Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

ΧΟΥΒΑΡΝΤΑΛΙΚΙΑ...

Όλα έρχονται και επανέρχονται. Η διάθεσή μας είναι πάντα διαφορετική και οι ερμηνείες του χτες μπορεί να είναι αδιάφορες ή ενεργές στο σήμερα. Αναπολώ τις στιγμές που λέγαμε τα κάλαντα και πιστοί στον Μύθο της αποταμίευσης, εναποθέταμε τα λιγοστά χρήματα στον κουμπαρά. Θυμάμαι ότι σαν παιδιά δυσανασχετούσαμε όταν ο νοικοκύρης του σπιτιού τηρούσε το έθιμο, προσφέροντας ξηρούς καρπούς και ζαχαρωτά αντί για χρήματα. Θέλαμε οπωσδήποτε λεφτά και αδυνατούσαμε να εκτιμήσουμε την αξία της χειρονομίας που έκαναν οι σπιτονοικοκύρηδες.

Θυμήθηκα όλα τα παραπάνω, πίνοντας καφέ στην πλατεία Αριστοτέλους (προσωπικά το κάνω ελάχιστες φορές). Όποιος αποφασίζει να πιει καφέ εκεί, θα πρέπει να διαθέτει ένα ειδικό κονδύλιο για όλους αυτούς που ζητιανεύουν. Η συχνότητα με την οποία οι φυλές των ζητιάνων μπαίνουν σφήνα στις παρέες και διακόπτουν, είναι αξιοσημείωτη. Συζητώντας πολλές φορές το θέμα με φίλους, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι ζητιάνοι είναι κάτι σαν τις Ερινύες που μας κυνηγούν αδιάκοπα και δεν μας αφήνουν σε ησυχία. Συνήθως, αποφεύγουμε να δίνουμε τα μικροποσά που μας ζητάνε και αυτό μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη: Εμείς έχουμε την πολυτέλεια να πίνουμε καφέ και κάποιοι άλλοι γυρνάνε από τραπέζι σε τραπέζι, ποντάροντας στην γενναιοδωρία των θαμώνων.Φυσικά, οι περισσότεροι είναι επαγγελματίες του είδους και υπάρχουν λίγοι που πραγματικά έχουν ανάγκη. Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να τους ξεχωρίσει.Η επαιτεία είναι κάτι σαν έθιμο!

Την προηγούμενη φορά λοιπόν, πέρασε μια ηλικιωμένη ζητιάνα και μας ζήτησε να της δώσουμε κάτι. Της πρόσφερα ένα μπισκότο από το τραπέζι. Η εύθικτη ζητιάνα με ένα περιφρονητικό βλέμμα για το αντικείμενο της προσφοράς μου, με αποκάλεσε 《χουβαρντά》! Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε η διάθεσή της να κάνει χιούμορ της στιγμής και θέλησα να τραβήξω παραπέρα την κουβέντα. Της εξήγησα ότι η ακριβής φράση που χρησιμοποίησε ήταν " έχετε κάτι να μου δώσετε;"και εφόσον το κάτι δεν προσδιορίζεται επακριβώς, ανήκει στην διακριτική ευχέρεια αυτού που προσφέρει να αποφασίσει για το είδος της δωρεάς.Η ζητιάνα αδιαφόρησε για την εξέλιξη της κουβέντας επειδή το να πιάνεις συζήτηση εν ώρα εργασίας είναι θανάσιμο αμάρτημα και καθόλου προσοδοφόρο!

Το έχω ξαναδεί αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο στα κτελ των λεωφορείων, στον σιδηροδρομικό σταθμό και εκεί όπου δρουν οι επαίτες. Αν πεινάνε δεν θέλουν φαγητό αλλά χρήματα. Αν θέλουν να μετακινηθούν και χρειάζονται εισιτήριο, δεν αποδέχονται το εισιτήριο αλλά θέλουν μόνο χρήματα. Η μοναδική χειρονομία που μπορούν να εκτιμήσουν είναι η προσφορά χρημάτων.Παιδιά και ζητιάνοι στην ίδια μοίρα;Παιδιά και ζητιάνοι οι Ερινύες μας;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου