Το ενδιαφέρον ενός νηπίου στρέφεται σε κάποιες πολύχρωμες κάρτες που βρίσκονται έξω από ένα βιβλιοπωλείο. Η μητέρα του μπορεί να κοντοστέκεται αλλά δεν αργεί να δείξει την βιασύνη της. Απευθυνόμενη στο παιδί της, λέει: "Η μαμά θα πάει για ψώνια". "Η μαμά θέλει να αγοράσει ψωμάκι". Η μαμά, λοιπόν, γίνεται μέσω της ομιλούμενης γλώσσας κάποιος "άλλος άνθρωπος". Δικαίως το νήπιο θα διερωτηθεί: Αν ο "άλλος άνθρωπος" έχει την ευχέρεια να πάει να ψωνίσει γιατί εγώ να μην καθίσω με την μητέρα μου και να περιεργαστώ περισσότερη ώρα τις κάρτες;
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Τρίτη 13 Αυγούστου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου