Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΣΗΜΑΤΑ ΚΑΠΝΟΥ

Πριν δυο δεκαετίες περίπου είχα παρακολουθήσει μια συζήτηση που είχε οργανωθεί στον κινηματογράφο Κλειώ. Το θέμα της συζήτησης ήταν οι κλιματικές αλλαγές και η ευθύνη του ανθρώπου γι' αυτές τις αλλαγές. Τότε η οικολογία δεν είχε προλάβει να είναι στην μόδα. Το κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να ακούσει τους ομιλητές ήταν αρκετό και ως επί το πλείστον νεανικό. Δεν πρέπει να πέρασε ένα μισάωρο από την έναρξη των ομιλιών και ο χώρος, θυμάμαι, είχε πνιγεί σε ένα απίστευτο σύννεφο καπνού από τα τσιγάρα του κοινού. Παρέμεινα στην συζήτηση με βαριά καρδιά και με πνευμόνια γεμάτα από τον καπνό. Τα μάτια μου είχαν κοκκινίσει και η αναπνοή μου δεν ήταν και τόσο εύκολη. Οι νέοι εκείνης της εποχής αγωνιούσαν για τις επιπτώσεις της ανθρώπινης παρέμβασης στον πλανήτη γη αλλά δεν ήταν ικανοί να διατηρήσουν καθαρό το μικροπεριβάλλον τους. Γι' αυτήν την τερατώδη αντίφαση, αν θυμάμαι καλά, δεν είχε μιλήσει κανείς!

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ!

Κάθομαι και πίνω τον καφέ μου. Παραδίπλα καταφτάνουν μαμά και κόρη. Η κόρη σπρώχνει το καροτσάκι με το μωρό της. Φαίνεται να έχουν ξεκλέψει χρόνο από τις υποχρεώσεις τους για να τα πούνε. Η κόρη βάζει το καροτσάκι δίπλα σε εμένα. Προτού το κάνει έχει κάποιες αναστολές και αναρωτιέται αν το καροτσάκι θα με ενοχλεί. Λίγο πριν λάβει την αρνητική μου απάντησή πετιέται η μάνα και αποφαίνεται για λογαριασμό μου πως το καροτσάκι δεν με ενοχλεί.
Το παραπάνω απλό γεγονός είναι ενδεικτικό της διαπαιδαγώγησης που έλαβαν οι παλιότερες γενιές για αυτό που ονομάζουμε "προσωπικός χώρος" των ανθρώπων. Η μάνα δεν έχει την στοιχειώδη ευγένεια να με ρωτήσει αλλά ούτε και την απαραίτητη υπομονή για να με ακούσει. Αγνοεί την παρουσία μου, προεξοφλώντας πως δεν ενοχλούμαι απ' το καροτσάκι. Η συμπεριφορά της αυτή δείχνει πως στις «μάχες της ζωής της» έχει σαν πολεμοφόδια το θράσος και την ανάγκη για το προσωπικό της βόλεμα. Για αυτήν την κυρία, φαντάζομαι, δεν υπήρξε ποτέ διάκριση προσωπικού και δημόσιου χώρου αλλά μια συγχώνευση και των δύο. Η μάνα συγχωνεύει και η κόρη δεν χωνεύει .Κάτι είναι και αυτό στην δύσκολη εποχή μας!

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ΠΟΤΕ ΑΥΝΑΝΙΣΤΗΣ, ΠΟΤΕ ΙΟΥΔΑΣ

Όταν ο Μανώλης Ρασούλης ήθελε να πληρώσει τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας στην οποία διέμενε, άπλωνε απλά  την χούφτα του με τα λεφτά. Μέσα από αυτήν την χούφτα η διαχειρίστρια έπαιρνε τα λεφτά που χρειαζόταν για να εξοφλήσει τον λογαριασμό. Διάβασα τις τελευταίες μέρες πως η κόρη του Ρασούλη διαμαρτύρεται γιατί δύο μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες συμπεριέλαβαν στην κυριακάτικη έκδοσή τους  cd με τραγούδια του πατέρα της. Η βιασύνη των εφημερίδων να εκμεταλλευτούν εμπορικά την συγκινησιακή φόρτιση των αναγνωστών από την πρόσφατη απώλεια του Ρασούλη δείχνει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο πενθούν οι αγορές. Σύμφωνα με αυτό το πένθος ο Ρασούλης υπήρξε πεθαμένος προτού καν έρθει το βιολογικό του τέλος! Οι τυφλωμένες από τον ανταγωνισμό και το κέρδος αγορές ποντάρουν πολλά στον θάνατο ενός δημιουργού -είναι πια γνωστό πως μετά από ένα τέτοιο γεγονός το ενδιαφέρον του κοινού γίνεται ζωηρότερο, οι πωλήσεις αυξάνονται θεαματικά και η εμπορική απήχηση είναι δεδομένη.

Από τον τάφο του ο Μανώλης Ρασούλης μας απλώνει και πάλι την χούφτα του. Αυτήν την φορά δεν κρατάει λεφτά αλλά μας ξαναθυμίζει την κίνηση του αυνανιστή! Είμεθα κοινωνίες που μαλακίζονται και αυτό το ξέρουν ακόμη και οι νεκροί...

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Οι πενθούντες καταπίνουν χιλιόμετρα με τα αυτοκίνητά τους.Τα αυτοκίνητα γίνονται τα μέσα διαφυγής από έναν στενόχωρο τόπο. "Δεν με χωράει ο τόπος" φωνάζουν προς πάσα κατεύθυνση οι οδηγοί. Το πένθος τους διαλύεται εντός της  αυστηρής τήρησης ή παραβίασης του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Οι τοποθεσίες αλλάζουν, τα "τοπία αποκεφαλίζονται". Η απρόβλεπτη συνάντηση με το τυχαίο της διαδρομής γίνεται το ισχυρότερο κίνητρο για τους οδηγούς που παλεύουν την υπέρβαση του πένθους! Καλοτάξιδοι οι νεκροί, καλοτάξιδοι και οι πενθούντες...

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΟΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Περνούσα πιο μπροστά από ένα super market που έβαζε λουκέτο.Ήξερα για αυτήν την εξέλιξη  εδώ κι ένα τριήμερο από τους υπαλλήλους που ενημέρωναν τους πελάτες.Το super market άδειασε σε χρόνο ρεκόρ.Σήμερα το βραδάκι οι υπάλληλοι -δέκα τον αριθμό- είχαν κάνει πηγαδάκι και αν κρίνω από τα λεγόμενά τους, μάλλον, θα περνούσαν και αυτοί στην ανεργία. Πάνω τους μπορούσες να διακρίνεις την ανησυχία τους για το μέλλον αλλά και την συγκίνησή  που θα αποχωρίζονταν το χώρο της εργασίας τους, εκεί που περνούσαν αρκετές ώρες της ημέρας. Η απώλεια του μισθού και η αναθεώρηση του συγκινησιακού δεσμού  που αναπτύσσει ο εργαζόμενος με τον χώρο και  τους συναδέλφους πάνε πάντοτε μαζί και ποτέ χωριστά...

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ

Ένας τούρκος τραγουδιστής, κουρδικής καταγωγής, πυροβολήθηκε στο κεφάλι σε μια ενέδρα που του έστησαν δύο οπλοφόροι.Τον είδα στιγμιαία στα ειδησεογραφικά δελτία να διασκεδάζει τον κόσμο και να δηλώνει πως είναι κατά των όπλων -αυτό για να είμαι ειλικρινής πρέπει να το αλίευσα από τον έντυπο τύπο. Ακόμα τον άκουσα -αυτό σίγουρα στην τηλεόραση- να αναρωτιέται γιατί τόσος θυμός και οργή. Δεν ξέρω πού ακριβώς απευθυνόταν ούτε και τι ακριβώς εννοούσε. Μπορούσα όμως να τον καταλάβω όταν διέκρινε την ματαιότητα πίσω από την επιθυμία των ανθρώπων για περισσότερη ομορφιά, πλούτο και εξουσία αφού, όπως δήλωνε, "όλοι στο ίδιο μέρος θα πάμε"! 

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

8 TOY ΚΛΑΨΟΜΑΡΤΗ

Στις 8 Μαρτίου 1908, διαβάζω στην Ελευθεροτυπία, 129 εργαζόμενες στo εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας Cotton της Νέας Υόρκης καίγονται ζωντανές στην προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο διαφυγής. Οι εργαζόμενες μετανάστριες εκείνα τα χρόνια απεργούσαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ο εργοδότης τους για να τις εκδικηθεί τις σφράγισε όλες τις εξόδους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι άτυχες εργαζόμενες να απανθρακωθούν. Ένεκα αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος επιλέχθηκε η 8η Μαρτίου ως ημέρα κατά την οποία γιορτάζουν οι γυναίκες. Σίγουρα πολλές γυναικοπαρέες βρήκαν ευκαιρία να βγουν και να διασκεδάσουν αγνοώντας, βέβαια, πως η συγκεκριμένη μέρα είναι γιορτή που κουβαλάει μέσα της τις μνήμες από τις ανθρωποθυσίες των 129 γυναικών. Κάθε αληθινή γιορτή κουβαλάει μέσα της την μνήμη της απώλειας. Καιρός να επαγρυπνούμε για όλους αυτούς που από άγνοια και ασέβεια ξεφτιλίζουν τo πένθoς της ζωής…

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

1 0 2 ΧΡΟΝΙΑ!

Βροντόφωνος και με εκπληκτική πνευματική διαύγεια. Μπορεί να θυμάται λεπτομέρειες της μακρόχρονης ζωής του και να μιλάει χωρίς διακοπή για αυτές. Θυμάται περισσότερο τα παλιά και λιγότερο τα καινούργια. Έχασε τον πατέρα του και την μητέρα του μέσα σε μια νύχτα. Κήδεψε τον γιο του και την γυναίκα του. Έχει καθετήρα και κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι. Το μπαστουνάκι που είναι κρεμασμένο πίσω από την πόρτα δεν το χρησιμοποιεί γιατί είναι περήφανος χωρίς να το ομολογεί. Αναμένει το καλοκαίρι και τις ζεστές μέρες για να ξεμυτίσει στο μπαλκονάκι του σπιτιού του. Πότε γκρινιάζει και πότε ευθυμεί τραγουδώντας! Είναι ο θείος της μητέρας μου που ζει σε αυτόν τον κόσμο για 102 χρόνια. Προχτές συζητούσαμε και  με διακόπτει λέγοντας:"Φτάνει τόση πολλή ζωή! Εγώ λέω τον θεό να με πάρει αλλά αυτός με κρατάει".