Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Η Αμυγδαλιά είναι το πρώτο δέντρο που με τα ανθισμένα του κλαδιά μεταβάλλει την όψη του χειμωνιάτικου φυσικού τοπίου. Το μεσημέρι, μια κυρία πάσχιζε να φτάσει τα κλαδιά μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς. Μια άλλη κυρία που την παρατηρούσε, παρενέβει και της ζήτησε να μην τα κόψει. "Τι να τα κάνεις τα άνθη; Θα μαραθούν και θα γεμίσουν το σπίτι σου! Άφησέ τα έτσι όμορφα που είναι".Η άλλη κυρία την αγνόησε και συνέχισε τη δουλειά της.
Μου αρέσουν απίστευτα αυτοί οι στιγμιαίοι διάλογοι.Όλα πρέπει να γίνουν και να ειπωθούν μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα.

ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΜΕΣΟ

Θυμάμαι τότε που η ύλη της εφημερίδας συνοδευόταν από cd. Θυμάμαι καλά ότι πολύς κόσμος που ήθελε να προμηθευτεί τα cd, παρακαλούσε τους περιπτεράδες και ψιλικατζήδες να τους τα κρατήσουν. Αν ήσουν καλός πελάτης, μπορούσες να καταφέρεις να εξασφαλίσεις την εφημερίδα. Βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν ήταν και απολύτως σίγουρο. Υπήρχαν πελάτες που δυσανασχετούσαν και ασκούσαν μια μορφή πίεσης στους περιπτεράδες. Τότε, οι εφημερίδες έκαναν φτερά και αναγκαζόμασταν να κάνουμε γύρες μέχρι να βρούμε να τις αγοράσουμε. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, σήμερα που είναι μέρα με ποδοσφαιρικούς αγώνες.Στα καφέ, οι καρέκλες και τα τραπεζάκια που λογίζονται ως καλές θέσεις παρακολούθησης των αγώνων, καπαρώνονται από τα πριν. Να ,λοιπόν ,που έχουμε ρεζερβέ και επιλεκτικές στάσεις από το προσωπικό των μαγαζιών. Αλήθεια τώρα, γιατί δεν βγάζουν διαρκείας στις καφετερίες ώστε ο ποδοσφαιρόφιλος να κατέχει τη θέση του; Αν εφαρμοζόταν κάτι τέτοιο, θα γλυτώναμε τις παρεξηγήσεις...

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΑΡΓΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΩΡΙΣ

Στο φρεσκοβαμμένο τοίχο στο προαύλιο μιας εκκλησίας, είδα το σύνθημα "όταν θα έχω ήδη φύγει θα είναι αργά".Το σύνθημα είχε την υπογραφή με το άλφα της Αναρχίας. Μού φάνηκε περισσότερο σαν σύνθημα ενός ερωτευμένου που προειδοποιούσε για την απογοήτευση και την πιθανή του αποχώρηση. Ο γραφιάς του συνθήματος φαίνεται να επιμένει στην ίδια θέση για αρκετό χρονικό διάστημα. Αυτό υποδηλώνει έναν ψυχικό αγώνα που εξαντλεί τα όρια των αντοχών αλλά και των ανοχών. Φεύγω από κάπου επειδή είμαι αποφασισμένος να τελειώσω το χρόνο που έχω αφιερώσει σε κάποιον ή κάτι. Ωστόσο, παραφράζοντας τους στίχους του Μόντη θα μπορούσαμε να πούμε "όσο σπαταλάς τον χρόνο σου τόσον περισσότερο έχεις".Το αργά γίνεται πάντα ένα νωρίς...

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ

Είναι μια αντίληψη που την έχουν κάποιοι άνθρωποι.Σύμφωνα μ' αυτή, οι δουλειές μας γίνονται καλύτερα και γρηγορότερα όταν σηκωνόμαστε το πρωί. Το πρωί, ο χρόνος μοιάζει να ξετυλίγεται σε όλο το μάκρος της ημέρας. Το πρωί νιώθουμε ότι έχουμε το χρόνο με το μέρος μας. Για τα λάθη που πιθανόν κάνουμε, έχουμε το χρονικό περιθώριο να επανορθώσουμε. Στο βιβλίο του Μπασελάρ"Η εποπτεία της Στιγμής"(μετάφραση του Κωστή Παπαγιώργη) διαβάζω: "Ο Χώρος και ο Χρόνος μας φαίνονται άπειροι, όταν δεν υπάρχουν". Λογαριάστε τώρα τα προγραμματισμένα ραντεβού στη διάρκεια της ημέρα-αυτόν τον φριχτό τεμαχισμό του χρόνου- και αναρωτηθείτε γιατί ο χρόνος μάς φαίνεται τόσο φευγαλέος.

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

ΤΣΙΠΟΥΡΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Εβλεπα την προηγούμενη φορά έναν από τους συνήθεις τηλεοπτικούς διαξιφισμούς ανάμεσα σε μια κατηγορία ανθρώπων(αγρότες) και ενός ευέξαπτου βουλευτή που εκπροσωπούσε την κυβέρνηση.Σε μια στιγμή, το ύφος του "διαλόγου" έγινε πιο προσωπικό και ένας αγρότης κάλεσε τον βουλευτή να θυμηθεί τα τσιπουράκια που τον κερνούσαν. Ο βουλευτής, προφανώς, ένιωσε να τον χτυπάνε στο αδύνατο σημείο και αναθυμήθηκε με νοσταλγία τις όμορφες στιγμές κατά τις οποίες το "δούναι και λαβείν" διευθετούνταν με έναν τόσο ευχάριστο τρόπο.
Θα κρατήσω καβάντζα τους καλύτερους μεζέδες για τσίπουρα...

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

ΓΚΑΡΣΕΝ: ΑΝAΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

Τους αποκαλούν απόμαχους της ζωής. Υπάρχουν συνταξιούχοι που ξεμαθαίνοντας απ' τους ρυθμούς της καθημερινής βιοπάλης και αποδεχόμενοι τον παροπλισμό τους, παθαίνουν κατάθλιψη. Ξαφνικά, συνειδητοποιούν ότι έχουν ελεύθερο χρόνο που θα πρέπει με κάποιο τρόπο να διαχειριστούν. Χωρίς ενδιαφέροντα και δημιουργικές στιγμές νιώθουν να σκοτώνουν τον χρόνο μέχρι να έρθει η σειρά να τούς σκοτώσει κι αυτός ο ίδιος. Ωστόσο, υπάρχουν και οι άλλοι συνταξιούχοι που απελευθερώνονται από τα δεσμά ενός πιεστικού βιοπορισμού και διευθετούν τον ελεύθερο χρόνο τους με τρόπο δημιουργικό. Η δημιουργία, το ξέρουμε όλοι πια, είναι το καλύτερο φάρμακο κατά της κατάθλιψης. Διαβάζω στην Μαριλένα Αστραπέλλου (BHmagazino, 30/8/2009) για τον φωτογράφο Ζιλμπέρ Γκαρσέν που σε ηλικία 65 ετών ξεδίπλωσε το δημιουργικό ταλέντο του και μάς παρέδωσε όμορφες και πρωτότυπες φωτογραφίες. Ένα χρόνο πριν τον θάνατό του, ο Γκαίτε ολοκλήρωσε τον Φάουστ. Όλα παίζονται μέχρι τις τελευταίες μας στιγμές...