Κάποτε,
στην δεκαετία του '70 ας πούμε, μπορούσαμε να καθίσουμε αντίκρυ στον
ήλιο και να νιώσουμε την ευεργετική του επίδραση στο νευρικό μας
σύστημα. Τότε, η αγαπημένη συνήθεια των ηλικιωμένων ήταν να "μαζεύουν
ήλιο"! Όλη αυτή η παρατεταμένη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία πρόσφερε
μια αίσθηση γλυκιάς παράλυσης. Σήμερα, κάτι τέτοιο μοιάζει
ανέφικτο. Ακόμα και ελάχιστα δευτερόλεπτα αρκούν για να νιώσουμε το
κάψιμο στο δέρμα μας. Τα θλιβερά δελτία ηλιοθεραπείας και τα αντηλιακά με
διάφορους δείκτες προστασίας έρχονται να μάς υπενθυμίσουν ότι η αίσθηση
της γλυκιάς παράλυσης είναι οριστικά και αμετάκλητα χαμένη. Τυχεροί όσοι
πρόλαβαν να την ζήσουν. Οι υπόλοιποι, ας ετοιμάζουν λαϊκά δικαστήρια
στον ήλιο...
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου