Περπατούσα δίπλα από μια εκκλησία σήμερα το πρωί. Ηλικιωμένες κυρίες, ντυμένες επίσημα, προσέρχονταν στην εκκλησία για την λειτουργία του ευαγγελισμού της θεοτόκου. Στο δρόμο απέναντι, ήταν τρία σκυλιά που ήταν ξαπλωμένα και σε ήρεμη κατάσταση. Ξαφνικά, ακούστηκε ο δυνατός ήχος της καμπάνας που προσκαλούσε τους πιστούς στην εκκλησία. Τα σκυλιά ταράχτηκαν τόσο πολύ που σηκώθηκαν και ούρλιαζαν με ένα παρατεταμένο "ουου" όπως ακριβώς κι οι λύκοι. Η εικόνα αυτού του πρωινού είχε για μένα έναν δυνατό συμβολισμό και θα μπορούσε να αποτελεί πλάνο σε ταινία μικρού μήκους. Ώρες ώρες σκυλομετανιώνω που δεν κουβαλάω πάνω μου την καμερούλα...
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Τρίτη 25 Μαρτίου 2014
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου