Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

ΤΑ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ

Χτες ήμουν σε ένα μνημόσυνο εκτός Θεσσαλονίκης. Στο προαύλιο της εκκλησίας, ένα κοριτσάκι νηπιακής ηλικίας κρατούσε στο χέρι του ένα μεγάλο σακουλάκι με πατατάκια που έτρωγε με βουλιμία. Ένας παππούς που έβγαινε τη στιγμή εκείνη από τον ναό, παρατήρησε την εικόνα και θέλησε να υποβάλλει σε δοκιμασία το μικρό κοριτσάκι. Βλέποντας το να καταβροχθίζει τα πατατάκια, άπλωσε το χέρι του και παρακάλεσε να φάει κι αυτός. Το κοριτσάκι χωρίς να διστάσει, έκανε την κίνηση να του προσφέρει. Η κίνηση της προσφοράς αυτομάτως σήμαινε και το τέλος της δοκιμασίας! Ο παππούς αρνήθηκε την προσφορά και χαμογέλασε! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε ότι η προσφορά σ' έναν άγνωστο και η επιθυμία του παιδιού να διαμοιράσει την απόλαυση, υπήρξε μια σπουδαία πράξη. Αυτό που ίσως διέφευγε του παππού ήταν να φανταστεί το μέλλον και τη συμπεριφορά αυτού του μικρού παιδιού. Άραγε αυτό, θα εξακολουθούσε να διατηρεί την παιδική αφέλεια και γενναιοδωρία στην ενήλικη ζωή του ή θα έσπευδε να "υφαρπάξει αυτό που δεν λαχταρά από τον άλλον;". Θέτω αυτό το ερώτημα επειδή πιστεύω ότι ολόκληρος ο "πολιτισμός" της καταναλωτικής υστερίας στηρίχτηκε στην ανάγκη του ανθρώπου να ιδιοποιηθεί την "επιθυμία του άλλου για κατοχή". Στην ικανοποίηση αυτής της ανάγκης τα αντικείμενα της επιθυμίας μας ήταν πάντα τα προσχήματα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου