Στις 8 Μαρτίου 1908, διαβάζω στην Ελευθεροτυπία, 129 εργαζόμενες στo εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας Cotton της Νέας Υόρκης καίγονται ζωντανές στην προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο διαφυγής. Οι εργαζόμενες μετανάστριες εκείνα τα χρόνια απεργούσαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ο εργοδότης τους για να τις εκδικηθεί τις σφράγισε όλες τις εξόδους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι άτυχες εργαζόμενες να απανθρακωθούν. Ένεκα αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος επιλέχθηκε η 8η Μαρτίου ως ημέρα κατά την οποία γιορτάζουν οι γυναίκες. Σίγουρα πολλές γυναικοπαρέες βρήκαν ευκαιρία να βγουν και να διασκεδάσουν αγνοώντας, βέβαια, πως η συγκεκριμένη μέρα είναι γιορτή που κουβαλάει μέσα της τις μνήμες από τις ανθρωποθυσίες των 129 γυναικών. Κάθε αληθινή γιορτή κουβαλάει μέσα της την μνήμη της απώλειας. Καιρός να επαγρυπνούμε για όλους αυτούς που από άγνοια και ασέβεια ξεφτιλίζουν τo πένθoς της ζωής…
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου