Ο ταξιτζής μπορεί να πήγαινε κανονικά στον δρόμο δημοσίας χρήσης, ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα σε ένα τέτοιο δρόμο που να θεωρείται κανονικό! Μια γυναίκα οδηγός που έβγαινε με φόρα από ένα μικρό δρομάκι στο οποίο υπήρχε φαρδιά πλατιά η πινακίδα του STOP, θα του έκοβε την ανάσα. Ο σαστισμένος επαγγελματίας της οδήγησης ακινητοποίησε το αυτοκίνητό του και φαινόταν να έχει κοψοχολιάσει. Η γυναίκα οδηγός από την άλλη, έμοιαζε να μην έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Πιθανόν, θεωρούσε το συμβάν ως ακόμη ένα επεισόδιο της life style ζωής που ζούσε. Ο ταξιτζής μετά το αρχικό σοκ άρχισε να μιλάει και να διαμαρτύρεται με πολύ έντονο τρόπο. Η γυναίκα τον άκουγε σιωπηλή και μειδιώντας έκανε τον ταξιτζή να βγαίνει ακόμη περισσότερο εκτός εαυτού. Ο ταξιτζής είδε πως οι διαμαρτυρίες και οι υποδείξεις του για πιο προσεκτική οδήγηση πήγαιναν στράφι, οπότε, θεώρησε πως κάθε συζήτηση ήταν άνευ περιεχομένου και καθαρό χάσιμο χρόνου. Καθώς αποχωρούσε απευθύνθηκε στην γυναίκα λέγοντας, "Εσύ γελάς αλλά εγώ κλαίω".
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου