Το είχα πρωτακούσει στα ερτζιανά και στην εκπομπή "Μελωδία της Παρακμής" των Τσιτσόπουλου και Μιχάλη Λεάνη: Ο ορισμός της δυστυχισμένης γυναίκας είναι όταν εξέρχεται από ένα κλαμπ στις τέσσερις το πρωί και ρωτάει την παρέα της, "πού θα πάμε τώρα;" Η εν λόγω ξενυχτισμένη κοπέλα νιώθει τη διασκέδασή της ατελή. Μην βρίσκοντας αυτό που της λείπει, τρέφει ελπίδες πως αυτό θα της αποκαλυφθεί στις λίγες ώρες μέχρι την ανατολή του ήλιου. Νομίζω ότι σε όλους μας υπάρχει αυτό το ατελές της διασκέδασης. Σε κάποιους είναι περισσότερο εμφανές. Οι γυναίκες, αν μιλάμε για αυτές, βιώνουν την βραδινή έξοδο ως μια ιεροτελεστία. Βάφονται, περιποιούνται τον εαυτό τους και βγαίνουν για να "κλέψουν" τα βλέμματα των αντρών και των γυναικών. Μέσα από το βλέμμα των άλλων οι γυναίκες ξαναγεννιούνται! Το ξένο βλέμμα κάνει θρεφτάρι τον ναρκισσισμό τους. Η βραδινή τους έξοδος, λοιπόν, γίνεται ένας αγώνας ταχύτητας για να προλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα βλέμματα.
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου