Πριν δυο δεκαετίες περίπου είχα παρακολουθήσει μια συζήτηση που είχε οργανωθεί στον κινηματογράφο Κλειώ. Το θέμα της συζήτησης ήταν οι κλιματικές αλλαγές και η ευθύνη του ανθρώπου γι' αυτές τις αλλαγές. Τότε η οικολογία δεν είχε προλάβει να είναι στην μόδα. Το κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να ακούσει τους ομιλητές ήταν αρκετό και ως επί το πλείστον νεανικό. Δεν πρέπει να πέρασε ένα μισάωρο από την έναρξη των ομιλιών και ο χώρος, θυμάμαι, είχε πνιγεί σε ένα απίστευτο σύννεφο καπνού από τα τσιγάρα του κοινού. Παρέμεινα στην συζήτηση με βαριά καρδιά και με πνευμόνια γεμάτα από τον καπνό. Τα μάτια μου είχαν κοκκινίσει και η αναπνοή μου δεν ήταν και τόσο εύκολη. Οι νέοι εκείνης της εποχής αγωνιούσαν για τις επιπτώσεις της ανθρώπινης παρέμβασης στον πλανήτη γη αλλά δεν ήταν ικανοί να διατηρήσουν καθαρό το μικροπεριβάλλον τους. Γι' αυτήν την τερατώδη αντίφαση, αν θυμάμαι καλά, δεν είχε μιλήσει κανείς!
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου