Μια κυρία βγαίνει με την κόρη της μέσα από ένα ζαχαροπλαστείο. Η κόρη της κρατάει ένα σκύλο από το λουράκι. Στον απέναντι δρόμο βρίσκονται δύο αδέσποτα σκυλιά που μόλις αντιλαμβάνονται την παρουσία του σκύλου αρχίζουν να του γαβγίζουν. Η μητέρα για να προλάβει τα χειρότερα, απευθύνεται στην κόρη της και την παροτρύνει λέγοντας "Δεν παίρνεις το σκυλί στην αγκαλιά, απέναντι είναι δύο κοπρόσκυλα"! Το σκυλί από εκείνη τη στιγμή φωλιάζει στην αγκαλιά της κόρης και γίνεται το προστατευόμενο μέλος της οικογένειας. Είναι καλοζωϊσμένο και έχει εξασφαλισμένη τροφή, στέγη και φροντίδα. Αντιθέτως, υπάρχουν τα παρείσακτα αυτής της ζωής, τα αδέσποτα που αλητεύουν και τριγυρνούν στους δρόμους της πόλης σαν τις άδικες κατάρες. Γαβγίζουν και μοιάζουν απειλητικά. Σαν να διαισθάνονται γύρω τους ότι ο κόσμος είναι άγριος, αφιλόξενος και αγενής...
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ναι, έτσι είμαστε: άγριοι, αφιλόξενοι και κυρίως αγενής. Όταν έδιωχνα την απειλητική γάτα για να μη φάει την τροφή του δικού μας... αρχοντόγατου, μ' έπιασα να γίνομαι... γελοία! Έδιωχνα ένα πλασματάκι με φωνές άγριες, ενώ το επόμενο λεπτό γλύκαινε η φωνή και χάιδευε ένα άλλο. Ίδιο. Κατά τι πιο μικρό. Σταμάτησα αφού με... κατσάδιασα. Έκτοτε η τροφή που αφήνω στην πιλοτή είναι για όποιο αδεσποτάκι πεινάει. Η παρουσία του δικού μου κατοικιδίου μάλλον μ' έκανε ν' αναθεωρήσω κάποιες συμπεριφορές. Δεν "πιάνει" σ' όλους όμως, ε;... :(
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημεροφιλί σκεφτικό