Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το εύρημα του ντόμινο το εμπνεύστηκα από μια άσκηση εμπιστοσύνης που παρακολούθησα στο Βερολίνο. Παιδιά νηπιαγωγείου με τις δασκάλες τους είχαν σχηματίσει φιδάκι. Το πρώτο παιδάκι έπεφτε και ο ένας έπρεπε να πιάσει τον άλλον. Η θεωρία του ντόμινο είναι βασική οικονομική θεωρία, η αλυσίδα του χρήματος, οι αγορές, τα χρηματιστήρια, πώς ο ένας επηρεάζει τον άλλον. Στην ταινία βέβαια δεν πρόκειται για άσκηση εμπιστοσύνης, αλλά για κατάρρευση... 

Γιώργος Ζώης,  elculture.gr.
H συμβολική φορά της ανάγνωσης είναι από τα αριστερά προς τα δεξιά. Την υιοθετούμε όταν βλέπουμε την μικρού μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη, "Αιτία πολέμου". Μέσα σε έντεκα λεπτά ταινίας οι συμβολισμοί είναι πολλοί και τα νοήματα είναι ένα μικρό σύμπαν έτοιμο να εκραγεί. Η ταινία είναι ένα σκέτο ποίημα. Ο σκηνοθέτης ιερουργεί και το πλήθος των κομπάρσων στιχουργούν! Κάθε άνθρωπος είναι ο κρίκος μιας μεγάλης ανθρώπινης αλυσίδας. Το ανθρώπινο πλήθος είναι παραταγμένο σε ένα γιγαντιαίο ντόμινο λες και  το έχει τοποθετήσει κάποιο αόρατο χέρι. Στα super market, μέσα στις εκκλησίες για να προσκυνήσουν τον επιτάφιο, στις γκαλερί για να θαυμάσουν από κοντά έναν πίνακα ζωγραφικής, στα νυχτερινά και θορυβώδη μπαράκια, στα προποτζίδικα και στα συσσίτια των απόρων, όλοι εκπαιδεύονται να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.  Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι του αστικού περιβάλλοντος, των θαμώνων στο μπαρ και μιας ψυχικά διαταραγμένης γυναίκας που μονολογεί κάτι ακατάληπτα! Παντού βασιλεύει η τάξη έως την ώρα που ένας ρακένδυτος επαναστατεί δικαίως! Την στιγμή που πάει να παραλάβει το φαγητό του από την καντίνα αυτή κλείνει. Εξοργίζεται και σπρώχνει τον κόσμο πίσω του. Στο μπαράκι, το προποτζίδικο, στην γκαλερί, στην εκκλησία,  στο super market, όλοι καταρρέουν σαν ντόμινο και μεταλαμβάνουν την οργή του απόρου. Ένα παραγεμισμένο με αγαθά καροτσάκι , σύμβολο της υπεραφθονίας και του ξιπασμένου καταναλωτισμού, είναι αυτό που απορροφάει όλη την ενέργεια της απότομης πτώσης των ανθρώπων. Με καύσιμο την  οργή του ρακένδυτου ανθρώπου το καροτσάκι μοιάζει εκτός ελέγχου. Ταξιδεύει πάνω στα πεζοδρόμια και μέσα σε τούνελ  ώσπου να καταλήξει σ' ένα έρημο τοπίο. Μόνος κάτοικος αυτού του έρημου τόπου είναι ο επαναστατημένος ρακένδυτος άνθρωπος. Τελικά υπάρχει δικαιοσύνη...  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου