Κατσικάκι έχω να γευτώ από την δεκαετία του 1990. Τότε, ο παππούς μας έβρισκε τις γιορτές του Πάσχα σαν μια καλή ευκαιρία για να τηρήσουμε το έθιμο του σουβλίσματος.Έκτοτε, έχω ξαναφάει δυο με τρεις φορές. Είμαι κρεατοφάγος αλλά όχι μανιώδης.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, βλέπω τον κόσμο να διαμαρτύρεται επειδή η οικονομική ανέχεια τον εμποδίζει να αγοράσει αμνοερίφια. Έχω αρχίσει να ποστεύω ότι η γκρίνια για το κρέας των κατσικιών και αρνιών έχει θεσμοθετηθεί. Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι η γκρίνια προέρχεται κατά κανόνα από έναν κόσμο《 χορτάτο》από πασχαλινά εδέσματα. Δεν είναι ότι στερηθήκαμε για χρόνια τις γευστικές απολαύσεις των κατσικιών ή αρνιών•είναι ότι τιμήσαμε στο παρελθόν και υπέρ το δέον το έθιμο.
Κανονικά, μια έλλειψη κατσικίσιου ή αρνίσιου κρέατος από το πασχαλινό τραπέζι δεν θα έπρεπε να μας γεμίζει με τόση πικρία και στενοχώρια.Μια απλή εξήγηση για τον παραπονεμένο συμπολίτη μας, ίσως, να βρίσκεται στην ευχέρεια του διπλανού να απολαύσει φέτος αυτό που δεν μπορεί εκείνος.
Τα πράγματα ,πιθανόν, να άλλαζαν από τη στιγμή που θα παύαμε να ασχολούμαστε με αυτό που κάνουν οι άλλοι. Ίσως τότε καταφέρναμε να διαχωρίσουμε τις κύριες και πραγματικές ανάγκες από τις τεχνητές και δευτερευούσης σημασίας ανάγκες .
*Ένας κύριος στην τηλεόραση, μιλούσε με συγκίνηση για την αδυναμία του να αγοράσει κατσικίσιο κρέας. Θα αντικαθιστούσε την έλλειψη με συκωτάκια από κοτόπουλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου