Μια κυρία περπατάει με αργό και νωχελικό βηματισμό. Κάνει τον κυριακάτικο περίπατο συντροφιά με τα δυο της παιδιά. Το ένα είναι αγοράκι των πρώτων τάξεων του δημοτικού και το άλλο έχει την ηλικία ενός νηπίου. Η φωνή της μητέρας μοιάζει να έχει έναν παραπονεμένο τόνο. Κάτι φαίνεται να την έχει πειράξει και θέλει να το μοιραστεί. Καθώς περνάω από κοντά τους, την ακούω να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την προσπάθεια να μαγειρέψει καλύτερο φαγητό από αυτό που παραγγέλνουν από τα μαγειρεία και τα ταχυφαγεία. Προφανώς, τα παιδιά συγκρίνουν το σπιτικό φαγητό με αυτό που παραγγέλνουν από έξω και βρίσκουν το δεύτερο πιο νόστιμο!Κάτι τέτοιο η μητέρα είναι αποφασισμένη να μην το ανεχτεί. Δεν αρκεί, ωστόσο, το πείσμα! Αν κρίνω από τα νήπια και τις ιδιοτροπίες τους πάνω σε ζητήματα διατροφής, η μητέρα έχει να ανταγωνιστεί έναν δύσκολο αντίπαλο...
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου