Μια γιαγια έχει τελειώσει τα ψώνια από το super-market- κάτι λιγοστές σακούλες. Στο ένα της χέρι κρατάει μπαστουνάκι που την διευκολύνει στο περπάτημα.Φαίνεται πάσχουσα γυναίκα! Εκείνη την στιγμή -είναι παραμονή Χριστουγέννων 2010- δύο περιπλανώμενοι μουσικοί λένε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και μοιράζουν αφειδώς τις ευχές στους περαστικούς. Η γιαγιά τους ακούει και τους δίνει χρήματα. Της ανταποδίδουν με ευχές για υγεία και μακροζωία και αυτή τους παροτρύνει να τις επαναλάβουν και άλλες φορές.Μια φορά οι ευχές δεν πιάνουν, πολλές ίσως να το κάνουν...
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου