Ο Ρουμάνος αυτόχειρας στην Κρήτη θα μπορούσε να πολεμήσει το πένθος του μεθοκοπώντας, βιαιοπραγώντας ή κλέβοντας τις συντάξεις κατάκοιτων και ανήμπορων ηλικιωμένων. Τίποτα από αυτά δεν έκανε. Φαίνεται πως ήταν αρκετά περήφανος και αξιοπρεπής. Ζούσε άστεγος και κοιμόταν στα παγκάκια. Η δική του ιστορία έλεγε πως η γυναίκα του τον είχε εγκαταλείψει με τα δυο παιδιά τους. Στο πένθος του αποχωρισμού ήρθε να προστεθεί και το πένθος από την απώλεια του πατέρα του. Ένας πενηντάχρονος Κρητικός συγκινήθηκε από το δράμα του και προσπαθησε να τον σώσει, εξασφαλίζοντάς του στέγη και τροφή. Αλλά το πένθος ήταν βαρύ και η καρδιά δεν μπορούσε να αντέξει την μεγάλη θλίψη! Ένα τελευταίο σημείωμα- ένδειξη ευγνωμοσύνης για τον Κρητικό που ουσιαστικά τον περιέθαλψε- και μια αυτοσχέδια κρεμάλα ήταν αρκετά για να γραφτεί ο επίλογος μιας καταπονημένης ψυχής. Τώρα η ψυχή του Ρουμάνου πάει να συναντήσει την ψυχή του πρόσφατα νεκρού πατέρα του...
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Παρασκευή 8 Απριλίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου