούσαμε να καθίσουμε αντίκρυ στον ήλιο και να νιώσουμε την ευεργετική του επίδραση στο νευρικό μας σύστημα. Τότε, η αγαπημένη συνήθεια των ηλικιωμένων ήταν να "μαζεύουν ήλιο"! Όλη αυτή την παρατεταμένη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία πρόσφερε μια αίσθηση γλυκιάς παράλυσης. Σήμερα, κάτι τέτοιο μοιάζει ανέφικτο. Ακόμα και ελάχιστα δευτερόλεπτα αρκούν για να νιώσουμε το κάψιμο στο δέρμα μας. Τα θλιβερά δελτία ηλιοθεραπείας, τα αντηλιακά με διάφορους δείκτες προστασίας έρχονται να μάς υπενθυμίσουν ότι η αίσθηση της γλυκιάς παράλυσης είναι οριστικά και αμετάκλητα χαμένη. Τυχεροί όσοι πρόλαβαν να την ζήσουν. Οι υπόλοιποι, ας ετοιμάζουν λαϊκά δικαστήρια στον ήλιο...

ΜΠΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙ


  1. Αύξησαν τις τιμές των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και οι Βραζιλιάνοι δεν το άντεξαν και εξαγριωμένοι προκάλεσαν επεισόδια. Επεισόδια στην Βραζιλία ακούγαμε μέχρι τώρα στα γήπεδα και ανάμεσα στους οπαδούς των αντίπαλων ομάδων. Βλέπω στην τηλεόραση έναν Βραζιλιάνο φοιτητή που λέει "Όχι άλλα λεφτά για το ποδόσφαιρο και τις κατασκευαστικές εταιρείες. Περισσότερα λεφτά για νοσοκομεία και σχολεία". Ακόμα κι εκεί που το Ποδόσφαιρο λατρεύεται σαν κάτι το θεόσταλτο, ακόμα και εκεί οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν τα παιχνίδια της εξουσίας και απαιτούν καλύτερες συνθήκες ζωής και όχι σφαγής!4

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΕΤΟΙΜΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΝΟΣΤΙΜΟ

Μια κυρία περπατάει με αργό και νωχελικό βηματισμό. Κάνει τον κυριακάτικο περίπατο συντροφιά με τα δυο της παιδιά. Το ένα είναι αγοράκι των πρώτων τάξεων του δημοτικού και το άλλο έχει την ηλικία ενός νηπίου. Η φωνή της μητέρας μοιάζει να έχει έναν παραπονεμένο τόνο. Κάτι φαίνεται να την έχει πειράξει και θέλει να το μοιραστεί. Καθώς περνάω από κοντά τους, την ακούω να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την προσπάθεια να μαγειρέψει καλύτερο φαγητό από αυτό που παραγγέλνουν από τα  μαγειρεία και τα ταχυφαγεία. Προφανώς, τα παιδιά συγκρίνουν το σπιτικό φαγητό με αυτό που παραγγέλνουν από έξω και βρίσκουν το δεύτερο πιο νόστιμο!Κάτι τέτοιο η  μητέρα είναι αποφασισμένη να μην το ανεχτεί. Δεν αρκεί, ωστόσο, το πείσμα! Αν κρίνω από τα νήπια και τις ιδιοτροπίες τους πάνω σε ζητήματα διατροφής, η μητέρα έχει να ανταγωνιστεί έναν δύσκολο αντίπαλο...

ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ;

Το είχα πρωτακούσει στα ερτζιανά και στην εκπομπή "Μελωδία της Παρακμής" των Τσιτσόπουλου και Μιχάλη Λεάνη: Ο ορισμός της δυστυχισμένης γυναίκας είναι όταν εξέρχεται από ένα κλαμπ στις τέσσερις το πρωί και ρωτάει την παρέα της, "πού θα πάμε τώρα;" Η εν λόγω ξενυχτισμένη κοπέλα νιώθει τη διασκέδασή της ατελή. Μην βρίσκοντας αυτό που της λείπει, τρέφει ελπίδες πως αυτό θα της αποκαλυφθεί στις λίγες ώρες μέχρι την ανατολή του ήλιου. Νομίζω ότι σε όλους μας υπάρχει αυτό το ατελές της διασκέδασης. Σε κάποιους είναι περισσότερο εμφανές. Οι γυναίκες, αν μιλάμε για αυτές, βιώνουν την βραδινή έξοδο ως μια ιεροτελεστία. Βάφονται, περιποιούνται τον εαυτό τους και βγαίνουν για να "κλέψουν" τα βλέμματα των αντρών και των γυναικών. Μέσα από το βλέμμα των άλλων οι γυναίκες ξαναγεννιούνται! Το ξένο βλέμμα κάνει θρεφτάρι τον ναρκισσισμό τους. Η βραδινή τους έξοδος, λοιπόν, γίνεται ένας αγώνας ταχύτητας για να προλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα βλέμματα.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΒΛΕΝΝΕΣ

Bρίσκω ιδιαιτέρως συμπαθητικούς εκείνους τους ανθρώπους που πασχίζουν να απεγκλωβίσουν μια ορισμένη ποσότητα βλέννας που έχει παγιδευτεί εντός της ρινικής και στοματικής κοιλότητάς τους(στην Ωτορινολαρυγγολογία υπάρχει ως οπισθορινική έκκριση). Τους βρίσκω ακόμα πιο συμπαθητικούς όταν περνάω από δίπλα τους και αυτοί χωρίς ίχνος διακριτικότητας παίρνουν μια βαθιά εισπνοή και βγάζουν τον γνώριμο μακρόσυρτο ήχο, προμήνυμα για την εκτόξευση ενός πρασινωπού ή κιτρινωπού περιεχομένου που σαν εμφανιστεί φαντάζει σαν μια πρωτότυπη και γλοιώδη εικαστική παρέμβαση στο αντιαισθητικό αστικό περιβάλλον!   

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

ΒΡΕΧΕΙ;ΝΑΙ, Η ΙΔΕΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ!

Προχτές το βράδυ είχε μια ολιγόλεπτη μπόρα. Οι δρόμοι λαμπύριζαν και  ο ουρανός είχε καθαρίσει πολύ σύντομα. Περπατώντας, συνάντησα μια νεαρή κοπέλα να φοράει σκουφάκι και να κρατάει μια ανοιχτή ομπρέλα για να προστατευτεί από την...ξαστεριά. Προφανώς η κοπέλα, φορώντας σκουφάκι και βλέποντας βρεγμένο το οδόστρωμα, συμπέρανε ότι η βροχή συνέχιζε να πέφτει. Το στιγμιότυπο αυτό είναι μια καλή αφορμή για να αναρωτηθούμε όλοι εμείς πάνω στο κατά πόσο η εικονική πραγματικότητα έχει πλήξει τις αντιληπτικές μας ικανότητες. Αν δεν είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τόσο απλές καταστάσεις, τότε ας αρχίσουμε να ανησυχούμε.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

ΜΙΣΟΛΟΓΑ

Ο ήλιος βυθιζόταν στο βάθος του ορίζοντα και ένα παιδάκι της προσχολικής ηλικίας ένιωθε εντυπωσιασμένο από την εικόνα που αντίκριζε. Ήταν τόσος  ο θαυμασμός του γι' αυτό που έβλεπε  που ήθελε να μοιραστεί τον ενθουσιασμό με την γιαγιά που το ακολουθούσε. Η γιαγιά, ατυχώς, δεν εκμεταλλεύτηκε τη στιγμή για να διεγείρει περισσότερο την φαντασία του εγγονού της και προτίμησε να στρέψει την προσοχή της σε ένα παιχνιδιάρικο κουταβάκι που περνούσε από δίπλα της. Για να είμαστε δίκαιοι, η γιαγιά περιορίστηκε να απαντήσει: Ο ήλιος χάνεται και πηγαίνει στην μητέρα του"! Το ιδανικό για μια τέτοια απάντηση θα ήταν να προκύψει το συμπέρασμα ότι ο ήλιος έχει και αυτός μητέρα. Όταν, λοιπόν, χάνεται από τον ορίζοντα πηγαίνει στην μητέρα του και όταν την ανατολή ξεπροβάλλει φεύγει απ' αυτή. Η ουράνια κάθοδος και άνοδος του ήλιου θα μπορούσε να αποτελεί μια πρόσκαιρη ιστορία αποχωρισμού που θα επιδρούσε ευεργετικά στον ψυχισμό του παιδιού. Γιαγιά, μισές δουλειές...