ΔΗΜΗΤΡΟΣ!

Υπάρχουν πρόσωπα της παιδικής μας ηλικίας που παραμένουν ανεξίτηλα στις μνήμες μας. Με με το πέρασμα των χρόνων, διατηρούμε την εικόνα τους και , σχεδόν, την μυθική τους φιγούρα. 

Τα παιδικά μου χρόνια όπως έχω ξαναγράψει, τα έζησα σε μια γειτονιά κάτω από το γήπεδο του Άρη. Τότε η απουσία τηλεφωνικών συσκευών δεν αποτελούσε εμπόδιο στους φίλους  για  να μαζεύονται και να παίζουν  ολημερίς στις μεγάλες αλάνες. Με θυμάμαι πολλές φορές να βγάζω τις αγριοφωνάρες μου και να προσκαλώ κάτω από τις πολυκατοικίες τους φίλους μου • οι αποφάσεις για συγκέντρωση και παιχνίδι ήταν ακαριαίες. Οι παρέες γίνονταν πολυπληθείς σε χρόνο που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε.

Έχω ξαναγράψει ότι τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και δεν αποτελούσαν πρόβλημα στο παιχνίδι μας. Παίζαμε πολύ ποδόσφαιρο, κρυφτό, κυνηγητό και μπουκάραμε σε ερειπωμένα σπίτια. Θυμάμαι καλά ότι αυτά τα σπίτια έτρεφαν τη φαντασία μας και μας προκαλούσαν απίστευτη περιέργεια για να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα μυστικά τους. 

Εκείνη την περίοδο(αρχές της δεκαετίας του 1970) περνούσε από τον δρόμο μας ένας άνθρωπος γεμάτος μυστήριο. Συνήθως, φορούσε παντελόνι και χιτώνιο χακί. Ποτέ δεν τον είχα δει ασκεπή από πηλήκιο. Στην όψη ήταν λιπόσαρκος και μαυριδερός. Το μόνο που ξέραμε για αυτόν ήταν το όνομά του. Τον έλεγαν Δημητρό και τον φοβόμασταν πολύ. Μαζευόμασταν τσούρμο και τον ακολουθούσαμε από απόσταση. Εκ του ασφαλούς και ως παλιόπαιδα, τον κοροϊδεύαμε. Μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η κίνησή του• ανά είκοσι με τριάντα μέτρα έκανε περιστροφές από τον εαυτό του. Για εμάς τα παιδιά, ήταν κάτι ανεξήγητο και παράξενο.

Το παιδικό βλέμμα υπήρξε και θα εξακολουθεί να είναι σκληρό απέναντι σε αυτόν που ξεχωρίζει ως παράξενος και αινιγματικός. Ο ιδιόρρυθμος Δημητρός γινόταν αντικείμενο χλευασμού, πέφτοντας  για τα καλά στα δίχτυα της παιδικής περιέργειας και φαντασίας...