Περπατούσα προχτές σε έναν μικρό δρόμο στην δυτική πλευρά της πόλης και είδα έναν ηλικιωμένο να κάθεται στο περβάζι ενός μαγαζιού που ήταν κλειστό. Ο παππούς, σχεδόν ρακένδυτος, είχε ένα μικρό τρανζιστοράκι με σηκωμένη την κεραία.Πάλευε να βρει κάποιον σταθμό.Ήθελε κάτι να ακούσει, ήθελε να νιώσει την επαφή ανάμεσα στον πομπό και τον δέκτη. Πάει καιρός που χάθηκε αυτή η επαφή. Διαισθάνομαι πως το τρανζιστοράκι αποτελούσε δωρεά κάποιου ανθρώπου που είχε συγκινηθεί με την μοναχικότητα του παππού.
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου