Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

ΚΑΦΕΣ ΒΑΡΥΣ ΠΙΚΡΟΣ

Με ενοχλούν γεγονότα που πηγάζουν από νοοτροπίες που πρέπει να στιγματίζονται. Πριν κάποια βράδια και σε ένα καφέ που δείχνει να σέβεται τους πελάτες, προσήλθε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ο παππούς είχε περισσότερες δυνάμεις και βοηθούσε την γυναίκα του που χρησιμοποιούσε μπαστουνάκι. Ήταν γύρω στις ένδεκα παρά τέταρτο όταν κάθισαν στις καρέκλες. Η σερβιτόρα πήγε να τους πάρει παραγγελία. Ήμουν κοντά και άκουσα τον παππού να ζητάει να πιει καφέ.Ακούγοντας την επιθυμία του, η σερβιτόρα τον ενημέρωσε ότι την συγκεκριμένη ώρα δεν σερβίρεται καφές. Ο ευγενέστατος παππούς προσπάθησε να καλύψει την πικρία του προσποιούμενος ότι ήθελε να μάθει για τις μπύρες που προσφέρει το μαγαζί και ποτέ δεν θα καταναλώσει.

Ένας παππούς και μια γιαγιά βγήκαν να ξεσκάσουν και ήθελαν να πιουν καφέ. Η πολιτική που εφαρμόζει ένα μαγαζί δεν το επέτρεψε. Το ζευγάρι των ηλικιωμένων σηκώθηκε από τις καρέκλες και με εμφανή τη δυσκολία στις κινήσεις τους, αποχώρησε. Λυπήθηκα πολύ, που στη δύση της ζωής τους βιώνουν μια τέτοια ρατσιστική μεταχείριση.Χάρηκα από την άλλη, για την περήφανη αντίδρασή τους.


Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ

Τουλάχιστον ένα από τα δύο παιδιά ένιωσε μιαν απρόσμενη έκπληξη που κοιτούσε από μακριά μια αγελάδα. Το αγόρι που κατάλαβε πρώτο την ύπαρξη του ζώου αναφώνησε:"δεν το πιστεύω, μια αγελάδα!". Για τα παιδιά που έχουν βαρεθεί να βλέπουν εικόνες της πόλης, μια αγελάδα είναι ένα θέαμα που συναρπάζει!

Παραδίπλα από τα δωδεκάχρονα παιδιά, βρισκόταν μια μεγαλύτερη γυναίκα με την κόρη της. Βλέποντας τον ενθουσιασμό των μικρών παιδιών, φρόντισαν μητέρα και κόρη να ενημερώσουν τα παιδιά ότι το ζώο που έβλεπαν δεν ήταν αγελάδα αλλά άλογο. Το ενθουσιασμένο αγόρι, ακαριαία, ζήτησε συγγνώμη που δεν ήταν σε θέση να ξεχωρίσει μια αγελάδα από ένα άλογο. Επιπλέον, πρέπει να ένιωσε φοβερά εκτεθειμένο στην φίλη του γι' αυτήν την λανθασμένη πληροφορία. Εδώ που τα λέμε, το παιδί ήταν απολύτως δικαιολογημένο για το λάθος του. Ευρισκόμενο μακριά, έβλεπε την ουρά του ζώου χωρίς να μπορεί να διακρίνει το υπόλοιπο σώμα που ήταν κρυμμένο μέσα στα ψηλά χόρτα.Ο ενθουσιασμός, καθώς διαπιστώνετε, "έβλεπε"πιο γρήγορα από τα μάτια.

 Η μητέρα που φρόντισε να διορθώσει την εσφαλμένη εντύπωση του παιδιού, πρέπει να ένιωσε κι αυτή κάποιες ενοχές. Δίχως να χάσει χρόνο, απευθύνθηκε στο παιδί λέγοντας 《Κι εγώ στην αρχή νόμιζα ότι ήταν αγελάδα》.Σαν η μεγαλύτερη σε ηλικία και σωφροσύνη γυναίκα, ένιωσε την ανάγκη να επανορθώσει και να απενοχοποιήσει το παιδί.

Τέσσερις άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας βρέθηκαν τυχαία σε ένα μέρος. Μεταξύ τους δεν γνωρίζονταν και ίσως να μην ξανασυναντηθούν ποτέ. Ωστόσο, η αμεσότητα της επαφής, η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση, το στοιχείο της έκπληξης συνιστούν για μένα τον ορισμό της ευγένειας.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΝΑΙ-ΝΑΙ-ΔΩΝ

Είχα να κάνω κάποια δουλειά για το σπίτι και έπρεπε να περάσω ένα δίωρο σε ένα μαγαζί που από πελατεία έσχιζε. Ο μαγαζάτορας, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερο στυλ και απίστευτα εξυπηρετικός, ήταν σε διαρκή κίνηση. Σε όλο αυτό το δίωρο που χρειάστηκε να καθίσω, έβλεπα τους πελάτες να μπαίνουν συνεχώς, να κάνουν ερωτήσεις, να αναζητούν τις πιο πρακτικές και οικονομικές λύσεις. Στα ενδιάμεσα κενά της δουλειάς, πιάναμε την κουβέντα. Προλάβαινε να μου μιλήσει για τις συνήθειες , τις καταναλωτικές συμπεριφορές, τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων που καθημερινά επισκέπτονται το μαγαζί του. Η όσμωση με δεκάδες πελάτες τον κάνουν απαισιόδοξο. Θα υπάρξει μεγαλύτερη φτωχοποίηση του κόσμου και θα επιβιώσουν μόνο αυτοί που ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ. Σε μια στιγμή της κουβέντας μας, μου είπε ότι αναγκάζεται να επεξηγεί διαρκώς στους πελάτες επειδή αισθάνεται ότι αυτοί κουνάνε καταφατικά το κεφάλι τους προκειμένου να συγκαλύψουν την άγνοια τους." Είμαστε τόσο εγωιστές", καταλήγει, "που σε κάθε επεξήγηση θέλουμε να δείξουμε στον άλλον ότι τα καταλαβαίνουμε όλα".Όλο αυτό, μου θυμίζει εκείνον τον μαθητή που δεν τολμά να διατυπώσει τις ερωτήσεις του από φόβο μην θεωρηθούν βλακώδεις από τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Αν κάποιος χάνει από όλο αυτό, είναι η μαθησιακή διαδικασία και η ανάπτυξη της γνώσης.


ΧΟΥΒΑΡΝΤΑΛΙΚΙΑ...

Όλα έρχονται και επανέρχονται. Η διάθεσή μας είναι πάντα διαφορετική και οι ερμηνείες του χτες μπορεί να είναι αδιάφορες ή ενεργές στο σήμερα. Αναπολώ τις στιγμές που λέγαμε τα κάλαντα και πιστοί στον Μύθο της αποταμίευσης, εναποθέταμε τα λιγοστά χρήματα στον κουμπαρά. Θυμάμαι ότι σαν παιδιά δυσανασχετούσαμε όταν ο νοικοκύρης του σπιτιού τηρούσε το έθιμο, προσφέροντας ξηρούς καρπούς και ζαχαρωτά αντί για χρήματα. Θέλαμε οπωσδήποτε λεφτά και αδυνατούσαμε να εκτιμήσουμε την αξία της χειρονομίας που έκαναν οι σπιτονοικοκύρηδες.

Θυμήθηκα όλα τα παραπάνω, πίνοντας καφέ στην πλατεία Αριστοτέλους (προσωπικά το κάνω ελάχιστες φορές). Όποιος αποφασίζει να πιει καφέ εκεί, θα πρέπει να διαθέτει ένα ειδικό κονδύλιο για όλους αυτούς που ζητιανεύουν. Η συχνότητα με την οποία οι φυλές των ζητιάνων μπαίνουν σφήνα στις παρέες και διακόπτουν, είναι αξιοσημείωτη. Συζητώντας πολλές φορές το θέμα με φίλους, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι ζητιάνοι είναι κάτι σαν τις Ερινύες που μας κυνηγούν αδιάκοπα και δεν μας αφήνουν σε ησυχία. Συνήθως, αποφεύγουμε να δίνουμε τα μικροποσά που μας ζητάνε και αυτό μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη: Εμείς έχουμε την πολυτέλεια να πίνουμε καφέ και κάποιοι άλλοι γυρνάνε από τραπέζι σε τραπέζι, ποντάροντας στην γενναιοδωρία των θαμώνων.Φυσικά, οι περισσότεροι είναι επαγγελματίες του είδους και υπάρχουν λίγοι που πραγματικά έχουν ανάγκη. Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να τους ξεχωρίσει.Η επαιτεία είναι κάτι σαν έθιμο!

Την προηγούμενη φορά λοιπόν, πέρασε μια ηλικιωμένη ζητιάνα και μας ζήτησε να της δώσουμε κάτι. Της πρόσφερα ένα μπισκότο από το τραπέζι. Η εύθικτη ζητιάνα με ένα περιφρονητικό βλέμμα για το αντικείμενο της προσφοράς μου, με αποκάλεσε 《χουβαρντά》! Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε η διάθεσή της να κάνει χιούμορ της στιγμής και θέλησα να τραβήξω παραπέρα την κουβέντα. Της εξήγησα ότι η ακριβής φράση που χρησιμοποίησε ήταν " έχετε κάτι να μου δώσετε;"και εφόσον το κάτι δεν προσδιορίζεται επακριβώς, ανήκει στην διακριτική ευχέρεια αυτού που προσφέρει να αποφασίσει για το είδος της δωρεάς.Η ζητιάνα αδιαφόρησε για την εξέλιξη της κουβέντας επειδή το να πιάνεις συζήτηση εν ώρα εργασίας είναι θανάσιμο αμάρτημα και καθόλου προσοδοφόρο!

Το έχω ξαναδεί αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο στα κτελ των λεωφορείων, στον σιδηροδρομικό σταθμό και εκεί όπου δρουν οι επαίτες. Αν πεινάνε δεν θέλουν φαγητό αλλά χρήματα. Αν θέλουν να μετακινηθούν και χρειάζονται εισιτήριο, δεν αποδέχονται το εισιτήριο αλλά θέλουν μόνο χρήματα. Η μοναδική χειρονομία που μπορούν να εκτιμήσουν είναι η προσφορά χρημάτων.Παιδιά και ζητιάνοι στην ίδια μοίρα;Παιδιά και ζητιάνοι οι Ερινύες μας;