Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ

Ακούς μια φράση από τον Γιώργο Αριστηνό και είναι σαν να λούζεσαι στο φως και στο νόημα. Την προηγούμενη φορά τον έβλεπα στην τηλεόραση να συζητά με τον Μάνο Στεφανίδη για τον συγγραφέα Μαλρώ. Ο Μαλρώ, σύμφωνα με τον Αριστηνό, συμπυκνώνει τη συγγραφική του δράση γύρω από μια κεντρική ιδέα, αυτήν του θανάτου. Ο θάνατος, θα πει ο Αριστηνός, νοηματοδοτεί τη ζωή καθώς "μας εισάγει στο παράλογο". Εγώ πάλι πιστεύω ότι η γέννηση ως "συντελεσμένος θάνατος" μας εισάγει περισσότερο στο παράλογο. Έχω την εντύπωση πως η αίσθηση του παραλόγου γίνεται πιο ισχυρή όταν σκεφτόμαστε ότι οι αιώνες της ανυπαρξίας μας διεμβολίζονται από κάποιες δεκάδες χρόνια της ύπαρξης μας!