Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

"ΑΣΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ"!

《Άστο το ρημάδι!》.Η πασίγνωστη ρήση απευθύνεται  από τους ενηλίκους στο παιδί , όταν οι ενήλικες διαισθάνονται ότι το αντικείμενο που κατέχει το παιδί  θα καταλήξει λίαν συντόμως στο καλάθι των αχρήστων! Η φράση για την οποία μιλάμε, επιβεβαιώνει την τάση των παιδιών να επιλέγουν το αντικείμενο της προσκόλλησης με απώτερο στόχο να του αλλάξουν τα φώτα (αντικείμενο της προσκόλλησης, όλα ΕΔΩ πληρώνονται) ! Ο μπουχτισμένος ενήλικας, ωστόσο, βιάζεται να προλάβει το απευκταίο αποδίδοντας τον χαρακτηρισμό "ρημάδι" σε κάτι που εξακολουθεί να παραμένει άφθαρτο. Αν  αγαπάς κάτι,  διάβαζα παλιότερα, το φέρνεις στα όρια του! "Άστο το ρημάδι" ακούγεται , όταν τη στιγμή εκείνη το παιδί δοκιμάζει τις αντοχές του αντικειμένου αλλά και του ενηλίκου...

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ...

Τις χρονιές που χρησιμοποιούσαμε στις συναλλαγές μας την δραχμή, ένας καλός φίλος μου ανέφερε ένα περιστατικό που μου άρεσε πολύ. Ο φίλος μου στα τέλη της δεκαετίας του '90 εργαζόταν εκτός Θεσσαλονίκης και αναγκαζόταν κατά την μετακίνησή του, να μένει για λίγη ώρα έξω από το ψυχιατρικό ίδρυμα της Σταυρούπολης. Όπως καταλαβαίνει κανείς, τις πρώτες πρωινές ώρες ο φίλος μου γινόταν αυτόπτης μάρτυρας διαφόρων γεγονότων στα οποία εμπλέκονταν και τρόφιμοι του ψυχιατρείου. Εκείνο τον καιρό, υπήρχε ένας ψυχικά δισταραγμένος που ήταν νεαρής ηλικίας και τριγυρνούσε ανάμεσα στον κόσμο που περίμενε για να πάει στην εργασία του. Αρκετοί από τους εργαζομένους τον γνώριζαν και του έδιναν κάποια χρήματα για να αγοράσει τυρόπιτες ή κουλούρια. Τα μικροποσά δίνονταν σε κέρματα ή χαρτονομίσματα. Όταν ο νεαρός παραλάμβανε χαρτονομίσματα, τα τσαλάκωνε και θυμωμένος τα πετούσε κάτω. Εκεί που αληθινά ένιωθε ευτυχισμένος ήταν στα κέρματα. Όταν του πρόσφεραν κέρματα, η χούφτα του γέμιζε. Καθώς τα κρατούσε μέσα στις παλάμες του, τα ανεβοκατέβαζε σαν να ήθελε να διαπιστώσει το βάρος τους. Ένα χαρτονόμισμα μεγαλύτερης αξίας ήταν ανάλαφρο και δεν μετρούσε καθόλου μπροστά σε μια χούφτα  βαριά κέρματα μικρότερης αξίας.  Ο ψυχικά πάσχων άνθρωπος και οι προτιμήσεις του, μου έφεραν στο νου τις μεταρρυθμίσεις του Λυκούργου στην αρχαία Σπάρτη. Μια από αυτές, προέβλεπε και την χρήση σιδερένιων κερμάτων που εξαιτίας του βάρους τους  δυσκόλευαν τους Σπαρτιάτες στην μεταφορά τους! Σκέφτομαι ότι καλύτερα το βάρος να το έχουμε στην τσέπη μας παρά στην ψυχή μας...

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

ΑΛΛΟΣ;

Έχει ένα συνοικιακό μαγαζί που κάνει αρκετή κατανάλωση λόγω των καλών προϊόντων που πουλάει. Οι υπάλληλοι που έρχονται σε επαφή με τους πελάτες είναι γρήγοροι και εξυπηρετικοί. Ωστόσο, προτού καν τελειώσουν την εκτέλεση μιας παραγγελίας κάνουν την αγωνιώδη ερώτηση "άλλο;". Ο πελάτης  ,ασυναίσθητα, νιώθει ότι πρέπει να χορτάσει το θεριό της κατανάλωσης  και αισθάνεται σχεδόν  ανεπαρκής από την ασθενική καταναλωτική του δύναμη. Τη στιγμή εκείνη, ο καταναλωτής αισθάνεται ότι δεν αγοράζει αρκετά και θα έπρεπε να παραγγείλει και κάτι άλλο που δεν είχε προγραμματίσει. Αν σκέφτομαι κάτι από τα παραπάνω είναι ότι η ερώτηση "άλλο;" υπήρξε χαρακτηριστική μιας εποχής όπου καταβροχθίσαμε τα πάντα μέσα στην καταναλωτική μας μανία. Τώρα η ερώτηση "άλλο;" αντικαταστάθηκε με την ερώτηση "άλλος;"...

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Ο ΧΑΡΟΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΤΡΟΧΟΥΣ

Σήμερα, περίμενα με την μηχανή στο φανάρι για να ανάψει το πράσινο. Από το πεζοδρόμιο με ρώτησε μια ηλικιωμένη κυρία αν θα προλάβαινε να περάσει τη διάβαση. Η ηλικιωμένη κυρία, βέβαια, ήθελε να εξασφαλίσει ότι δεν θα ξεκινούσα σε περίπτωση που δεν θα προλάβαινε να περάσει. Μου έχει συμβεί κι άλλες φορές κάτι ανάλογο. Σκέφτομαι με πόση μεγσλη ανασφάλεια κινούνται οι ηλικιωμένοι άνθρωποι και ότι αρκετοί από αυτούς αποφεύγουν τις μετακινήσεις εξαιτίας αυτής της ανασφάλειας. Θυμάμαι κάποιον στο Πανόραμα να βγαίνει στο δρόμο και να κάνει σινιάλο με τα χέρια του προκειμένου οι οδηγοί των αυτοκινήτων να ανακόψουν ταχύτητα και να τον διευκολύνουν να περάσει το άτομο που συνόδευε.Αυτή η τελευταία εικόνα μου είχε φανεί αρκούντως τριτοκοσμική!