ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ

Σήμερα τα ξημερώματα σε τηλεοπτικό κανάλι τοπικής εμβέλειας, είδα το τέλος μιας διάλεξης. Κεντρική ομιλήτρια ήταν μια ψυχολόγος και κεντρικό θέμα, αν κατάλαβα καλά,  οι νευροεκφυλιστικές αρρώστιες και κυρίως το αλτσχάιμερ. Η ομιλούσα διέθετε συμπληρωματικά και πτυχίο θεολογίας και το ακροατήριο ήταν, ως επί το πλείστον, άνθρωποι ηλικιωμένοι. Στο τέλος της διάλεξης δόθηκε η ευκαιρία στο κοινό που παρακολουθούσε, να διατυπώσει ερωτήσεις και να ζητήσει περαιτέρω διευκρινίσεις για αυτά που είχε ακούσει και δεν καταλάβαινε. Παρεμπιπτόντως, έχω παρακολουθήσει πολλές συζητήσεις και έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που κάνουν μια ερώτηση αναλώνονται σε μακρόσυρτες τοποθετήσεις μέσα από τις οποίες δεν γίνεται σαφές το ακριβές περιεχόμενο της ερώτησης. Συνήθως, οι ερωτήσεις που κάνουν είναι τοποθετήσεις που πλατειάζουν και κάνουν το υπόλοιπο ακροατήριο να χασμουριέται ή να προσπαθεί να μαντέψει την ερώτηση. Οι υπερφίαλοι είναι σαν να επιζητούν  τον πρωταγωνιστικό ρόλο και την θέση του κεντρικού ομιλητή στη συζήτηση. Επανερχόμενος στην διάλεξη λοιπόν, μια κυρία που είχε το κεφάλι της καλυμμένο με μαντήλα πήρε το λόγο και διατύπωσε την ερώτησή της . Διατύπωσε, τρόπος του λέγειν! Στην πραγματικότητα αυτό που έκανε ήταν να δημοσιοποιήσει το δύσκολο πρόβλημα υγείας -διάγνωση καρκίνου. Αναπτύσσοντας τη σκέψη της, αντιλαμβανόσουν καλά πως προσπαθούσε να πείσει το ακροατήριο πως θεράπευσε τον καρκίνο χάρη στη δύναμη του θεού και της «πρέσβειρας και μεσίτριας αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου»! Όπως καταλαβαίνετε, η δήθεν ερώτηση εξελίχτηκε σε έναν μακρόσυρτο μονόλογο , σαν μια προσευχή στον μεγαλοδύναμο! Δικαίως κάποιος από το ακροατήριο τη διέκοψε φωνάζοντας δυνατά «την ερώτηση θέλουμε!».  Απάντηση, φυσικά, δεν πήρε…