Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑΚΙ-ΔΕΝΕΙΝΑΙΔΙΚΟΜΟΥ

Στο στενό δρομάκι από το οποίο περνάω, βλέπω τον παππού με την μικρούλα εγγονή του. Στο δρόμο γυαλίζει ένα σοκολατάκι με χρυσό περιτύλιγμα. Ο παππούς απεχθάνεται τα σκουπίδια και ζητάει από την εγγονούλα να το μαζέψει. Η υπόδειξη προς το μικρό κοριτσάκι γίνεται σε πολύ αυστηρό τόνο. Συμπεραίνω ότι η διατήρηση ενός καθαρού χώρου αποτελεί σημείο τριβής ανάμεσα τους! Η εγγονούλα, φαίνεται, πως δεν ανήκει σε εκείνα τα παιδιά που δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο για τέτοιες δράσεις. Η δυσαρέσκεια από  τις προσταγές του παππού της είναι ολοφάνερη. Για να τον πείσει ισχυρίζεται ότι το πρώην σοκολατάκι και νυν σκουπιδάκι δεν είναι δικό της! Ο παππούς επιμένει και το κοριτσάκι σκύβει, το μαζεύει και πηγαίνει να το ρίξει στον μεγάλο κάδο των απορριμμάτων. Τρία, τέσσερα μέτρα προτού φτάσει και κάνοντας οικονομία κινήσεων, ρίχνει ψιλοκρεμαστά το σοκολατάκι-δενείναιδικόμου στον κάδο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου