Το έχω δει κατ' επανάληψη σε δημοσιογράφους που κάνουν ρεπορτάζ τις ημέρες που έχει κακοκαιρία. Προκειμένου οι δημοσιογράφοι να παρουσιάσουν με τον πιο αναπαραστατικό τρόπο τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα και την βροχή, αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν ομπρέλες, αδιάβροχα ή, τέλος πάντων, κουκούλες. Αντ' αυτού, προτιμούν να βρίσκονται εκτεθειμένοι και να λούζονται από το βρόχινο νερό. Ανάμεσα στις ερμηνείες που προσπαθώ να βρω είναι και η ανάγκη των δημοσιογράφων να αποδείξουν ότι είναι μάχιμοι και ότι δεν πτοούνται από τις δύσκολες συνθήκες του ρεπορτάζ. Πιθανόν, το φιλοθεάμον κοινό να απαιτεί τον μέγιστο βαθμό συμμετοχής από τον δημοσιογράφο που σκαρφίζεται τα πιο ευφάνταστα για να δείξει ότι βρίσκεται στην "καρδιά των γεγονότων". Αν κάτι λείπει γενικώς, δεν είναι τόσο ο ρόλος του δημοσιογράφου σε μια δραματοποιημένη είδηση όσο η ψύχραιμη και αποστασιοποιημένη ματιά του στο γεγονός.
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Σάββατο 19 Απριλίου 2014
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου