Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ!

Κάθομαι και πίνω τον καφέ μου. Παραδίπλα καταφτάνουν μαμά και κόρη. Η κόρη σπρώχνει το καροτσάκι με το μωρό της. Φαίνεται να έχουν ξεκλέψει χρόνο από τις υποχρεώσεις τους για να τα πούνε. Η κόρη βάζει το καροτσάκι δίπλα σε εμένα. Προτού το κάνει έχει κάποιες αναστολές και αναρωτιέται αν το καροτσάκι θα με ενοχλεί. Λίγο πριν λάβει την αρνητική μου απάντησή πετιέται η μάνα και αποφαίνεται για λογαριασμό μου πως το καροτσάκι δεν με ενοχλεί.
Το παραπάνω απλό γεγονός είναι ενδεικτικό της διαπαιδαγώγησης που έλαβαν οι παλιότερες γενιές για αυτό που ονομάζουμε "προσωπικός χώρος" των ανθρώπων. Η μάνα δεν έχει την στοιχειώδη ευγένεια να με ρωτήσει αλλά ούτε και την απαραίτητη υπομονή για να με ακούσει. Αγνοεί την παρουσία μου, προεξοφλώντας πως δεν ενοχλούμαι απ' το καροτσάκι. Η συμπεριφορά της αυτή δείχνει πως στις «μάχες της ζωής της» έχει σαν πολεμοφόδια το θράσος και την ανάγκη για το προσωπικό της βόλεμα. Για αυτήν την κυρία, φαντάζομαι, δεν υπήρξε ποτέ διάκριση προσωπικού και δημόσιου χώρου αλλά μια συγχώνευση και των δύο. Η μάνα συγχωνεύει και η κόρη δεν χωνεύει .Κάτι είναι και αυτό στην δύσκολη εποχή μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου